Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Εξίσωση δευτέρου βαθμού σε drjava

Παραδίδω τα πνευματικά δικαιώματα του εξαιρετικού αυτού προγράμματος στη λαοθάλασσα αναγνωστών του blog μου.

Ο κώδικας διαβάζεται από drjava και λύνει εξισώσεις δευτέρου βαθμού,δεδομένων των α,β,γ.Βρίσκει και μιγαδικές λύσεις(αμέ αμέ).

import java.util.*;
public class Deuterovathmia
{
public static void main(String [] args)
{
Scanner ougk = new Scanner(System.in);
double x,a,b,c,d,xa,xb,xo,xr,xk2,xl;

System.out.println("Επίλυση εξίσωσης δευτέρου βαθμού.");
System.out.println("Δώσε τιμές για τα α,β,γ.");
a=ougk.nextInt();
b=ougk.nextInt();
c=ougk.nextInt();

d=(b*b)-(4*a*c);

if(d>0)
{xa=(-b+Math.sqrt(d))/(2*a);
xb=(-b-Math.sqrt(d))/(2*a);
System.out.println("Η εξίσωση έχει δυο ρίζες: τις x1 = "+ xa + "και x2 = " + xb);
}
if(d==0)
{xo=-b/(2*a);
System.out.println("Η εξίσωση έχει μοναδική λύση την xο = "+ xo);
}
if (d<0)
{xr=-b/a;
xk2=Math.sqrt(-d)/(2*a);
xl=-Math.sqrt(-d)/(2*a);
System.out.println("Η εξίσωση δεν έχει πραγματικές λύσεις,αλλά μιγαδικές, οι οποίες είναι οι: " + xr + "+"+ xk2 + "i" + " και "+ xr + "+" + xl + "i" ) ;
}
}
}

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Συλλογή Υπογραφών Υπέρ της Κατ'Επιλογήν Σήμανσης των Χώρων των κέντρων Εστίασης & Αναψυχής σε "Καπνιζόντων" και "Μή Καπνιζόντων"

http://www.petitiononline.com/smokegr/petition.html



Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, και με δεδομένη την εξαγγελία της Υπουργού Υγείας για πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος από 1η Σεπτέμβρη 2010 στους χώρους εστίασης και αναψυχής :

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ
- Το δικαίωμα των μη-καπνιστών (θαμώνων, εργαζόμενων & καταστηματαρχών) σε χώρους εστίασης & αναψυχής, όπου ο καπνός δεν επιτρέπεται
- Το δικαίωμα των καπνιστών (θαμώνων, εργαζόμενων & καταστηματαρχών) σε χώρους εστίασης & αναψυχής όπου ο καπνός δεν απαγορεύεται

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΟΥΜΕ
- Πως δε συζητούμε με όρους αντιπαλότητας ανάμεσα σε καπνιστές και μη, όπως η κυρίαρχη ρητορική υποβάλλει.
- Μιλούμε για ακριβώς το αντίθετο : μιλούμε για συνύπαρξη, δίκαιο, ανεκτικότητα και αμοιβαίο σεβασμό.

ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ
Υπέρ της ΕΠΙΛΟΓΗΣ : όπου είναι υποχρεωτική ή η προσέλευση πολιτών/θαμώνων να υπάρχει ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ, όπου είναι προαιρετική να μπορούν αυτοί να ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ. Αυτό άλλωστε, κάνει κανείς στην καθημερινότητά του : επιλέγει τί θα φάει, τί θα πιει, τί θεατρικό ή κιν/φικό έργο θα δει, σε ποιο μαγαζί θα καθίσει κ.ο.κ.

ΖΗΤΟΥΜΕ
- Nα μην υλοποιήσει το Υπουργείο την πρόθεση του να απαγορεύσει πλήρως το κάπνισμα σε χώρους, που προαιρετικά και κατ�επιλογην συγκεντρώνονται οι άνθρωποι
- Το αυτονόητο : ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ. Η στέρηση της επιλογής από τους ανθρώπους, αποτελεί προσπάθεια χειραγώγησης και φασισμό !

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ
- Το άρθρ.5 / παρ.1 του Συντάγματος : "Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη."
- Το άρθρ.5 / παρ.5 του Συντάγματος : "Kαθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων."

ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΟΥΜΕ
- Πως στη Γαλλία, η ολική απαγόρευση καπνίσματος είχε ως συνέπεια τη μείωση του τζίρου στα καφέ κατά περίπου 40%, κατάσταση, που για την Ελλάδα θα είναι καταστροφική ιδιαίτερα στη δεδομένη οικονομικο-πολιτική συγκυρία.
- Ότι η ηγεσία του υπουργείου Υγείας «υπέκυψε» μόνο στο θέμα των κέντρων διασκέδασης και των καζίνο δίνοντας 8μηνη παράταση για συμμόρφωση, δηλαδή έναν ακόμα χειμώνα.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ
- Ότι τα κέντρα εξουσίας και το ανθρώπινο δυναμικό τους είναι αποξενωμένα από την κοινωνία και την αγορά.
-΄Ότι τέτοιες αποφάσεις επιβάλλονται από οικονομικά συμφέροντα, στο συγκεκριμένο θέμα από τις ασφαλιστικές εταιρείες, και η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να υποχωρήσει απέναντι στα συμφέροντα αυτά σε βάρος των δεκάδων χιλιάδων κέντρων εστίασης και αναψυχής, που είναι σε συντριπτικό βαθμό ΜΜΕ και ΠΜΕ.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ
Την κατ�επιλογήν σήμανση των καταστημάτων σε "Καπνιζόντων" και "Μή Καπνιζόντων"


Περισσότερες πληροφορίες στο Συντονιστικό Επαγγελματιών cafe-bar-resto --> http://www.scafebar.gr

Sincerely,

The Undersigned

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Το «παιχνιδάκι» της λιποταξίας

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Ριζοσπάστης 5 Σεπτεμβρίου 2010

Το «παιχνιδάκι» της λιποταξίας

Το «παιχνιδάκι» για μωρούς ψηφοφόρους ξεκίνησε από τις εκλογικές αναμετρήσεις της τελευταίας διετίας, ντόπιες και ευρωπαϊκές. Είναι πολυετές, καλοσχεδιασμένη αμερικανιά, σε χώρες όπου τα πραξικοπήματα δεν είναι πια εύκολες λύσεις κι έχει στόχο να διατηρούνται στην εξουσία, νομιμοποιημένες από κάλπη, καπιταλιστικές, στυγνά αντιλαϊκές κυβερνήσεις όπως η τωρινή του ΠΑΣΟΚ και αρκετές ομοιόχρωμες ή μη προηγούμενες.

Το παιχνιδάκι θέλει το λαό να... διαμαρτύρεται απέχοντας από τις κάλπες ή πηγαίνοντας στο λευκό, να βγάζει δηλαδή, ακόμα και με όρους αστικού εκλογικού συστήματος, μόνος του τα μάτια του με τα δυο του χέρια. Ετσι σε περιόδους όξυνσης των αντιθέσεων και των προβλημάτων με την εργατική τάξη στριμωγμένη στα πλουτοκρατικά στενά, το δικαίωμα επιλογής, διά της κάλπης, ανατρεπτικής της κυρίαρχης πολιτικής να δυναμιτίζεται, να απαξιώνεται και να υπονομεύεται ωραιοποιημένο ως «μαγκιά της αποχής»!


Αυτές τις μέρες που κρίσιμα διέρχονται ως τις περιφερειακές εκλογές του Νοέμβρη, το «παιχνιδάκι» ξεσκονίστηκε, φορτίζεται στις μπαταρίες των ΜΜΕ και των δημοσκοπήσεων και ξαμολιέται στα πλήθη των σαστισμένων και οργισμένων από το μνημόνιο. Αμα σου πλασάρουν Αδωνι και Ψωμιάδη από το πρωί ως το βράδυ, ως τα πρόσωπα της πολιτικής, με λίγη από άρωμα Διαμαντοπούλου και αντίσταση Ελσας Παπαδημητρίου, τότε το «παιχνιδάκι» - δεν πάω να ψηφίσω - πιάνει καλύτερα στη συχνότητα των τρομοκρατημένων, ανασφαλών, πετσοκομμένων εργαζομένων ψηφοφόρων. Η αποχή πλασάρεται είτε ως... αντίσταση, είτε ως οικονομία δυνάμεων. Είναι το λευκαντικό του εκφυλισμένου και εκμαυλισμένου και ηθικά έκπτωτου ρητού «του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει» που λες και ειπώθηκε ακριβώς για τα υποζύγια του μνημονίου, της τρόικας, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ταύρου εν νοητική υπνώσει ευρισκομένου Πάγκαλου, που ευλογεί την ΟΥΝΡΑ για τη σωτηρία της Ελλάδας στον 21ο αιώνα ζων.

Αυτό το «παιχνιδάκι» πρέπει να ξεκουρδιστεί άμεσα ενόψει εκλογών και ο θόρυβος από το ξεχαρβάλωμά του να πνίξει και να τρομάξει τους δημιουργούς, διαχειριστές και κερδίζοντες αυτής της τεχνητής κρίσης. Με κάθε μέσο και τρόπο ν' αποδειχτεί πως η λιποταξία από τις κάλπες και δη σε καιρούς μαύρους δεν πρόκειται να ανταμειφθεί ούτε σ' αυτή, ούτε σε καμιά άλλη ζωή από τους ηθικούς αυτουργούς της.


Σε καθέναν και καθεμιά, που σκέφτεται ν' αποφύγει την ευθύνη της πολιτικής επιλογής στις επικείμενες εκλογές, φέρτε, σύντροφοι, την εικόνα μπροστά τους. Την εικόνα του ζοφερού μέλλοντος των ως τώρα επιλογών τους συν την τωρινή επικείμενη «αποχή». Την εικόνα του νέου, της νέας, που στα 18 τους, σήμερα, άνθος του ανθού της ζωής, πέτυχαν σ' ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Σκίστηκαν στο διάβασμα, ξεζούμισαν γονείς στα φροντιστήρια, άλλα παλικάρια και κορίτσια δούλεψαν και διάβασαν. Είδαν ίσως περήφανα, το όνομά τους στους επιτυχόντες ενός άθλιου συστήματος των ονείρων τους για μόρφωση.

Κι όμως. Είναι τα νιάτα που δε θα πάνε στο Πανεπιστήμιο. Γιατί δεν έχουν λεφτά. Γιατί στέρεψαν τα σπίτια τους. Γιατί λείπει πριν το βιβλίο το ψωμί. Γιατί δε βρίσκουν δουλειά - που δε θα 'πρεπε όσο σπουδάζουν. Αυτή η εικόνα των παιδιών που πέτυχαν και πρέπει να κάψουν την επιτυχία και τη ζωή τους για τα κέρδη των τραπεζών κ.λπ. δεν αντέχει σ' αποχή... κάνει την κάλπη χρέος.

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Η ευαισθητοποιημένη Coca Cola

Η εκστρατεία της Coca Cola για το νερό

Η Καθημερινή της Κυριακής 1/8/2010 δημοσίευσε στην τελευταία σελίδα του ένθετου Τέχνες το comic που κέρδισε στον διαγωνισμό comic strip που διοργάνωσε η Coca-Cola Τρία Έψιλον και η Coca-Cola Hellas για το περιβαλλοντικό πρόγραμμα «Αποστολή Νερό».

Όταν το περιβάλλον βρίσκεται υπό διάλυση και την ευθύνη την έχουν καθαρά οι ανεξέλεγκτες βιομηχανίες είναι μάλλον υποκριτικό το να εμφανίζεται μια πολυεθνική στο ρόλο του σωτήρα, πόσο μάλλον αν αυτή η πολυεθνική είναι η Coca Cola.

Ας κάνουμε λοιπόν ένα μικρό σεργιάνι στο google για διαπιστώσουμε κατά πόσο η Coca Cola έχει δικαίωμα να ομιλεί.

Νούμερο 1

ΤΑ ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4433757

Το κόμικ στριπ στο οποίο αναφέρθηκα στην αρχή δείχνει ένα παιδάκι να μας ενημερώνει πως μόνο το 2% του νερού που υπάρχει στον πλανήτη είναι πόσιμο, επομένως δεν μπορούμε να το σπαταλάμε.

Διαβάζω λοιπόν στο άρθρο από ΤΑ ΝΕΑ:

XPEIAZONTAI περίπου τρία λίτρα νερό για να παρασκευασθεί ένα λίτρο Coca-Cola και αρκετοί υποστηρίζουν ότι σε πολλά κρατίδια της Ινδίας (στο Ρατζαστάν, στο Ουτάρ-Πραντές, στο Κεράλα, στο Μαχαράστρα) η κατασκευή από την Coca-Cola εργοστασίων εμφιάλωσης έχει μειώσει σημαντικά τα διαθέσιμα αποθέματα νερού.

Βέβαια παρακάτω ΤΑ ΝΕΑ ειρωνεύονται τους επικριτές της πολυεθνικής:

H εταιρεία έχει ήδη απαντήσει, εγκαινιάζοντας «προγράμματα συλλογής βρόχινου νερού» σε 26 εργοστάσιά της, περιορίζοντας τη χρήση νερού κατά 25% και στέλνοντας πόσιμο νερό στα πληγέντα από τη δραστηριότητά της χωριά. Οι επικριτές της, ωστόσο, δεν εντυπωσιάζονται.

Μάλιστα, δηλαδή το υπόλοιπο 75% συνεχίζει να το εκμεταλλεύεται και να το στερεί από τους Ινδούς. Γιούπι!

Νούμερο 2

Κατ’αρχάς είναι γελοίο να μιλάμε για σπατάλη νερού από σιντριβάνια και βρύσες όταν ένα λίτρο Κόκα Κόλα απαιτεί 3 λίτρα νερό. Το ζήτημα όμως είναι ο μαυρούλης που υποφέρει απ’την έλλειψη νερού. Διαβάζω λοιπόν στα ΝΕΑ πάλι:

Πιο συγκεκριμένα, η εταιρεία που πωλεί καθημερινά ένα δισεκατομμύριο αναψυκτικά, είχε πέρυσι κέρδη περίπου 15 δισεκατομμύρια δολάρια και δαπάνησε την ίδια χρονιά στο μάρκετινγκ δύο δισεκατομμύρια δολάρια - ποσό τετραπλάσιο των ετήσιων δαπανών της Unicef - κατηγορείται ότι εξαντλεί τους λιγοστούς υδάτινους πόρους της αγροτικής Ινδίας, ότι συνδέεται με παραστρατιωτικές ομάδες της Κολομβίας και ότι κάνει τα... στραβά μάτια στις βίαιες επιθέσεις εναντίον συνδικαλιστών στη Λατινική Αμερική, την Ασία και τη Ρωσία.

Και μια και μιλάμε για σπατάλη ας κάνουμε την υπόθεση ότι το κάθε αναψυκτικό που πουλάει είναι των 250 ml. Έχουμε λοιπόν 1.000.000.000x0,25 lt=250.000.000 lt coca cola την ημέρα, δηλαδή
250.000.000x3 = 750.000.000 lt νερό την ημέρα. Και μέσα σ’ένα χρόνο; 273.750.000.000 λίτρα νερό.

Κι επειδή τα μηδενικά με μπερδεύουν η Coca Cola χρησιμοποιεί Διακόσια εβδομήντα τρία δισεκατομμύρια εφτακόσια πενήντα εκατομμύρια λίτρα νερό το χρόνο. Και θυμηθείτε: υποθέσαμε ότι πουλάει μόνο κουτάκια των 250 ml…

Ας κάνουμε άλλη μια υπόθεση: ότι ένας άνθρωπος χρειάζεται 2 λίτρα νερό την ημέρα.

750.000.000: 2= 375.000.000. Χμ…Μιλάμε για τριακόσια εβδομήντα πέντε εκατομμύρια ξεδιψασμένους μαυρούληδες απ’αυτούς του comic strip ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.

Και πάνω που προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλοι είναι αυτοί οι αριθμοί διαβάζω στο site της UNISEF http://www.unicef.gr/news/2010/dt0910.php

Το μολυσμένο νερό, οι ανεπαρκείς εγκαταστάσεις υγιεινής και η έλλειψη υγιεινής δεν βλάπτουν μόνο την υγεία, την ασφάλεια και την ποιότητα της ζωής των παιδιών. Κοστίζουν επίσης τη ζωή σε περίπου 1,5 εκατομμύριο παιδιά κάτω των 5 ετών που πεθαίνουν κάθε χρόνο από διάρροια.

Μα θα μου πείτε, φταίει η Κόλα Κόλα για την πείνα στην Αφρική; Δεν μπορώ να αποδείξω κάτι τέτοιο. Το ζήτημα είναι ότι κερδίζει τα τετραπλά απ’ όσα ξοδεύει η UNISEF(βλ.άρθρο στα ΝΕΑ) και σπαταλάει τεράστιες ποσότητες νερού στο όνομα του κέρδους , ενώ 1,5 εκατομμύριο παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από την έλλειψη πόσιμου νερού (και θέλω να πιστεύω πως αυτό το καφετί γλυκό πράγμα που πίνουμε περιέχει πόσιμο νερό). Και μέσα σ’όλα διοργανώνει εκστρατεία για την εξοικονόμηση νερού, προσπαθώντας να αποδείξει ότι για όλα φταίνε οι βρύσες που στάζουν, τα σιντριβάνια και τα μπουκαλάκια που πετάμε μισογεμάτα στους κάδους. Η επόμενη κίνηση θα είναι να προσπαθήσει να αποδείξει πως ο κύκλος τετραγωνίζεται.


Νούμερο 3

Ριζοσπάστης Σάββατο 18 Ιούνη 2005 σελ 32


ΙΝΔΙΑ
Καταστροφική ... επιτυχία

Η άναρχη βιομηχανική δραστηριότητα, η μόλυνση από λύματα που καταλήγουν σε ποτάμια (στη φωτογραφία, εικονίζονται εκατοντάδες νεκρά ψάρια σε ποτάμι στην Μπάνγκαλορ), το ξεπούλημα του νερού σε πολυεθνικές, όπως η «Κόκα-Κόλα» και η «Πέπσι», μερικές από τις ...«επιτυχίες» της Ινδίας στο κυνήγι του κέρδους.

Ριζοσπαστης 1 Ιούλη 2004 σελ 16

Στο κρατίδιο Κεράλα στο μεταξύ, ένα άλλο λαϊκό κίνημα, αυτό εναντίον της μόλυνσης του νερού από την πολυεθνική «Κόκα Κόλα», κατάφερε μια νίκη, αφού το εργοστάσιο στην περιοχή Πλατσιμάντα έκλεισε με απόφαση των τοπικών αρχών λόγω της περιβαλλοντικής μόλυνσης που προκάλεσε η εταιρία αλλά και της «κλοπής» του νερού, με τη διάνοιξη πηγαδιών χωρίς καμία άδεια, που οδήγησε στην έλλειψη πόσιμου νερού και την ανεπάρκεια αρδευτικού νερού για χιλιάδες αγρότες.
Σε ένα τρίτο ινδικό κρατίδιο, στο Αντρα Πραντές, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο: οι πνιγμένοι στα χρέη αγρότες αυτοκτονούν ο ένας μετά τον άλλο, με το συνολικό αριθμό των αυτοχείρων να έχει φθάσει τους 300 από τα μέσα Μάη!



Στο site των οικολογικών και περιβαλλοντικών ομάδων της κρήτης www.ecocrete.gr διαβάζω:

Στις 18 Ιανουαρίου του 2004, πάνω από 500 διαδηλωτές καταδίκασαν τις δραστηριότητες της Coca Cola στην Ινδία. Οι διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και 150 κάτοικοι που διαμένουν γύρω από τις εγκαταστάσεις εμφιάλωσης της πολυεθνικής, ενώθηκαν με μια μεγάλη ομάδα από υποστηρικτές από όλν τον κόσμο στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Μουμπάι της Ινδίας. Οι εκδηλώσεις οργανώθηκαν από το "Φόρουμ των Πολιτών κατά της Coca-Cola"

Η διαμαρτυρία επικεντρώθηκε σε ένα πρόβλημα που δημιουργούν οι εγκαταστάσεις εμφιάλωσης. Τρείς κοινότητες της περιοχής υφίστανται την σοβαρή έλλειψη νερού λόγω των γεωτρήσεων στις εγκαταστάσεις που αποροφούν το μεγαλύτερο μέρος των υπόγειων υδάτων. σαν να μην έφτανε αυτό, η πολυεθνική, εντελώς ανεξέλεγτη, απορρίπτει τα απόβλητά της στο έδαφος μολύνοντας τον υδροφόρο ορίζοντα και το ελάχιστο νερό που απομένει. Οι κάτοικοι της περιοχής αντιτίθενται σε μια επέκταση των εγκαταστάσεων που προγραματίζεται, φοβούμενοι ότι η κατάσταση έλλειψης και μόλυνσης του νερού θα χειροτερέψει.
"Οι πρακτικές της Coca-Cola είναι χαρακτηριστικές της βάρβαρης αλαζονείας και της εγκληματικής επιβολής των εταιρειών που λεηλατούν τις πηγές που ικανοποιούν τις βασικές ανάγκες των ανθρώπων, στην περίπτωσή μας το νερό" δήλωσε ο Medha Patkar, συντονιστής του Εθνικής Συμμαχίας των Κινημάτων των Πολιτών. "Το δικαίωμά μας για νερό, γη και δάσος είναι υπό αμφισβήτηση" πρόσθεσε.

http://www.ecocrete.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=114&Itemid=82


Ενώ στο http://1gym-kilkis.kil.sch.gr/joo/index.php?option=com_content&view=article&id=111%3A2009-03-23-17-28-38&catid=26%3A2009-03-19-18-58-37&Itemid=55 διαβάζω: Η έκθεση προειδοποιεί, επίσης, ότι η ταχύτατη ανάπτυξη της βιομηχανίας εμφιάλωσης προκαλεί λειψυδρία σε ορισμένες περιοχές. Στην Ινδία, για παράδειγμα, η εμφιάλωση του νερού Dasani και άλλων ποτών της Coca Cola έχει δημιουργήσει πρόβλημα υδροδότησης σε πάνω από 50 χωριά.


Όλα στο βωμό του κέρδους λοιπόν. Το να σφίξουμε την βρύση για να μην στάζει είναι μηδαμινό μπροστά στην ανατροπή του συστήματος που επιτρέπει στην Κόκα Κόλα και στην κάθε πολυεθνική να μολύνει ανεξέλεγκτα και ταυτόχρονα να παριστάνει την ευαισθητοποιημένη μπροστά στην έλλειψη νερού όταν η ίδια χρησιμοποιεί τουλάχιστον 273.750.000.000 λίτρα νερό ετησίως.

Ο λαός «πνεύμα λιτότητας», αυτοί... «πλωτές Φεράρι»

Ο λαός «πνεύμα λιτότητας», αυτοί... «πλωτές Φεράρι»

To «αφήγημα» που ακολουθεί, διεκδικεί δάφνες αντίστοιχες των σεναρίων της «Λάμψης» και του «Τόλμη και γοητεία».

Εντούτοις επιλέξαμε να φιλοξενηθεί στη στήλη. Το γιατί θα το αντιληφθεί ο αναγνώστης στο τέλος.

Προς το παρόν «απολαύστε» το περιεχόμενό του:

*

«Δεν είναι σίγουρα το πιο όμορφο σκάφος στον κόσμο για πολλούς, το αντίθετο μάλιστα λένε αυτοί που δεν ξέρουν, είναι όμως το πιο γρήγορο στον κόσμο που κυκλοφορεί αυτή την στιγμή και ανήκει σε Ελληνα.

Ιδιοκτήτης του ο ισχυρός άνδρας του ΣΚΑΪ και της "Καθημερινής" κ. Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος απολαμβάνει εδώ και λίγους μήνες την απίστευτη ταχύτητα του "Ερμής 2", η οποία φτάνει τους 56 κόμβους!

*

Πλωτά παλάτια, θαλάσσιες ατλαντίδες, ή απλά υπερπολυτελή σκάφη είναι οι κατά καιρούς και κατά συνθήκες χαρακτηρισμοί που συνήθως δίνονται στις κινητές θαλάσσιες περιουσίες γνωστών και λιγότερο γνωστών κροίσων.

Γιοτ που ανταγωνίζονται για τη χλιδή, το μέγεθος, ή την αξία, στοιχεία άλλωστε που κάνουν τον ιδιοκτήτη τους να υπερηφανεύεται κάθε φορά που "δένει" σε κάποιο λιμάνι.

Και μπορεί ο ανταγωνισμός για το παραπάνω τρίπτυχο να αφήνει κάποιους να προβάλλουν την δικαιολογία του υποκειμενικού, η ταχύτητα όμως δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Για το λόγο αυτό άλλωστε το "Ερμής 2" του Γιάννη Αλαφούζου αποτελεί τον απόλυτο κυρίαρχο των θαλασσών, έναν υπερπολυτελή "σπρίντερ" των κυμάτων με ισχύ 12 χιλιάδων αλόγων, που οι πληροφορίες λένε ότι κόστισε στον τυχερό ιδιοκτήτη του, ένα ποσό της τάξης των δεκαπέντε εκατομμυρίων ευρώ.
*

Οι διαστάσεις, το βάρος αλλά και η ταχύτητα που μπορεί να πιάσει αφήνει ακόμα και τους ανίδεους άφωνους. Με μήκος 37 μέτρα, το βάρος του είναι 97 τόνοι και η ταχύτητά του αγγίζει τους 56 κόμβους, τη στιγμή που τα άλλα σκάφη φτάνουν μέχρι τους 20 κόμβους. Ο "Ερμής 2", αποτελεί το πιο γρήγορο αλλά και πολυτελές γιοτ των τελευταίων ετών (...).

Ως πρώτο μέλημα τη δημιουργία ενός σκάφους το οποίο θα συνδύαζε την πολυτέλεια ενός γιοτ με την ταχύτητα ενός ταχύπλοου. Για τον λόγο αυτό κλήθηκαν οι καλύτεροι σχεδιαστές ταχυπλόων, οι οποίοι είναι Νεοζηλανδοί, αλλά και οι καλύτεροι σχεδιαστές γιοτ που ήρθαν από την Γηραιά Αλβιόνα. Οι δυο ομάδες συνεργάστηκαν και δημιούργησαν τον "Ερμή 2", ένα σκάφος που κρατάει την λιτή εξωτερική εμφάνισή του και δεν θυμίζει σε τίποτε ότι πρόκειται για μια πλωτή ...Φεράρι (...).

*

Οσο για το design του σκάφους δεν θα μπορούσε παρά να είναι απλό και κομψό. Εντυπωσιακό είναι το "πιλοτήριο" του Ερμή, όπου εκτός από τα υπερσύγχρονα όργανα πλοήγησης διαθέτει και ειδικά σχεδιασμένες θέσεις που μειώνουν τους κραδασμούς που δέχεται το σώμα από τα κύματα.

Το εσωτερικό του είναι μοντέρνο, λιτό και λειτουργικό (...) που θυμίζει περισσότερο ένα απλό παραθαλάσσιο σπίτι της Καραϊβικής (...). Οι αποχρώσεις του σαλονιού είναι στο κρεμ και οι καναπέδες είναι δερμάτινοι, ενώ στο πάτωμα βρίσκεται ένα πολύχρωμο χαλί με κύριο χρώμα το μπλε για να θυμίζει Καραϊβική».


(«www.nautilos.gr», 19/1/2008)

***

Ετσι έχει η κατάσταση όσον αφορά τις «πλωτές Φεράρι» και τις «κινητές θαλάσσιες περιουσίες γνωστών και λιγότερο γνωστών κροίσων», οι οποίες θυμίζουν «παραθαλάσσιο σπίτι της Καραϊβικής» αξίας 15 εκατομμυρίων ευρώ...

*

Γνωστά πράγματα, θα πείτε.

Αυτό που δεν είναι γνωστό - στους αναγνώστες του «Ρ» - είναι ότι την Κυριακή η εφημερίδα «Καθημερινή» του συγκροτήματος Αλαφούζου, συνόδευσε τη φωτογραφία που δέσποζε στο πρωτοσέλιδό της, με μια λεζάντα - προτροπή προς τον ελληνικό λαό.

Ποια ήταν η προτροπή;

*

Επιλέξτε διακοπές, πρότεινε η εφημερίδα στους αναγνώστες της,

«συνδυάζοντας την τέρψη της καλής συντροφιάς με το πνεύμα της λιτότητας»!

*

Ο Μπρεχτ, όλα τα προηγούμενα, τα είχε περιγράψει ως εξής:

«Αυτοί που κλέβουν το ψωμί από το τραπέζι, κηρύττουν τη λιτότητα»...



Ριζοσπάστης 3 Αυγούστου 2010
σελ 27/Ημεροδρόμος/Νίκος Μπογιόπουλος

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Θέλει η π....ροβοκάτσια να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει

Πάνω που έπιασα να ελπίζω στις 15 του Ιούνη πως θα σταματούσαν σχόλια κακόβουλα ή απλώς αφελή περί Γερμανού , διάβασα στην Καθημερινή για την κατάθεση Βερελή διάφορα περί Siemens- ήταν από’κείνα τα αρθρα που μετά αναρωτιέσαι τι μόλις διάβασες- ενώ πιο πριν στον Ριζοσπάστη αρκούσε ένα «όχι» απλό για ν’απαντώ τουλάχιστον στους αφελείς.

Λέει,λοιπόν, ο Παφίλης στον Βερελή :

«-- Εχετε κληθεί να καταθέσετε για την υπόθεση "Γερμανός";

Βερελής: Εχω κληθεί στο προανακριτικό στάδιο.

-- Από ποιον αν επιτρέπεται;

Βερελής: Από τον ανακριτή που είχε τότε την υπόθεση, τον κύριο Ζαβιτσάνο.

-- Εχετε δώσει κατάθεση γι' αυτό;

Βερελής: Βεβαίως.

-- Σας έχει ρωτήσει τίποτα που να μας αφορά ιδιαίτερα και τι γνώμη έχετε;

Βερελής: Μετ' επιτάσεως.

-- Δηλαδή;

Βερελής: Με ρώτησε μετ' επιτάσεως εάν είχα διαπιστώσει συμμετοχή του ΚΚΕ στην μετοχική σύνθεση της εταιρείας "Γερμανός" και η απάντησή μου ήταν "όχι".

-- Δεν υπάρχει δηλαδή καμία συμμετοχή.

Βερελής: Δεν έχω διαπιστώσει τίποτα τέτοιο».

Ιδού το άρθρο για όλους όσοι ενδιαφέρονται να το διαβάσουν http://www1.rizospastis.gr/page.do?id=12343&publDate=15%2F7%2F2010&direction=&pageNo=3


Οι ξυνινόγλωσσοι το λένε «προβοκάτσια» κι οι προβοκάτορες ή απλώς οι αφελείς μας λένε ξυνινόγλωσσους, όλους εμάς –αριστερούς ,κουκουέδες, αναρχικούς- τολμάμε να μιλήσουμε για πάλη ταξική. Ως ξυλινόγλωσση λοιπόν θ’αναφερθώ στα παιδιά του ΛΑ.Ο.Σ. –ο τόνος στο «α»- και στον πρωτομάστορα Θεόδωρο. Αλήθεια, πότε ήταν που είχε πει ότι απεύχεται την εκλογή του Γιώργου στη θέση του πρωθυπουργού; Αντιγράφω από τον Ημεροδρόμο: «... εγώ δεν θεωρώ ότι ο κ.Παπανδρέου έχει τα προσόντα να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας (...) θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δεν τον θεωρώ κατάλληλο για να γίνει πρωθυπουργός, ασχέτως αν είναι σήμερα πολύ της μόδας ο κ. Παπανδρέου. Πιστεύω επιπλέον και για λόγους αισθητικούς ότι θα είναι απαράδεκτη εξέλιξη, θα είναι παλινδρόμηση, αν η χώρα πάει πίσω προς τον ανιψιό του ενός και το γιο του άλλου. Το βασικό επιχείρημα αυτών που προωθούν τον κ. Παπανδρέου είναι ότι τ' όνομά του ενώνει. Εγώ δε δέχομαι να με ενώσει με κανέναν άλλο ένα όνομα (...). Ο Παπανδρέου, με συγχωρείτε που διαφωνώ τόσο πολύ με το συρμό, δεν είναι».
(Θ. Πάγκαλος, «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 16/9/2001)
Ολόκληρο το άρθρο εδώ
http://www1.rizospastis.gr/page.do?id=10970&publDate=21%2F5%2F2009&direction=&pageNo=39

Και που είχα μείνει; Α, ναι! Στα παιδιά του ΛΑ.Ο.Σ – ο τόνος στο «α». Περι Καρατζαφέρη ο λόγος και ξανααντιγράφω από τον Ημεροδρόμο:

Καρατζαφέρης, ο ίδιος που
• το 1974 εξέδιδε το φιλοβασιλικό έντυπο «Το Ελληνικόν Στέμμα» για να διαφημίζει τον Γλύξμπουργκ,
• το 1975 προσκαλούσε κορίτσια μέσω διαφημιστικών καταχωρήσεων να προστρέξουν στο «Κέντρο Σπουδών Καρατζαφέρη» για να γίνουν «μανεκέν»,
• το 1987 διακινούσε τηλεοπτικές κασέτες όπου έκανε «πολιτικά σχόλια», σκαρώνοντας «χαριτωμένα» σλόγκαν με θέμα τα «μεγάλα στήθη» της Δήμητρας Λιάνη,
• το 1997 καλούσε Χρυσαυγίτες και ΕΠΕΝίτες να συμπήξουν μαζί με τη ΝΔ και την Πολιτική Ανοιξη του Σαμαρά «μπλοκ αντιαριστερών δυνάμεων»,
• το 2002 ανήμερα της 21ης Απριλίου ως οικοδεσπότης του Παττακού διαφήμιζε μέσω του τηλεοπτικού του σταθμού το «εθνοσωτήριο» έργο της χούντας των συνταγματαρχών,
• το 2004 αναδείκνυε υποψήφιο βουλευτή του κόμματός του, του ΛΑ.Ο.Σ, τον αρχιναζιστή Πλεύρη,
• το 2010 δηλώνει «μακάρι να είχαμε άλλους 20 Πάγκαλους»,
είναι ο γνωστός, ο εξ συστήματος προβοκάτορας του συστήματος,
που χτες(σ.σ. 15/7/2010) επανήλθε με συκοφαντίες σχετικά με τα οικονομικά του ΚΚΕ


Αυτά από τον Ρίζο για όλους όσοι δεν έτυχε ν’ακούσουν ότι η προβοκάτσια «Γερμανός» κατέρρευσε,για όλους όσοι στις 15 του Ιούλη πήραν Καθημερινή ή Βήμα ή τίποτα.

Φιλάκια φασιστάκια.Σματς

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Δεν θές να γίνεις πόρνη;;;Δεν σου ξαναδίνουμε επίδομα ανεργίας!

«Δανία του Νότου»...

Το ρεπορτάζ καταγράφηκε την Κυριακή στην καθημερινή εφημερίδα της Σουηδίας «Ντάγκενς Νιχέτερ» και αφορά στη Δανία:

Ανεργη μετανάστρια από το Βιετνάμ που ζει στη Δανία προσπαθούσε να βρει δουλειά. Διάβασε μια αγγελία δημοσιευμένη μέσω του ΟΑΕΔ της Δανίας, όπου εταιρεία εμφανιζόταν να ζητά γυναίκα ως υπάλληλο, με αμοιβή γύρω στα 40 ευρώ (300 δανικές κορώνες). Κατόπιν συνεννοήσεως με τον ΟΑΕΔ, η αίτηση της γυναίκας εγκρίθηκε και στάλθηκε στην εταιρεία για πρακτική 4 βδομάδων.

Μόνο που όταν η γυναίκα έφτασε στο χώρο της εργασίας, διαπίστωσε ότι η εταιρεία στην οποία είχε σταλεί από τον δανικό ΟΑΕΔ να μαθητεύσει, ήταν ένα πορνείο. Και ότι η ίδια θα έπρεπε να εργαστεί προσφέροντας κάτι περισσότερο από τα χέρια της ή το μυαλό της...

Στις διαμαρτυρίες της γυναίκας, αλλά και των εργατικών σωματείων, ο ΟΑΕΔ της Δανίας αντέδρασε άμεσα: Η «εταιρεία», δηλαδή το πορνείο - όπως δήλωσε ο ΟΑΕΔ - είναι απολύτως σοβαρή και νόμιμη επιχείρηση, τίποτα το παράνομο δεν υπάρχει όσον αφορά το φορολογικό ή το εργασιακό καθεστώς που διέπει τη λειτουργία του. Από τη στιγμή, δε, που πρόκειται για θέση εργασίας στην οποία την έστειλε ο ΟΑΕΔ, αφ' ης στιγμής η γυναίκα αρνηθεί να δουλέψει στην «εταιρεία», τότε, τότε χάνει το ταμείο ανεργίας...


Αυτά από τη Δανία. Για να ξέρετε, δηλαδή, σε συνθήκες ΔΝΤ, τι άλλο μπορεί να σημαίνει εκείνο το προεκλογικό του κ.Παπανδρέου, ότι οραματίζεται να κάνει την Ελλάδα την «Δανία του Νότου»...

Ριζοσπάστης 22 Ιούνη 2010 σελ.39

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Ο Μάνος, η Μελισσάνθη και το ... «τέρας»

Οποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει
Ο Μάνος, η Μελισσάνθη και το ... «τέρας»
Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται μεθαύριο από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι


Μας «δώρισε» ένα «γαλαξία» από νότες υπέροχες, σμιλεμένες με τη βαθιά ευαισθησία και την υψηλή αισθητική του. Πνεύμα κριτικό και ασυμβίβαστο, που αφουγκράστηκε την ελληνική κοινωνία, τους πόθους και τα πάθη της, ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε πάνω απ' όλα κορυφαίος αναμορφωτής του ελληνικού τραγουδιού, ανοίγοντας νέους μουσικούς δρόμους, φωτίζοντας αθέατες «γωνιές», κινητοποιώντας μυαλό και ευαισθησίες. Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το «φευγιό» του αλησμόνητου συνθέτη, που σημάδεψε τον ελληνικό μουσικό πολιτισμό μέσα από ένα βαθιά λαϊκό, πολυσήμαντο και αξεπέραστο έργο. «Λαϊκό» για τον δημιουργό, όπως έλεγε σε συνέντευξή του στον «Ρ» (27/5/90), «είναι ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο». «Η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα», σημείωνε... «Η τέχνη υπάρχει, διότι ανατέμνει τη λειτουργία του ανθρώπου. Του κινητοποιεί τις ευαισθησίες του. Τις αληθινές του ευαισθησίες. Οχι τις επικαιρικές. Η τέχνη συμπληρώνει τον άνθρωπο, τον βοηθά να αισθανθεί, έστω και για λίγο, προς τα πού πρέπει να τείνει. Η μεγάλη τέχνη εννοώ». Ο ίδιος σ' όλη τη ζωή του αντιπαρατέθηκε στην εμπορευματοποίηση και στον εκχυδαϊσμό της τέχνης και ανεξάρτητα από τις δηλωμένες πολιτικές απόψεις του αντιτάχθηκε στους κρατούντες, στην όποια κολακεία και αναρρίχηση. «Οποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουν τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά», έλεγε. Κι αν σήμερα, στις μαύρες μέρες που περνά ο λαός μας, ο Μάνος Χατζιδάκις μας λείπει ολοένα και περισσότερο, το έργο του παραμένει στις καρδιές μας. Θα παραμένει ζωντανό όσο υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούν τα τραγούδια του και διψούν για ομορφιά και αλήθεια, που αντιστέκονται στο «τέρας» που μας απειλεί, στο εφήμερο, στο ευτελές, στην ισοπέδωση.

«...στον άσπρο τοίχο το αίμα γίνεται βροχή»
Πολλά και σπουδαία τα έργα που μας άφησε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ανάμεσά τους «Η εποχή της Μελισσάνθης» - καντάτα για μια ώριμη γυναικεία φωνή, δύο νεανικές ανδρικές, μεικτή και παιδική χορωδία, ορχήστρα δωματίου και στρατιωτική μπάντα με βασικό μουσικό όργανο το μπουζούκι. Μια μουσική αυτοβιογραφία βασισμένη σε ποιήματα του συνθέτη, που αναφέρονται στις πρώτες μετακατοχικές μέρες, καταγράφοντας πολλές πικρές μνήμες. Η πρώτη σύλληψη του έργου εμφανίζεται το 1965 στην ποιητική συλλογή του συνθέτη «Μυθολογία», στο ποίημα με τον τίτλο «Μελισσάνθη». Το μουσικό έργο γράφτηκε στη δεκαετία '70 και πρωτοπαρουσιάστηκε πριν 30 χρόνια με βασική ερμηνεύτρια την Μαρία Φαραντούρη και τη συμμετοχή των Βασίλη Λέκκα, Γιώργου Μιχαλισλή, Στέλλας Γαδέδη, της χορωδίας του Τρίτου Προγράμματος και Παιδικής χορωδίας. Αριστουργηματικά κομμάτια (ορχηστρικά και τραγούδια) απαρτίζουν το έργο: «Η βροχή», «Το πρόσωπο της νύχτας», «Φοβόμουν μ' έπνιγε η σιωπή», «Στο φίλο μας που χάσαμε», «Μητέρα κι αδελφή», «Ενα ρολόι στο καπηλειό», «Επιτάφιος», «Το εμβατήριο της Μελισσάνθης» (συνύπαρξη μπάντας με το μπουζούκι), κ.ά. Κυρίαρχο όργανο μέσα στα χορωδιακά και σολιστικά μέρη είναι το μπουζούκι, σε συνοδεία ή αυτοσχεδιασμό, που «ζωγραφίζει» το ψυχογραφικό τοπίο της μεταπολεμικής Ελλάδας. Καθαρά συμβολικές, επίσης, οι παρεμβολές εμβατηρίων και αποσπασμάτων του Εθνικού Υμνου και των εγκωμίων του Επιταφίου.

«Το πρόσωπο της νύχτας πνίγεται μέσα στον καπνό και τα παιδιά στο δρόμο πετάν νεκρά στον ουρανό. Μαύρα πουλιά μ' ένα σπαθί γυμνό σκύβουν φιλάν τον άσπρο τους λαιμό. Το πρόσωπο της νύχτας κλαίει μακριά στον ουρανό. Απόψε είναι σκοτάδι τ' άστρα δεν έχουνε ψυχή κι εκεί στον άσπρο τοίχο το αίμα γίνεται βροχή. Ποιος με φωνάζει και ζητά νερό ποιος θα γλιτώσει απ' τον πικρό χορό. Το πρόσωπο της νύχτας χάθηκε μέσα στον καιρό» («Το πρόσωπο της νύχτας»).

Επιθυμία του συνθέτη ήταν να καταγράψει την περιπέτεια και τη συμμετοχή του στην πρόσφατη ιστορία του κόσμου, έτσι καθώς την έζησε: «Χρονικό ενός καιρού, οι πρώτες μέρες της απελευθέρωσης, με ανεξίτηλες αυτοβιογραφικές εικόνες. Σαν το ρολόι στο καπηλειό με τους δυο φίλους που ζητάν δραματικά κι επίμονα να σταματήσουν τον Χρόνο, ή εκείνο τον φίλο που τον χάσαμε σχεδόν παιδί - τον έλεγαν Εκτορα Οικονομίδη και ήταν είκοσι χρονών όταν τον τύφλωσαν και τον θανάτωσαν οι Γερμανοί στο Χαϊδάρι, αφού βέβαια τον πρόδωσαν οι "εθνικόφρονες" εκείνου του καιρού. Και εικόνες άπειρες με σιδεριές από κατεστραμμένα σπίτια σαν χέρια αιχμηρά που ζητάν ελεημοσύνη απ' τον ουρανό. Και μάνες να γυρεύουν τα παιδιά τους πάνω από τις καμένες στέγες μ' ένα πλήθος που να κραυγάζει έξαλλα κι αλλοπρόσαλλα συνθήματα...».

Χρονικό ενός πικρού καιρού, η «Μελισσάνθη», «μια γυάλινη ηρωίδα του Μεσοπολέμου», όπως την χαρακτήριζε ο Μάνος Χατζιδάκις, αποτελεί μια συγκλονιστική απεικόνιση και αναπαράσταση των πρώτων ημερών της Ελλάδας μετά τη γερμανική κατοχή. Στους στίχους και στις νότες του ζωντανεύουν μνήμες και εικόνες που τον σημάδεψαν, προσωπικά του βιώματα από τη γερμανική κατοχή, από τις νύχτες που «στον άσπρο τοίχο το αίμα γίνεται βροχή». «Η εποχή της Μελισσάνθης τέλειωσε. Σήμερα ζω για πάντα τον χαμό της», σημείωνε ο συνθέτης. Ο ίδιος δεν ήθελε να δώσει «ιστορικές διαστάσεις στη Μελισσάνθη και την εποχή της». Παρ' όλα αυτά, η θεματική και το ιστορικό πλαίσιό της καθιστούν τη «Μελισσάνθη», πέρα από ένα ειλικρινές, σπαρακτικό, υψηλής αισθητικής προσωπικό έργο, αυτόματα και ένα έργο συλλογικό. Οπως και άλλες σπουδαίες δημιουργίες του - όπλα της μνήμης, της αξιοπρέπειας και της καρδιάς.

Επετειακή συναυλία
Ο θάνατος του συνθέτη, που μετουσίωσε τη μελωδική του έμπνευση σε μεγάλη τέχνη, ήταν μεγάλη απώλεια για τον τόπο μας και ασφαλώς για την Ορχήστρα των Χρωμάτων, που ο ίδιος ίδρυσε το 1989, οραματιζόμενος ένα επίλεκτο συμφωνικό σύνολο με μουσικούς υψηλού επιπέδου και πρωτότυπα προγράμματα και η οποία στην 20χρονη διαδρομή της έχει βιώσει με δραματικό τρόπο τις επιπτώσεις της κυβερνητικής αδιαφορίας. Με αφορμή τη συμπλήρωση των 16 χρόνων απουσίας του Μάνου Χατζιδάκι, η Ορχήστρα των Χρωμάτων παρουσιάζει στις 19 του Ιούνη (9 μ.μ.), στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το ετήσιο συναυλιακό αφιέρωμά της στον ιδρυτή της. Υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Μίλτου Λογιάδη θα παρουσιάσει ένα από τα εμβληματικά έργα του, «Το Χαμόγελο της Τζοκόντα» (β' μέρος). Το πρόγραμμα της συναυλίας περιλαμβάνει επίσης (α' μέρος) τα έργα: Franz Shubert: «Ημιτελής συμφωνία» και Frank Martin: «Μπαλάντα για πιάνο και ορχήστρα», με σολίστ την Ελενα Χριστοδούλου. Εισιτήρια προπωλούνται προς 30, 25, 18, 10 και 6 ευρώ τα φοιτητικά.

Ριζοσπάστης/Ένθετο "7 μέρες μαζί" Κυριακή 13 Ιούνη 2010

16 χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ


Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.
Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.

Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.
Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.

Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού , εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.
Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.


Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.

19 Ιούνη Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Ορχήστρα των Χρωμάτων - Μάνος Χατζιδάκις ... 16 χρόνια μετά

- Franz Schubert: Ημιτελής συμφωνία
- Frank Martin: Μπαλάντα για πιάνο και ορχήστρα
- Μάνος Χατζιδάκις: Το Χαμόγελο της Τζοκόντα

Έλενα Χριστοδούλου πιάνο

Ορχήστρα των Χρωμάτων

Μουσική διεύθυνση: Μίλτος Λογιάδης

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Η «Νόρμα» ξανά στο Ηρώδειο, ύστερα από 42 χρόνια

Η «Νόρμα» ξανά στο Ηρώδειο, ύστερα από 42 χρόνια

Η διάσημη όπερα του Μπελίνι που συνδέθηκε με τη Μαρία Κάλλας θα παρουσιαστεί από τη Λυρική


Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010|ΤΟ ΒΗΜΑ

Μικρό μέγεθος γραμματοσειράς Μεσαίο μέγεθος γραμματοσειράς Μεγάλο μέγεθος γραμματοσειράς
Προσθήκη στο Delicious Προσθήκη στο Facebook Προσθήκη στο Newsvine Bookmark

O απαγορευμένος έρωτας, η προδοσία και το ακριβό, τελικά, τίμημα ενός «ένοχου» αισθήματος. Επάνω σε αυτούς τους άξονες επικεντρώνεται η όπερα του Βιντσέντζο Μπελίνι «Νόρμα». Από τα δημοφιλέστερα έργα του παγκόσμιου λυρικού ρεπερτορίου, αποτελεί την εφετινή συμμετοχή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο. Μισό αιώνα μετά την παρουσίασή της από την ΕΛΣ στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας - η οποία σφράγισε ανεξίτηλα τον ρόλο- και 42 χρόνια από το ανέβασμα στο Ηρώδειο με την Ελενα Σουλιώτη, η Λυρική επιχειρεί μία ακόμη παραγωγή σε ανοικτό χώρο. Την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης έχει ο Λουκάς Καρυτινός , τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Σπύρος Ευαγγελάτος, τα σκηνικά και τα κοστούμια ο Γιώργος Πάτσας και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Η υψίφωνος Δήμητρα Θεοδοσίου ερμηνεύει τον απαιτητικό ρόλο του τίτλου (σε δεύτερη διανομή, την ηρωίδα ερμηνεύει η βουλγάρα υψίφωνος Ραντοστίνα Νικολάεβα ).

Η δίπρακτη όπερα του Μπελίνι, η οποία αποτελεί γέφυρα ανάμεσα στο μπελκάντο και στον ιταλικό ρομαντισμό, βασίστηκε σε λιμπρέτο του Φ.Ρομάνι . Η Νόρμα, ιέρεια των δρυίδων στην κατεχόμενη από τους Ρωμαίους Γαλατία, έχει ερωτευτεί τον ρωμαίο ανθύπατο Πολιόνε, με τον οποίο μάλιστα έχει αποκτήσει δύο παιδιά. Ο αγαπημένος της ωστόσο στρέφει το ενδιαφέρον του προς τη νεαρή ιέρεια Ανταλτζίζα. Οταν η Νόρμα πληροφορείται την απιστία, επιχειρεί να σκοτώσει τα παιδιά της αλλά μετανιώνει. Στο μεταξύ ο Πολιόνε προσπαθεί να απαγάγει την Ανταλτζίζα. Παρακινημένη από την οργή της, η Νόρμα ξεσηκώνει τους Γαλάτες σε πόλεμο και ο ανθύπατος συλλαμβάνεται. Παρ΄ ότι έχει αποφασίσει να καταγγείλει το παράπτωμα της Ανταλτζίζα, η Νόρμα συνειδητοποιεί τη δική της ενοχή και αποκαλύπτει στους δρυίδες το δικό της όνομα. Ενωμένοι, έστω και αργά, η Νόρμα και ο Πολιόνε οδηγούνται στην πυρά αφού προηγουμένως η ιέρεια εμπιστεύεται τα παιδιά της στον πατέρα της.

«Το να τοποθετήσεις το έργο στη Γαλατία την περίοδο της ρωμαϊκής κατοχήςθα θύμιζε ίσως στους θεατές Αστερίξ και Οβελίξ» υποστηρίζει ο Σπύρος Ευαγγελάτος, εξηγώντας ότι στην προκειμένη περίπτωση η όπερα ανεβαίνει σε αφαιρετικά ιστορική περίοδο. Από την πλευρά της, η Δήμητρα Θεοδοσίου δηλώνει αναστατωμένηλόγω του μύθου της Κάλλας- αλλά και χαρούμενη: «Ελπίζω να καταφέρω να δώσω στον ρόλο ό,τι έχω και μπορώ».

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
η Θέατρο Ηρώδου του Αττικού η Στις 12, 13, 18 και 19 Ιουνίου, στις 21.00

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Βίαιη αντιπαιδαγωγική επίθεση σε εξάχρονα παιδιά

Ας πάψουν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα «γκρίκλις» των παιδιών και τη γλωσσική πενία - την ενθαρρύνουν και την προωθούν!


Βίαιη αντιπαιδαγωγική επίθεση σε εξάχρονα παιδιά

Αγγλικά και νέες τεχνολογίες εισάγει η κυβέρνηση ως μαθήματα στην Α' Δημοτικού!

Eurokinissi

Το υπουργείο Παιδείας εισάγει το μάθημα των Αγγλικών στην Α' Δημοτικού και το μάθημα Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνίας για 2 ώρες εβδομαδιαίως σε όλες τις τάξεις, άρα και αυτό από την Α' Δημοτικού. Βάζουν παιδιά που ακόμα δεν μπορούν να μιλήσουν καλά καλά τη μητρική τους, να μάθουν μια ξένη γλώσσα! Στην πραγματικότητα, όχι μόνο δε θα μάθουν σωστά και καλά την ξένη γλώσσα, αλλά θα τους δημιουργήσουν συγχύσεις και στην εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας, η οποία δεν αποτελεί απλά μέσο επικοινωνίας, αλλά μέσο λόγου, δηλαδή, σκέψης. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τη χρήση τεχνολογιών απ' την Α' Δημοτικού. Πρόκειται για έγκλημα «παιδαγωγικής», που θα αποσυντονίζει πλήρως τα παιδιά απ' τα 6 τους χρόνια.

Τα παραπάνω προκύπτουν από το πρόγραμμα που θα ισχύσει από την ερχόμενη σχολική χρονιά, για τα 800 πιλοτικά ολοήμερα δημοτικά σχολεία, που ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας. Είναι σαφές όμως ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να γενικεύσει πολύ σύντομα σε όλα τα σχολεία αυτές τις απαράδεκτες πρακτικές, που αποτελούν στόχους της εκπαιδευτικής πολιτικής της ΕΕ, δηλαδή του κεφαλαίου. Και είναι αξιοσημείωτο ότι δεν υπαγορεύει η παιδαγωγική επιστήμη αυτές τις μεθόδους, αλλά πρώτα αποφασίζονται σε επίπεδο πολιτικής των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και κατόπιν «υπαγορεύεται» στην παιδαγωγική επιστήμη να τις «στηρίξει» θεωρητικά.

Πράγματι, η κυρίαρχη αντίληψη που έχουν περάσει σε μεγάλο μέρος των γονιών είναι ότι τα παιδιά χρειάζονται από νωρίς «εφόδια», με λίγα λόγια «ό,τι μαθαίνεις καλό είναι, αφού μπορεί να σου χρειαστεί»... Μπορεί να φαίνεται, όντως, εντυπωσιακό ένα παιδί 6 χρόνων να συλλαβίζει αγγλικές λέξεις ή να χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή καλύτερα απ' τους γονείς του, αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι συγκεκριμένο: Βοηθιέται απ' αυτή τη διαδικασία, στο σχολείο, για την ολοκληρωμένη και υγιή διαμόρφωση της προσωπικότητάς του; Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, όντως, είναι «σφουγγάρια» και πολύ γρήγορα μπορούν να αναπαράγουν λέξεις, κινήσεις, κτλ. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ασχολούνται με οτιδήποτε, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ηλικία τους και οι ανάγκες ανάπτυξής τους;

Το θέμα της χρήσης τεχνολογιών απ' την Α' Δημοτικού συνδέεται άμεσα με τη γενική κατεύθυνση του υπουργείου Παιδείας, για «ψηφιακό σχολείο», όπου οι επιχειρήσεις στο χώρο θα κάνουν πάρτι επενδύσεων. Και εδώ, όμως, το παιδαγωγικό έγκλημα είναι τεράστιο. Η χρήση υπολογιστών απ' την Α' Δημοτικού - και μάλιστα με μάθημα - θα απομονώσει συναισθηματικά και σωματικά το παιδί, σε μια ηλικία που η κοινωνικοποίηση είναι ένα κυρίαρχο μέσο ανάπτυξής του. Επιπλέον, ο υπολογιστής είναι ένα αφαιρετικό μέσο, το οποίο, σε αυτή την ηλικία, το παιδί μπορεί να τον κατανοήσει μόνο σαν ένα παιχνίδι. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στις ΗΠΑ στα ακριβά και φημισμένα σχολεία χρησιμοποιούνται «παραδοσιακά» μέσα διδακτικής στις μικρές ηλικίες. Αντίθετα, στα υποβαθμισμένα σχολεία η χρήση ηλεκτρονικών μηχανημάτων κυριαρχεί.
Η πολιτική και ιδεολογική αφετηρία


Η απάντηση στις «πρωτοβουλίες» του υπουργείου Παιδείας βρίσκεται στα κείμενα της ΕΕ για την Παιδεία και εκεί μπορεί να βρεθεί και η πολιτική και ιδεολογική αφετηρία των αλλαγών που προωθούνται για το «νέο» σχολείο. Αναφέρουμε ενδεικτικά: «Σε έναν ολοένα πιο σύνθετο κόσμο, η δημιουργικότητα, η ικανότητα πλευρικής σκέψης, οι εγκάρσιες δεξιότητες και η προσαρμοστικότητα τείνουν να έχουν μεγαλύτερη αξία από συγκεκριμένους κορμούς γνώσης» (Εγγραφο εργασίας των υπηρεσιών της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων: «Σχολεία για τον 21ο αιώνα», 11 Ιούλη 2007). Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Προτιμούν την «πλευρική σκέψη», δηλαδή τη σκέψη που δεν ακουμπά την ουσία, αλλά απλά μπορεί να διαχειριστεί «μπακαλίστικα» ορισμένα πρακτικά ζητήματα. Δεν τους ενδιαφέρει οι πολλοί να κατακτούν τον «κορμό της γνώσης», δηλαδή την κατάκτηση της γνώσης, την αφομοίωσή της και την εμβάθυνση σε αυτή.

Γι' αυτό το λόγο επιλέγουν κάποιες αναγκαίες βασικές ικανότητες για τους πολλούς, τις «περιβόητες» 8 δεξιότητες που πρέπει να εντάσσονται στα εκπαιδευτικά συστήματα. Συγκεκριμένα, πρόκειται για μια συρραφή στοιχειωδών γνώσεων, χρηστικών δεξιοτήτων: «Επικοινωνία στη μητρική γλώσσα, επικοινωνία σε ξένες γλώσσες, μαθηματική ικανότητα και βασικές ικανότητες στην επιστήμη και την τεχνολογία, ψηφιακή ικανότητα, μεταγνωστικές ικανότητες, κοινωνικές ικανότητες και ικανότητες που σχετίζονται με την ιδιότητα του πολίτη, πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα και πολιτισμική συνείδηση και έκφραση» (Σύσταση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου σχετικά με τις βασικές ικανότητες της διά βίου μάθησης 2006/962/ΕΚ).

Σε αυτό το πλαίσιο οι «βασικές» γνώσεις στην ξένη γλώσσα, δηλαδή τα «τουριστικά» αγγλικά, όπως και η «βασική» και χρηστική «αξιοποίηση» των νέων τεχνολογικών, είναι «απαραίτητες» για όλους. Γιατί θέλουν μια μεγάλη μάζα, φθηνού και ευέλικτου δυναμικού, που θα μπορεί να αλλάζει δουλειές και να ανταποκρίνεται σε αυτές. Οι εργαζόμενοι, πλέον, σύμφωνα με την πολιτική της ΕΕ, για την «κινητικότητα», θα ζητιανεύουν δουλειά σε όλη την Ευρώπη. Τα «κουτσά» αγγλικά και υπολογιστές είναι απαραίτητοι για όλους. Η αξιοποίηση της γνώσης ξένων γλωσσών και ουσιαστικής χρήσης της τεχνολογίας είναι για λίγους. Εξάλλου, ο μισομορφωμένος εργαζόμενος, που δεν έχει ολοκληρωμένη μόρφωση, χειραγωγείται πιο εύκολα και πείθεται ότι οι ανάγκες του συμβαδίζουν με τις ανάγκες του αφεντικού του...


Ας πάψουν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα


Κυριακή ΚΑΜΑΡΙΝΟΥ
Δασκάλα, διευθύντρια σχολείου και Δρ. Κοινωνιολογίας

Η εισαγωγή της διδασκαλίας της αγγλικής γλώσσας από την Α' τάξη του Δημοτικού, στο όνομα των λεγόμενων, και φυσικά υπό αμφισβήτηση, διαπολιτισμικών στόχων του υπουργείου Παιδείας για το σεβασμό της «πολυμορφίας» και του «διαπολιτισμικού διαλόγου» και της «διάχυσης των πολιτισμών», στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά η εφαρμογή της γλωσσολογικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα πλαίσια της περιβόητης ευρωπαϊκής «πολυγλωσσίας», όπου το ζητούμενο είναι, από τη μια, η τεχνική επικοινωνιακή κατάρτιση σε διάφορες γλώσσες, η οποία θα έπρεπε να ξεκινά νωρίτερα και από τη στοιχειώδη εκπαίδευση και, από την άλλη, η επιβολή μιας κυρίαρχης γλώσσας πάνω στη μητρική.

Με αυτήν την έννοια προωθήθηκε - με τις γνωστές και πάλι «δημοκρατικές» διαδικασίες - η β' ξένη γλώσσα στην Ε' τάξη του Δημοτικού. Είναι φανερό. Η πολιτική αυτή αφορά τις απαιτήσεις της αγοράς όσο και την κινητικότητα των εργαζομένων στην ΕΕ. Το βάρος που δίνεται στην αγγλική γλώσσα είναι προφανές ότι προκύπτει από το γεγονός ότι αυτή είναι η πιο εμπορική σε σχέση με τις άλλες γλώσσες.

Στην περίπτωση των Αγγλικών, που θα διδάσκονται σε παιδιά της Α' και Β' Δημοτικού, τα οποία δεν έχουν ούτε στοιχειωδώς ακόμη έρθει σε επαφή με το γραπτό λόγο της μητρικής τους γλώσσας, δεν πρόκειται για παιδαγωγική αυθαιρεσία, μα για επιστημονικό ατόπημα. Η εισαγωγή της συστηματικής διδασκαλίας της ξένης γλώσσας σ' αυτήν την ηλικία δε στηρίζεται σε καμιά έρευνα.

Αντίθετα, υπάρχουν τεκμηριωμένες μελέτες για την ανάγκη ύπαρξης στέρεου γλωσσικού υπόβαθρου της μητρικής γλώσσας, προκειμένου να στηριχθεί και να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα η διδασκαλία μιας ξένης γλώσσας (Λ. Βιγκότσκι κ.ά.). Γλώσσα και σκέψη είναι αλληλένδετες αναπτυξιακές λειτουργίες κατά τη διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, που έχουν να κάνουν με το πολιτισμικό υπόβαθρο και την ιστορία του κάθε λαού, μέσα από τη διαλεκτική σύνδεση του «σημαίνοντoς» και του «σημαινόμενου».

Στην αυγή της εδραίωσης του γραπτού λόγου του παιδιού, στην Α' τάξη, ο κίνδυνος της «σαλαμοποίησης» αυτής της διαδικασίας είναι κάτι παραπάνω από ορατός. Επομένως, καμιά αυταπάτη ότι πρόκειται για μια διαδικασία αναβάθμισης του περιεχομένου της εκπαίδευσης και πολύ περισσότερο της γλωσσικής ετοιμότητας και ευχέρειας των μαθητών/τριών. Ας πάψουν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα «γκρίκλις» των παιδιών και τη γλωσσική πενία - την ενθαρρύνουν και την προωθούν!



Ριζοσπάστης 3 Ιουνίου 2010 σελ 13

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Η Αριστερά η Δημοκρατία και το 43.9%

Ο όρος «Δημοκρατία» είναι λανθασμένος ή επί το ακριβέστερον ελλιπής, κι αυτό γιατί φτάνει να ταυτίζεται με την άναρχη κι άνευ όρων παραδοχή και επιβολή της πλειοψηφίας.

Η ετυμολογία μια λέξης καθορίζει το περιεχόμενο και τη σημασία που θα έχει ανά τους αιώνες-ορίζει το αδιαμφισβήτητο μέρος της. Στις Δημοκρατίες, αδιαμφισβήτητη είναι η εξουσία του Δήμου ∙ και σ’αυτό το σημείο μας συμφέρει να ταυτίσουμε τον Δήμο με τον λαό, για να μην μπλέξουμε με την γλωσσολογία. Αν Δημοκρατία σήμαινε μονάχα επιβολή της πλειοψηφούσας άποψης, τότε οι κοινωνίες του μουσουλμανικού κόσμου που αναγκάζουν της γυναίκες να κάνουν κλειτοριδεκτομή, επιτρέπουν γάμους μεταξύ πεντάχρονων και ενηλίκων ή καταδικάζουν τους ομοφυλόφιλους σε δημόσιο μαστίγωμα και σε καταναγκαστικά έργα είναι καθ’ όλα δημοκρατικές.

Μ’ άλλα λόγια η ετυμολογία της λέξης «Δημοκρατία» ή «Λαοκρατία» δεν εξασφαλίζει τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή την ελεύθερη διακίνηση ιδεών ή τον σεβασμό προς την μειοψηφία. Γι’ αυτό ο όρος είναι ελλιπής και το να λέμε πως ζούμε σε μια Δημοκρατική κοινωνία μπορεί να είναι μια φράση κενή.

Έννοιες σαν την Δημοκρατία εκσυγχρονίζονται. Έτσι φτάνουμε στον 21ο αιώνα να θεωρούμε πως εξ ορισμού μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική πληροί ορισμένες προϋποθέσεις, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα του καθενός να αμφισβητήσει το υπάρχον καθεστώς, τους υπάρχοντες νόμους, χωρίς να κινδυνεύει να φυλακιστεί, ακόμα κι αν η πλειοψηφία θεωρεί πως πρέπει να φυλακιστεί.

Ο Χίτλερ ων εκλεγμένος δημοκρατικά αναδείχτηκε στον μεγαλύτερο δολοφόνο του 20ου αιώνα. Συγκεκριμένα στις εκλογές του Μάρτη του 1933 συγκέντρωσε το 43.9% των ψήφων*. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το ποσοστό των Γερμανών που ήταν υπέρ του ολοκαυτώματος .Είμαι σίγουρη ,όμως, πως υπήρχε μια ικανή μειοψηφία-μπορεί να ήταν και η πλειοψηφία,ποιος ξέρει- Γερμανών, οι οποίοι ήταν ενάντια.

Ο George Bush ο νεότερος ων εκλεγμένος δημοκρατικά ,και μάλιστα στην πιο αναπτυγμενη χώρα του κόσμου, αποφάσισε να κυρήξει πόλεμο στο Ιρακ.

Πέρα ,λοιπόν, από την ,έχουσα την συμφωνία και εύνοια της πλειοψηφίας, άποψη , η οποία εν τέλει κυριαρχεί κι επιβάλλεται , υπάρχουν απόψεις που συμμερίζονται οι μειοψηφίες . Είναι εύλογο σε κάθε συζήτηση περί Δημοκρατίας να αναφερόμαστε στις ικανές μειοψηφίες-ικανές όχι να επιβάλλονται αλλά να παρεμβαίνουν ενεργά. Ας πάρουμε μια εγχώρια ικανή μειοψηφία. Οι 121 βουλευτές που ψήφισαν «όχι» στα μέτρα της κυβέρνησης. Σ΄αυτό το σημείο δεν με απασχολούν τα εκάστοτε μικροκομματικά ή έστω βαθειά πολιτικά κίνητρα. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν 121 βουλευτές στους 300 οι οποίοι αντιπροσωπεύουν ένα κομμάτι του ελληνικού λαού που ψήφισαν «όχι». Ενδεικτικά 121 στους 300 είναι το 40,3%. Το ΠαΣοΚ κυβερνά με 43.92% Στην Ισπανία το αντίστοιχο πακέτο λιτότητας αποφασίστηκε με μια ψήφο διαφορά. Συγκεκριμένα υπέρ ψήφισαν 169 και 168 ψήφισαν κατά**.

Στις αντιπροσωπευτικές Δημοκρατίες η πλειοψηφία και η Δημοκρατία η ίδια αυτοκαθαιρούνται διαρκώς. Αν οι 172 εκπρόσωποι του ελληνικού λαού αποφασίσουν πως πρέπει να ρίξουμε το βιοτικό μας επίπεδο, τότε μάλλον ο ελληνικός λαός διάλεξε τους λάθος αντιπροσώπους (η μη αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας που μας επιβλήθηκαν δεν μπορεί να αναλυθεί στο πλαίσιο μιας παρέκβασης). Και πώς τα φέρνει η ζωή και διαλέγουμε-διαλέγετε- πάντα τους λάθους αντιπροσώπους...

Δεν επαφίενται όλα στην κρίση της πλειοψηφίας. Το αν θα έχω να πληρώσω την επόμενη δόση του δανείου ή το αν θα πρέπει το παιδί μου να κάνει ένα μάθημα λιγότερο προετοιμασία για τις Πανελλαδικές, λόγω έλλειψης χρημάτων, δεν υπόκειται σε καμία πλειοψηφία(υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα,αλλά θα λαικίσω επικίνδυνα) .

Θέλω να πω πως ακόμη κι αν οι αποφάσεις παίρνονται με φαινομενικά δημοκρατικές διαδικασίες και εξασφαλίζουν την συμφωνία της πλειοψηφίας, μπορεί να είναι κατά βάση και επί της ουσίας αντιδημοκρατικές- θυμηθείτε τους μουσουλμάνους.

Πώς όμως οι διαδικασίες που προάγουν την Δημοκρατία μπορεί να γίνουν εν τέλει αντιδημοκρατικές;


Ας πάμε σε μια λιγότερο –πολύ λιγότερο- ικανή μειοψηφία. Οι ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όταν γίνεται απεργία στο λιμάνι ενάντια στην άρση του καμποτάζ, η οποία θα επιφέρει συνθήκες γαλέρας στα εργασιακά δικαιώματα των ναυτεργατών και φυσικά κέρδη στους πλοιοκτήτες, είναι ποτέ δυνατόν ο ΣΚΑΙ ή η Καθημερινή, που ανήκουν σε εφοπλιστή, να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των ναυτεργατών ή έστω να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα της άρσης του Καμποτάζ ή έστω να αναφερθούν στις επιπτώσεις την άρσης στα δικαιώματα των ναυτεργατών; Η ίδια ανίκανη μειοψηφία είναι σε θέση να παρακωλύει το νομοθετικό έργο των εκλεγμένων αντιπροσώπων του ελληνικού-και του κάθε- λαού. Όταν αυξάνουν την φορολογία στον μέσο Έλληνα, πέρα από τις διαδηλώσεις που μπορεί να κάνει, στην ουσία είναι ανίκανος να παρέμβει(όσο τουλάχιστον το κίνημα δεν ανεβαίνει). Όταν αυξάνεται η φορολογία στους μεγαλοεπιχειρηματίες μπορούν να απειλήσουν ότι θα πάρουν τα κεφάλαια και τα εργοστάσιά τους και θα φύγουν. Δηλαδή η οικονομική ανάπτυξη ολόκληρων χωρών κρατιέται όμηρος μιας χούφτας ανθρώπων. Και τι δεν παραβιάζεται, από τις θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας... Η άσκηση εξουσίας προς όφελος του λαού, η ισονομία, η επί της ουσίας άσκηση της εξουσίας από τον λαό.

Μ’ άλλα λόγια, όσοι κάθε τόσο φροντίζουν να θυμίζουν στην Αριστερά ότι είναι μειοψηφία (να σας θυμίσω πως όταν ο Παστέρ υποστήριζε πως τα μικρόβια προκαλούν αρρώστιες και όχι οι αρρώστιες μικρόβια ήταν μόνος του), στερώντας της το δικαίωμα στην διαφωνία, αντιπροσωπεύουν μια μειοψηφία πολύ μικρότερη από το 4.60 % του ΣΥΡΙΖΑ και το 7.54 % του ΚΚΕ. Επιτέλους, δεν είστε Ιερά Εξέταση κι οι Αριστεροί οι άπιστοι και το Σύνταγμα δεν είναι ο Πάπας!

Η Δημοκρατία των ΜΜΕ σταματά εκεί που αρχίζει η αμφισβήτηση του καπιταλισμού. Ακόμη κι αν η Αριστερά έχει δίκιο-που έχει- δεν υπάρχει περίπτωση κανένας Αλαφούζος και κανένας Λαμπράκης να επιτρέψουν να προβληθεί στο Βήμα ή στην Καθημερινή.

Πάντως αισιοδοξώ. Αν έχουν φτάσει να αφιερώνουν τα κύρια άρθρα και ένα ικανό ποσοστό των επιφυλλίδων τους στο ΚΚΕ ή στην ευρύτερη Αριστερά, αν έχουν φτάσει στο σημείο στην Πολωνία να ποινικοποιούν τα Κομμουνιστικά σύμβολα, αν έχουν φτάσει στο σημείο να παλεύουν να ποινικοποιήσουν και να ενοχοποιήσουν την απεργία στην συνείδηση των λαών σημαίνει πως φοβούνται.

Oυμπέρτο Εκο:

1. Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει.

2. Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει άδικο. Σημαίνει πως, ενώ σέβεται την κυβερνητική πλειοψηφία, υψώνει δυνατά τη φωνή της κάθε φορά που νομίζει ότι η πλειοψηφία έχει άδικο (ή ακόμη χειρότερα όταν αντιτίθεται στους νόμους, την ηθική και τις αρχές της δημοκρατίας), και οφείλει να το πράττει δυναμικά, γιατί αυτή είναι η εντολή των πολιτών. Όταν η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι έχει δίκιο και η μειοψηφία δεν αντιδράει, τότε η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο


*Πηγή:http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%A7%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81_%CE%91%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82

**Πηγή: http://www.apogevmatini.gr/?p=79671

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Οι κραυγές ζώων κάνουν το... θρίλερ

Τα σάουντρακ του κινηµατογράφου

Πέμπτη 27 Μαίου 2010| ΤΑ ΝΕΑ

Ο ΙΓΚΟΡ Στραβίνσκι δεν είχε σε καµιά εκτίµηση την κινηµατογραφική µουσική. Για τον µεγάλο ρώσο συνθέτη τα σάουντρακ των ταινιών του Χόλιγουντ «έχουν τόση σχέση µε την υπόθεση του έργου όσο και η µουσική σε ένα εστιατόριο µε τη συζήτηση µιας παρέας σε κάποιο τραπέζι». Ο Στραβίνσκι θεωρούσε την κινηµατογραφική µουσική «πρωτόγονη και παιδική». Οπως αποκαλύπτεται τώρα, είχε δίκιο κατά το ήµισυ: επιστήµονες ανακάλυψαν ότι οι απότοµες αλλαγές που χρησιµοποιούνται στα µουσικά µοτίβα του Χόλιγουντ για να υπογραµµιστεί η ένταση στις ταινίες τρόµου, είναι παρόµοιες µε τις κραυγές οδύνης που παρατηρούνται στο ζωικό βασίλειο. Εποµένως, οι συνθέτες της κινηµατογραφικής µουσικής ανακάλυψαν άθελά τους κάτι που τροµάζει τις πιο πρωτόγονες περιοχές του εγκεφάλου µας. Η ανακάλυψη αυτή βοηθάει να καταλάβουµε γιατί η σκηνή στο ντους, στο «Ψυχώ» του Χίτσκοκ, είναι τόσο τροµακτική. Και µπορεί να έκανε τον Στραβίνσκι να αλλάξει γνώµη.

Οι κραυγές ζώων κάνουν το... θρίλερ

Η μουσική επένδυση και οι «μη γραμμικοί» ήχοι

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010 | Το ΒΗΜΑ

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Oι κραυγές αγωνίας και τρόμου της Τζάνετ Λι έχουν μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως και το θρίλερ του Αλφρεντ Χίτσκοκ «Ψυχώ» όπου ακούστηκαν . Οταν όμως ο Χίτσκοκ έβαζε τη μουσική επένδυση στο αριστούργημά του το 1960, είναι σχεδόν βέβαιον ότι δεν γνώριζε πως οι παράτονες μουσικές νότες που προσέθετε στην τρομακτική σκηνή της δολοφονίας στο ντους βασίζονταν στους μη αρμονικούς ήχους που βγάζουν τα άγρια ζώα όταν απειλούνται.

Αμερικανοί επιστήμονες συνέκριναν τις μουσικές πασίγνωστων ταινιών θρίλερ με ήχους ζώων και ανακάλυψαν ότι πολλές από τις τρομακτικότερες σκηνές των δημοφιλέστερων ταινιών του είδους έχουν επενδυθεί με «μουσική» η οποία επιδιώκει την ανάπλαση ουρλιαχτών μεγάλων θηλαστικών όπως οι ελέφαντες, άγριων ζώων όπως τα λιοντάρια, οι τίγρεις και οι λύκοι, αλλά και πουλιών τα οποία κρώζουν για να ξεφύγουν από έναν ξαφνικό κίνδυνο.

Οι ερευνητές μελέτησαν περισσότερα από 100 σάουντρακ ταινιών. Διεπίστωσαν ότι οι δημιουργοί τους είχαν αξιοποιήσει τη φυσική απέχθεια του ανθρώπινου εγκεφάλου προς «μη γραμμικούς» ήχους. Αυτοί οι ήχοι συναντώνται ευρέως στο ζωικό βασίλειο και συνοδεύουν την έκφραση του φόβου και του πανικού, πολλές φορές ομαδικού, στην περίπτωση π.χ. μιας κυνηγημένης αγέλης.

Οι ήχοι θεωρούνται «μη γραμμικοί» όταν είναι πολύ δυνατοί, εκτός της φυσικής μουσικής κλίμακας η οποία αποδίδεται είτε από ένα όργανο ή από τις φωνητικές χορδές.

«Ολοι γνωρίζουμε πράγματα όπως ο ρυθμός και η ένταση που χρησιμοποιούνται από τους μουσικούς για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα και να εκμαιεύσουν συγκεκριμένα συναισθήματα. Γνωρίζουμε ότι φωνητικές χορδές πολλών ζώων, αλλά και οι ανθρώπινες, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα» εξηγεί ο καθηγητής Ντάνιελ Μπλουμστάιν , εξελικτικός περιβαλλοντολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες.

« Το πρωτότυπο σε αυτή τη μελέτη είναι ότι αναζητούσαμε ειδικά τις μη γραμμικές ηχητικές αναλογίες οι οποίες θυμίζουν όσες παράγονται στη φύση. Ανακαλύψαμε ότι πραγματικά είναι παρούσες σε διάφορες σκηνές και ότι διαφορετικά είδη συναισθημάτων συνδέονται με διαφορετικούς τύπους μη γραμμικών αναλογιών» προσθέτει ο καθηγητής. «Οι ήχοι καθίστανται μη γραμμικοί όταν η ένταση μεγαλώνει πάνω από ένα συγκεκριμένο σημείο, όταν ο ήχος καθίσταται τραχύς και αναπηδά, δείχνοντας ότι υψώνεται πέραν της φυσιολογικής, γραμμικής κλίμακος ενός μουσικού οργάνου ή των φωνητικών χορδών» λέει. Και καταλήγει: «Φανταστείτε ένα χωνί. Φυσάτε απαλά και βγαίνει ένας ωραίος ήχος. Φυσάτε λίγο πιο δυνατά και βγαίνει ένας ωραίος αλλά πιο δυνατός ήχος. Κάποια στιγμή, όταν φυσάτε πολύ δυνατά, ο ήχος γίνεται απρόβλεπτος, θορυβώδης, παραμορφωμένος».

Ιστορική εξαίρεση πάντως στον κανόνα αυτόν ήταν η ταινία «Πουλιά» του Χίτσκοκ, όπου αντί για ήχους ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε ένα «πρωτόγονο» για τα σημερινά δεδομένα ηλεκτρονικό όργανο, αντί για ηχογραφημένες κραυγές πτηνών.

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

"Βρέστε μου κάτι ν'αντέχει στα φώτο φινις"

Ε ναι, λοιπόν, είναι αλήθεια! Όταν εμείς γράφαμε φιλοσοφία οι Ευρωπαίοι κάναν «ουγκ». Κι όταν εμείς είχαμε τριγλυκερίδια οι Ευρωπαίοι τρώγαν ρίζες. Γεμίστε εθνική υπερηφάνεια, Ελληναράδες μου. Τσάμπα είναι.

Ποιοι είμαστε όμως οι «εμείς»;

Μήπως η Μαρία, η Ελένη κι η Γιωργία που στήθηκαν χθες μπροστά στην TV για να τραγουδήσουν μαζί με τον Αλκαίο- δυστυχώς όχι τον Άλκη- το περιβόητο «όπα» μαζί με τους αλά Νεάρτενταλ με κάτι από «ιτιά ιτιά λουλουδιασμένη» χορευτές του;

Ή μήπως ο Μήτσος, ο Γιώργος και ο Γιάννης που σιχαίνονται τις "πουστάρες";
Μωρά μου, οι άνθρωποι- σύμβολα που καπηλεύεστε όταν υπερηφανεύεστε για την καταγωγή σας ,επειδή έτυχε να γεννηθείτε στον εδαφικό χώρο που ονομάζουμε Ελλάδα ήταν πουστάρες. I’m sooooo sorry… Εμπρός στον δρόμο του ανθρωπισμού που χάραξαν οι Αρχαίοι ημών.

‘Η μήπως οι υπόλοιποι καλοί καγαθοί πολίτες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, οι φρουροί της Δημοκρατίας που βρίσκονται στο δημόσιο αφού μετέτρεψαν την ψήφο τους σε προιόν προς πώληση; Αλήθεια ,πόση σχέση έχουν με τον Περικλή, ο οποίος υποστήριζε ότι η αξιοκρατία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Δημοκρατίας;

Όχι, δεν είμαστε αυτοί. Δεν είναι τούτο το προφίλ του νεοέλληνα.

Οι γιαγιάδες και οι καθυστερημένοι που βλέπουνε Ανίτα Πάνια κι ακούνε Δημητρίου δεν είναι το προφίλ του νεοέλληνα. Δίπλα σ’ αυτούς υπάρχουν οι χιλιάδες επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης, υπάρχουν τα παιδιά που φεύγοντας απ’ το σχολείο μάθαν μια στάλα Ιστορία, υπάρχουν οι λεγόμενοι «ψαγμένοι» που χέστηκαν για τον Αλκαίο, τον Κιάμο και την Ειρήνη Μερκούρη (αυτή η βλαμμένη πότε θ’ αλλάξει όνομα. Ας φτιάξουμε ένα group στο facebook). Κι όλοι αυτοί δεν είναι η κουλτουροελίτ. Δεν είναι μόνο αυτοί που παρακολούθησαν τα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου, το Φεστιβάλ Καννών, που άκουσαν και διάβασαν ό,τι κυκλοφόρησε την τελευταία βδομάδα που… που… που….(ας έρθει ένας κουλτουριάρης να με βοηθήσει εδώ).

Θα συμφωνήσω με τον Αλέξη Παπαχελά που’ γραφε στην Καθημερινή 2/5/2010:
«Αντί για τον Ελύτη και τον Σεφέρη, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη μυθοποιήσαμε το πλαστικό και το ηδονιστικό μπουζουκοξεφάντωμα με ατέλειωτες μπουκάλες ουίσκι.(…)Στα τηλεοπτικά μας παράθυρα εκπαραθυρώσαμε τη λογική, αποθεώσαμε το κιτς(…).»

Μια ένσταση μονάχα .Η Μαρία, η Ελένη κι η Γιωργία, ο Μήτσος, ο Γιώργος και ο Γιάννης δεν έχουν καμία ευθύνη για την Λαμπίρη, την Τατιάνα και την Πάνια. Δεν ξύπνησε μια ωραία πρωία ο Ελληνικός λαός και είπε «τι να κάνω σήμερα; Ας ρίξω την ποιότητα και την αισθητική μου στα σκατά ».

Και τώρα μου’ ρθε στο μυαλό μια συμμαθήτρια που’χα στο Λύκειο. Ομολογώ πως δεν εντρύφησα ποτέ στον πολιτισμικό προσανατολισμό της οικογένειάς της, αλλά σίγουρα οι γονείς της δεν ήταν ούτε καθηγητές Πανεπιστημίου ούτε κριτικοί Τέχνης ούτε φαν του Mertens. Η εν λόγω λοιπόν ήθελε να μάθει πιάνο, λάτρευε την κλασσική μουσική και όταν άκουσε το The Death of Blue κατάλαβε πως ήταν Χατζιδάκις. Πώς ανταποκρίθηκε το ελληνικό σχολείο στη δίψα της για πολιτισμό; Μα φυσικά της έδωσε ελεύθερη πρόσβαση σε όσα cds κλασσικής μουσικής ήθελε, της παρείχε δωρεάν μαθήματα πιάνου, δωρεάν εισητήρια για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Χαχαχαχαχα. Αστειάκι.
Θυμάμαι μια άλλη συμμαθήτρια που έτυχε να μιλάμε για Ποίηση κάποια στιγμή και μια άλλη που ενθουσιάστηκε όταν άκουσε το ost από το The Hours του Philip Glass.
Σ’ όλη αυτή την δίψα πώς απάντησε του ΥΠΕΠΘ και το ΥΠΠΟ;

Το ΥΠΠΟ –πλέον ΥΠΠΟ-Τ- απαντάει με περικοπές στα κονδύλια για τον πολιτισμό.

Η Ελλάδα της παρακμής πουλάει. Οι Κασσάνδρες μπορούν άνετα να καταστροφολογούν. Τέτοια είμαι-αγανακτησμένος-με-την-πολιτισμική-παρακμή-του-καιρού-μου-και-φρικτά-πρωτότυπος-που-τα-γράφω-όλα-αυτά κείμενα σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα! (Το άρθρο πάντως από την Κ μου άρεσε για να μην παρεξηγιόμαστε).

Προτού κατηγορήσουμε μετά βδελυγμίας ,ως άριστοι, τον παρηκμασμένο κι αμόρφωτο νεοέλληνα ∙ προτού κατηγορήσουμε την Μαρία, την Ελένη και την Γιωργία, τον Μήτσο, τον Γιώργο και τον Γιάννη που δεν ξέρουν να μας πουν ποιος έγραψε την Σονάτα του Σεληνόφωτος ή ποια ταινία πήρε τα περισσότερα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου, ας νιώσουμε οίκτο και θυμό που καταδικάστηκαν ερήμην τους στο απτό και στο ευτελές.

Το εμπνευσμένο είναι και δύσκολο και χρονοβόρο , ενώ τραγούδια σαν το «όπα» μπορεί να παράξει αβέρτα ο μέσος τελειόφοιτος σπουδαστής ωδείου.
Και ναι, με πονάει που αντί για τον Ελύτη επιλέξαμε το μπουζουκοξεφάντωμα, αλλά ποιος λαός δεν επέλεξε το αντίστοιχο μπουζουκοξεφάντωμα αντί του αντίστοιχου Ελύτη; Και τέλος πάντων, τι το λάθος έχει το μπουζουκοξεφάντωμα, πέρα απ’το γεγονός ότι αντί να μπουζουκοξεφαντώνουμε με Μπιθικώτση- ή κάποιο λαϊκό τραγουδιστή ίδιου βεληνεκούς- μπουζουκοξεφαντώνουμε με Κιάμο;

Τις πταιει; Η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού. Όσο η Τέχνη δεν μπορεί να γίνει κτήμα των πολλών κι όσο δίνεται η δυνατότητα κερδοφορίας στην πλάτη της , θα κυριαρχεί το φθηνό. Είναι σαν τα μπισκότα. Όσο σκοπός σου δεν είναι το να παράξεις μπισκότα για να φάει ο κόσμος, αλλά το μέγιστο δυνατό κέρδος, θα χρησιμοποιήσεις όσο το δυνατό φθηνότερο αλεύρι και όσο το δυνατόν φθηνότερη σοκολάτα. Στην Τέχνη αυτό μεταφράζεται σε Πάνο Κιάμο, Έλλη Κοκκίνου και Δέσποινα Βανδή.Δεν βρίσκω άλλον τρόπο να εξηγήσω γιατί περάσαμε από την Καρέζη στην Αλεξανδράτου,,από τον Τσιτσάνη στον Οικονομόπουλο,από τον Μαρκόπουλο στον Μακρόπουλο.


Εκείνο που δεν συγχωρώ στους πρωτομάστορες της μετριότητας, σ'αυτούς που θησαυρίζουν από την υποκουλτούρα είναι
η διάλυση των αισθητικών κριτηρίων της γενιάς μου
,
η διαστρέυλωση του ωραίου,
η εικόνα ενός εφήβου να γελάει ακούγοντας Χατζιδάκι λέγοντας"ποιος μαλάκας είναι αυτός;" ή "τον ξέρει η μάνα του;"(ΒΔΕΛΥΓΜΙΑ),
η αντικατάσταση του ρεμπέτικου από το σκυλάδικο,
η αντικατάσταση του επαναστατικού και αντικομφορμιστικού τραγουδιού από το "Καλημέρα Ελλάδα" ,
η απαξίωση προς καθε τι μεγάλο ,προς κάθε τι σπουδαίο,
η εικόνα που πρόβαλλε πριν την Eurovision ο Τριαναταφυλλόπουλος μαθητών να χειροκροτούν τον Αλκαίο για τα δεκάρια και τα εντεκάρια που έπαιρνε ως μαθητής(ΒΔΕΛΥΓΜΙΑ),
η αντικατάσταση του"δωσ'μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή" με το"γιατί δεν παντρευόμαστε να κάνουμε παιδιά"(ΒΔΕΛΥΓΜΙΑ)
η καταδίκη στο μέτριο.

Πώς το'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή;

...Κι εγώ θρηνώ από τώρα την γενιά μου


Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Η Αγγλία στέλνει ομοφυλόφιλη στον θάνατο;

Η ταινία της ζωής της θα τελειώσει µε εκτέλεση
Του Μartin Fletcher

Μαστίγωµα, εκτέλεση ή και τα δύο θα είναι η τιµωρία της Κιάνα Φιρούζ (αριστερά) για σκηνές όπως αυτή στην ταινία «Cul-de-sac»
Στη Βρετανία, µια οµοφυλόφιλη κοπέλα αναζητά καταφύγιο από τις ιρανικές αρχές που την καταδιώκουν εδώ και δύο χρόνια. Το αίτηµά της απορρίπτεται από το Γραφείο Μεταναστών, µε αποτέλεσµα να τη στείλουν πίσω στην ισλαµική δηµοκρατία, όπου η οµοφυλοφιλία θεωρείται έγκληµα και τιµωρείται µε θάνατο. Είναι η ηρωίδα της ταινίας «Cul-de-Sac», που έχει ξεσηκώσει την κοινή γνώµη σε Βρετανία και Ιράν. Και αυτό επειδή το σενάριο δεν επινοήθηκε από τον συγγραφέα ή τον σκηνοθέτη, αλλά είναι βγαλµένο µέσα από τη ζωή της πρωταγωνίστριας της ταινίας, Κιάνα Φιρούζ.
Το ενδεχόµενο απέλασής της στο Ιράν αντιµετωπίζει η 27χρονη ηθοποιός, όπου η τιµωρία της θα είναι µαστίγωµα, εκτέλεση ή και τα δύο. Ποιο είναι το αδίκηµα που διέπραξε; «Θα την εκτελέσουν όχι µόνον επειδή είναι οµοφυλόφιλη, αλλά και επειδή ντρόπιασε το Ισλάµ και το καθεστώς του Αχµαντινετζάντ», λένε όσοι έχουν ασχοληθεί µε την υπόθεση. «Η ταινία παρουσιάζει µια άσχηµη εικόνα των ιρανικών αρχών, γι’ αυτό και η Κιάνα Φιρούζ βρίσκεται σε κίνδυνο», λέει ένας από τους δικηγόρους της. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι αργά για να απαρνηθεί ή να κρύψει την οµοφυλοφιλία της.
Πριν από δύο χρόνια, σε µια οµιλία του σε πανεπιστήµιο των ΗΠΑ, ο πρόεδρος Αχµαντινετζάντ δήλωσε ότι στο Ιράν δεν υπάρχουν οµοφυλόφιλοι. Σύµφωνα µε νόµο του Ισλάµ, οι γυναίκες που αποκαλύπτουν την οµοφυλοφιλία τους µαστιγώνονται δηµόσια 100 φορές. Εάν κάποια συλληφθεί πάνω από 4 φορές, τότε η τιµωρία είναι θάνατος.
Οι περιπέτειες της Κιάνα Φιρούζ µε τις ιρανικές αρχές άρχισαν πριν από δύο χρόνια, ενώ η νεαρή κοπέλα βρισκόταν στη Βρετανία για σπουδές. Ενα ντοκιµαντέρ - το οποίο σκηνοθετούσε η ίδια - µε θέµα τους οµοφυλόφιλους στην Τεχεράνη ήταν αρκετό για να βάλει φωτιά στις µυστικές υπηρεσίες του Ιράν. «Ζήτησα άσυλο από το Γραφείο Μεταναστών της Βρετανίας, αλλά δεν θέλησαν να µε βοηθήσουν. Είµαι ψυχολογικά ράκος. Δεν εξέτασαν την υπόθεσή µου µε τη σοβαρότητα που της αρµόζει», είπε η ακτιβίστρια Κιάνα Φιρούζ.
Το καθεστώς του Αχµαντινετζάντ φαίνεται να στερεί την ελευθερία και των σκηνοθετών. Δάκρυα στα µάτια της Ζιλιέτ Μπινός έφεραν οι καταγγελίες του 69χρονου ιρανού δηµιουργού Αµπάς Κιαροστάµι στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών.
Ο ίδιος θέλησε να αναφερθεί στη φυλάκιση του σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί,στην Τεχεράνη, επειδή είχε αντιδράσει ενάντια στο καθεστώς.

Από ΤΑ ΝΕΑ/ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ Τρίτη 25 Μάη 2010 σελ 16 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4576205

Κάτι τέτοια βλέπω και αναρωτιέμαι πόσο ρευστες είναι έννοιες όπως "ανεπτυγμένος κόσμος","σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα" και "δυτικός πολιτισμός".

Η αγανάκτηση και συνάμα αποστροφή για το Ιρανικό καθεστώς είναι δεδομένη.
Ο μη σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι γνωστός στις χώρες της Ανατολής.

Απαιτώ ,όμως,από την Δύση,εφόσον θέλει να λέγεται πολιτισμένη και ανεπτυγμένη και ανθρωπιστική, να πρωτοστατεί σε θέματα ανρθωπίνων δικαιωμάτων και να προστατεύει τους ανθρώπους αλλά και τον πολιτισμό-αφού η εν λόγω διώκεται για μια ταινία- από ακαραία φασιστικά καθεστώτα.

Απ'τη μια στέλνουμε στρατεύματα για να εκδημοκρατίσουν το Ιράκ κι απ'την άλλη στέλνουμε ανθρώπους στο θάνατο ή έστω στο μαστίγωμα.

Ποιος μίλησε γι'ανθρωπισμό;

Θα είμαι υπερβολική αν για το θάνατο αυτής της κοπέλας θεωρήσω ηθικό αυτουργό τους Άγγλους ιθύνοντες;

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Ο νόμος ο εργάτης ο κεφαλαιοκράτης και η Σοσιαλιστική Διεθνής

Αντιφάσεις και γλωσσική σύγχυση. Αυτοί είναι οι δυο κύριοι άξονες της επιχειρηματολογίας των απολογητών του συστήματος.

Αντίφαση νούμερο 1

Αρέσκονται να μιλάν για νομιμότητα. Κι ακόμη περισσότερο να την ταυτίζουν με την ηθική. Κι όμως, η μόνη νομιμότητα που μπορούν να επικαλεστούν είναι η αστική.
Μα θα πει κάποιος, η αστική νομιμότητα είναι προϊόν πλειοψηφίας.
Αν νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη- ή έστω του εργαζόμενου- τότε ποιου το δίκιο είναι νόμος; Επιτέλους, τι είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων αν δεν είναι εργάτες ή εργαζόμενοι;

Αντίφαση νούμερο 2

Αγαπητοί κονδυλοφόροι της -φερόμενης ως πανάκειας και ηθικής -αστικής δημοκρατίας, αγαπητοί αγανακτισμένοι με τις πρακτικές του ΠΑΜΕ πολίτες, απευθύνομαι σ’εσάς. Απ’την μια καταδικάζετε σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό ως αναξιόπιστο και ανάξιο ,αφού η εκλογή του ήταν προϊόν ρουσφετιών, όπως λέτε,
κι από την άλλη οι νόμοι που θέσπισε το ίδιο αναξιόπιστο και ανάξιο πολιτικό προσωπικό είναι αδιαμφισβήτητοι και πέρα για πέρα σεβαστοί κι όποιος τολμά να τους αμφισβητήσει είναι εχθρός της Δημοκρατίας. Now it makes sense. Προσέξτε,γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχει κανένας για σας να φωνάξει.

Γλωσσική σύγχυση νούμερο 1
Αλήθεια,όλοι ...όσοι ψηφίζουν ΠαΣοΚ στηρίζουν ναι ή όχι το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα; Έχουμε ή δεν έχουμε για πρωθυπουργό τον πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς; Είστε τόσο ασυνεπείς και υποκριτές όσο δείχνετε αγαπητοί πασοκτζίδες ή είστε απλώς ανόητοι;

Μα αλήθεια, περίμενε κανείς ότι βγαίνοντας το ΠαΣοΚ θα προχωρούσε σε κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής; Φυσικά όχι. Απλώς κάποια στιγμή πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες και να απαιτήσουμε από τους καπηλευτές είτε της λέξης «Πατρίδα» είτε του Σοσιαλισμού είτε της Δημοκρατίας να λογοδοτήσουν κατ’ αρχάς απέναντι στον Μπαμπινιώτη.

Γλωσσική και μαθηματική ταυτόχρονα σύγχυση νούμερο 2


Είσαι στο Αιγάλεω. Μπαίνεις στο Μετρό, παίρνεις την μπλε γραμμή και κατεβαίνεις στη στάση Σύνταγμα. Εκεί βρίσκεται ένα κτίριο που ονομάζεται Βουλή των Ελλήνων. Ανοίγεις την Μπαμπινιώτη στο λήμμα «βουλή» και διαβάζεις: «Οριστική και τελεσίδικη κρίση. Ό, τι προβάλλεται ως εξαγόμενο της βούλησης και της επιθυμίας» . Δηλαδή, αγαπητοί φρουροί της Δημοκρατίας, τα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες είναι απόρροια της βούλησης των Ελλήνων...

Ακόμη, στο κοινοβούλιο, μια και έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία βρίσκονται οι αντιπρόσωποι της βούλησης των Ελλήνων. Έλα όμως, που το 43% ψήφισε ΠαΣοΚ, αλλά το 53% των βουλευτών είναι ΠαΣοΚοι.


Σχόλιο

Η οργή που υπάρχει πρέπει να διοχετευτεί στους πραγματικά υπεύθυνους. Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί μας προσφέρουν άρτον και θεάματα στην σύγχρονη εκδοχή τους. Η φοροδιαφυγή του γιατρού στο Κολωνάκι ή τα 5.5 εκ του Βοσκόπουλου δεν είναι τίποτα μπροστά στην νομιμοποιημένη φοροδιαφυγή των βιομηχάνων και των Τραπεζιτών (ενδεικτικά αναφέρω: ο μισθωτός φορολογείται με συντελεστές 18%, 24%, 26%, 32%, όταν την ίδια ώρα ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής για τη «Γιουρομπάνκ» είναι 14%, για την «Πειραιώς» είναι 19,4%, για την «Αλφα» είναι 20% και για την «Εθνική» είναι 23%).

Μα θα μου πείτε, πως θα προσελκύσουμε επιχειρηματίες αν έχουμε μεγάλο φορολογικό συντελεστή στο κεφάλαιο;

Και θα σας απαντήσω πως είναι τουλάχιστον ανήθικο, απάνθρωπο και αντιδημοκρατικό η ανάπτυξη και η οικονομία μιας χώρας να βασίζεται στην επιλογή του εκάστοτε επιχειρηματία να επενδύσει.

Είναι αντιδημοκρατικό ολόκληροι λαοί να κρατούνται όμηροι των επιλογών μιας χούφτας καπιταλιστών.

Είναι απάνθρωπο να μας στερούν το δικαίωμα να απολαμβάνουμε την μια και μοναδική ζωή που έχουμε.

Είναι ανήθικο να ισχυρίζονται πως όλα τα παραπάνω είναι μονόδρομος και να απαιτούν νέες θυσίες.

Το σύνθημα «κλέφτες κλέφτες» όσο απευθύνεται μονάχα στους βουλευτές και όχι σε αστούς ή το σύνθημα «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε αποπροσανατολισμό και ανοησία από το «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».

Μήπως τελικά νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη;

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Πρόταση εξουσίας-άμεση ρεαλιστική και πάνω απ'όλα βαθιά ανθρωπιστική

Τι σημαίνει λαϊκή οικονομία;


-- Γίνεται κοινωνική λαϊκή περιουσία ο κλάδος επεξεργασίας πρώτων υλών, οι κλάδοι της μεταποίησης, η παραγωγή μηχανημάτων, η ενέργεια, οι μαζικές μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, το συγκεντρωμένο εμπόριο, με στόχο όσο το δυνατόν πιο αυτοδύναμη οικονομία, μειώνοντας την εξάρτησή της από το εξωτερικό εμπόριο και τις συναλλαγές με τις καπιταλιστικές οικονομίες, τους διεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους σε τέτοιους κρίσιμους τομείς.
-- Κοινωνικοποιείται η γη, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα, διαμορφώνονται κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων ως πρώτων υλών ή άμεσα καταναλώσιμων.
-- Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή στην πόλη και ο παραγωγικός συνεταιρισμός των μικρών και μεσαίων αγροτών. Οι μικροί και μεσαίοι αγρότες συμμετέχουν με βάση την κατανομή στη γη και τις ζωικές μονάδες, με την οποία εντάχθηκαν στο συνεταιρισμό.
-- Αξιοποιούνται τα νέα επιτεύγματα των τεχνολογιών και της επιστήμης, με στόχο τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου, ώστε να επιτυγχάνεται η ανύψωση του πολιτιστικού - μορφωτικού επιπέδου, να κατακτάται η ικανότητα ουσιαστικής συμμετοχής στον έλεγχο της διοίκησης, στους θεσμούς της εξουσίας.
-- Καταργείται κάθε είδους ιδιωτική - επιχειρηματική δραστηριότητα σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Ασφάλιση, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός.
Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής παρέχει τη μοναδική δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντρικός σχεδιασμός για την αξιοποίηση και κατανομή όλου του ανθρώπινου δυναμικού, για να εκμηδενισθεί η ανεργία.
Αυτό το σχεδιασμό και αυτή την κατανομή δεν την κατοχυρώνει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, αφού το κάθε μονοπώλιο μπορεί να προγραμματίσει κοντοπρόθεσμα, το πολύ μεσοπρόθεσμα, τον ατομικό του προγραμματισμό με κριτήριο το κέρδος σε συνθήκες γενικότερης καπιταλιστικής αναρχίας.
O κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας στηρίζεται στην αξιοποίηση όλων των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ελλάδας, που αφορούν τις ανθρώπινες ανάγκες, χωρίς ανισομέρειες και μακριά από κάθε περιορισμό που προκύπτει από τη διαπλοκή της ελληνικής οικονομίας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τους διάφορους μηχανισμούς τύπου τρόικας. Εξειδικεύεται κατά κλάδο, και διακλαδώνεται κατά περιφέρεια της χώρας και κατά κατηγορία.
Οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί συνδέονται με τον Κεντρικό Σχεδιασμό με πλάνα παραγωγής και κατανομής, πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων μηχανημάτων και υπηρεσιών.

Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία δωρεάν για όλους

-- Οργανώνεται από κρατικούς οργανισμούς - ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ινστιτούτα, κλπ. - η επιστημονική έρευνα, η οποία υπηρετεί τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τη διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών, με γνώμονα την ανάπτυξη της κοινωνικής ευημερίας.
-- Ολοι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν ισότιμα, με βάση τις ανάγκες τους, ισότιμες υπηρεσίες δημόσιες και δωρεάν, Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και υπερηλίκων, πολύ φτηνές υπηρεσίες (και σε ορισμένες περιπτώσεις δωρεάν) μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση, κλπ.
-- Διαμορφώνονται κρατικές κοινωνικές υποδομές που παρέχουν υψηλής ποιότητας κοινωνικές υπηρεσίες για την κάλυψη αναγκών που σήμερα αντιμετωπίζονται από το ατομικό και οικογενειακό νοικοκυριό (π.χ., εστιατόρια σε τόπους δουλειάς, σε σχολεία).
-- Παρέχεται σε όλα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δημόσια και δωρεάν υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Εξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν γενική δωδεκάχρονη εκπαίδευση για όλους μέσα από έναν τύπο σχολείου με ενιαία δομή, πρόγραμμα, διοίκηση και λειτουργία, υλικοτεχνική υποδομή, ενιαία εκπαιδευμένο εξειδικευμένο προσωπικό. Εξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν επαγγελματική εκπαίδευση μετά τη γενική υποχρεωτική εκπαίδευση. Εξασφαλίζεται εγγυημένη δουλειά με βάση το επιστημονικό και επαγγελματικό αντικείμενο για όλους και όλες, πριν ακόμα πάρουν το πτυχίο τους.
-- Διαμορφώνεται αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας και Πρόνοιας.
H λαϊκή οικονομία δεν είναι συμβατή με τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το NATO. H λαϊκή εξουσία, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες.
Η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, οικονομίας, θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε ρωγμή αντίθεσης και ανταγωνισμού ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τη διαφύλαξη και ενίσχυση της λαϊκής εξουσίας, οικονομίας, της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Νέοι λαϊκοί θεσμοί

Η λαϊκή εξουσία θα στηριχθεί σε λαϊκούς θεσμούς που θα γεννήσει η πάλη και η πρωτοβουλία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θα αναδειχθούν, κατά συνέπεια, νέοι θεσμοί.
Βάση της λαϊκής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης. Mέσα από τις παραγωγικές κοινότητες θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται όταν πρέπει οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας.
Οι συνεταιρισμένοι μικροί εμπορευματοπαραγωγοί και αγρότες κατοχυρώνονται ως σύμμαχοι της εργατικής τάξης, εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους από τα κάτω προς τα πάνω με αντίστοιχα σώματα.
Οι νέοι και οι νέες που δε βρίσκονται στην εργασία, δηλαδή σπουδαστές, φοιτητές, θα εκλέγουν τους αντιπροσώπους μέσα από τις εκπαιδευτικές μονάδες, ενώ θα αξιοποιούνται με ειδικό τρόπο οι μαζικές οργανώσεις και ειδικές υπηρεσίες, ώστε να αντιπροσωπεύονται οι μη εργαζόμενοι για ειδικούς λόγους και οι συνταξιούχοι.
Η λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα.
Εκλέγεται από τα κάτω προς τα πάνω το ανώτατο όργανο εξουσίας με μη μόνιμους και ανακλητούς εκπροσώπους, που δεν πρέπει να ξεκόβονται από την παραγωγή. Οπου χρειάζεται γίνεται απόσπαση κατά τη διάρκεια της θητείας τους ανάλογα με τις συγκεκριμένες ανάγκες. Οι αντιπρόσωποι, όπως λένε σήμερα «βουλευτές», δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Από το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές, κλπ.).
Διαμορφώνεται αντίστοιχο Σύνταγμα, εργατικό δίκαιο και οικογενειακό δίκαιο, που κατοχυρώνει τις νέες σχέσεις. Tο Δικαστικό Σώμα συγκροτείται από αιρετούς και ανακλητούς λαϊκούς δικαστές, καθώς και από μόνιμο δικαστικό προσωπικό, υπόλογους στους θεσμούς της εργατικής εξουσίας.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η πολιτική πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ, πρόταση συσπείρωσης και συνεργασίας. Απευθύνεται στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους, στη φτωχή αγροτιά, στα κινήματα της νεολαίας, των γυναικών, σε κάθε κίνημα και μορφή οργάνωσης με διάθεση αντίστασης στα μονοπώλια, στον ιμπεριαλισμό.


Ριζοσπάστης 23 Μαίου 2010

Κι αν φιμώναμε τα blogs;Μεγαλοδημοσιογράφοι vs μεγαλοbloggers

Κατ’αρχάς, δεν διατυπώνω άποψη ∙ καταθέτω προβληματισμό.

Στο ερώτημα «είναι σημαντικό το ποιος το λέει ή το τι λέει;» απαντάω πως είναι σημαντικό το ποιος το λέει. Κι αυτό για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί έχω δει δημοσιογράφους να λαϊκίζουν ανελέητα μπροστά στην οργή του κόσμου, ενώ επί της ουσίας στηρίζουν το εκάστοτε έργο της επιτροπής που διαχειρίζεται τα ζητήματα της αστικής τάξης (το λένε και κυβέρνηση).

Το επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι «μπορεί να λέει ο καθένας ό, τι θέλει;».(Ξέρουμε καλά πως δεν είναι αυτό ο ορισμός της Δημοκρατίας)Και απαντώ ναι, όχι επειδή θεωρώ πως ότι ειπωθεί στον κόσμο αυτό έχει αξία να ειπωθεί, πως κάθε καρυδιάς καρύδια που διατυπώνει την μαλακία του(προσοχή αναφέρομαι σε ακραίες μαλακίες) πρέπει να ακουστεί και να επηρεάσει. Πόση σημασία και τι εμβέλεια θα δώσεις στην Χρυσή Αυγή; Επειδή όμως αδυνατώ να βρω κριτήρια βάσει των οποίων θα απαγόρευε κανείς ακραίες φασιστικές, εθνικιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις, κι επειδή στο κάτω κάτω της γραφής ,στην κοινωνία που ονειρεύομαι να στήσω δεν θα χωράνε στο μυαλό των ανθρώπων τέτοιες γελοιότητες, λέγε ό, τι γουστάρεις.

Τα ερωτήματα λοιπόν που θέλω να θέσω σε όσους τάχθηκαν ενάντια στα blogs τις τελευταίες μέρες είναι τα εξης:

Πώς είναι δυνατόν να δίνετε βήμα στους Χρυσαυγίτες, πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να έχουν δυνατότητα επηρεασμού και δυνατότητα δημόσιας έκφρασης μέσω εφημερίδων και διαδικτύου και την ίδια στιγμή να τάσσεστε ενάντια στο κάθε μεγάλο blog που επηρεάζει κόσμο; Ο ένας διακηρύσσει το μίσος και ο άλλος ψέματα και πολιτικολογίες -συχνά-χειρίστου είδους. Ποιος είναι χειρότερος;

Δεύτερον, γιατί ο Καψής κι ο Πρετεντέρης και η Τρέμη ή η Μακρή –που είναι και βαμμένη πράσινη ,την ζηλεύει ακόμη κι ο Πεταλωτής – να έχουν δυνατότητα επηρεασμού; Τι παραπάνω έχουν από τους bloggers;

Όταν παίρνει κανείς τον Ριζοσπάστη ή την Αυγή ή τον Δρόμο ξέρει ποιος του απευθύνεται. Ξέρει ότι διαβάζοντας τον «Ρ» θα δεχτεί ΚΚΕδικη προπαγάνδα
και διαβάζοντας την Αυγή και τον Δρόμο θα δεχτεί ΣΥΡΙΖεικη προπαγάνδα.

Όταν διαβάζεις όμως στην Καθημερινή αστειότητες, συντηρητικές κορώνες, που ταυτίζονται με τις απόψεις των εκπροσώπων της Ακροδεξιάς, για τις απεργίες του ΠΑΜΕ στο λιμάνι, έχεις υπ’ όψιν σου ότι σου απευθύνεται ένας εφοπλιστής; Έχεις υπ’ όψιν σου ότι υφίστασαι αυτό που λέμε «αστική προπαγάνδα»;

Όταν διαβάζεις τα ΝΕΑ έχεις υπ ‘όψιν σου θα δεχτείς αφενός αστική προπαγάνδα και αφετέρου ΠαΣοΚική προπαγάνδα;

Δηλαδή γιατί Γιώργος Παπαχρήστου έχει δικαίωμα σε ένα άρθρο του στα σαββατιάτικα ΝΕΑ* να συγκεντρώνει όλη την αστική προπαγάνδα ,να επηρεάζει συνειδήσεις και να πείθει κόσμο να πληρώσει τα κερατιάτικα της αστικής τάξης;
Και πάνω απ’ όλα εξ ’ονόματος ποιού του κάνει;

Άλλωστε την αντίληψη των μεγαλοδημοσιογράφων, αυτών που τρώνε τον Γκαίμπελς για πρωινό , για την δημοσιογραφία και την πλουραλισμό την βλέπουμε κάθε μέρα

1)στα πάνελς που ψάχνεις τους αριστερούς με τον μεγενθυτικό φακό,

2)στην πλειοψηφία των εφημερίδων που παλεύουν να πείσουν τον κόσμο να συνδράμει για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση του

3) στην κάλυψη των πορειών και των διαδηλώσεων

4)στην παρέμβαση που έγινε πριν λίγες βδομάδες από εκπαιδευτικούς στο δελτίο της ΝΕΤ , την οποία παρεμπιπτόντως την πληρώνουμε εγώ κι εσύ, που οι δημοσιογράφοι που μονοπωλούν την διαμόρφωση της κοινής γνώμης πέσαν να τους φάνε

Για ποια δημοσιογραφία μιλάτε; Για ποια ελευθεροτυπία;

Από την άλλη υπάρχουν οι bloggers που νομίζουν ότι πολιτικολογούν, που αναρτούν ειδήσεις ψευδείς ,που βασίζονται σε φήμες που κάπου άκουσε το καναρίνι τους, που διατυπώνουν συχνά απόψεις επιπέδου δημοτικού. Προσωπικά είχα συναντήσει ανακριβή είδηση σε μεγάλο blog ,είχα στείλει μήνυμα στον διαχειριστή για την αποκατάσταση της αλήθειες το οποίο μήνυμα δεν ανέβηκε ποτέ. (γιατί άραγε; )

Διαβάζοντας το κείμενο δεύτερη φορά αναρωτιέμαι ακόμα κι εγώ, γιατί επικεντρώνομαι στα αρνητικά των blogs. Και μου απαντώ: μια φορά ψεύτης,πάντα ψεύτης.

Και σε τούτο το σημείο αναρωτιέμαι «ποιος το λέει;».

Γιατί αν είσαι ένας βλαμμένος που μεταδίδεις ανακριβείς ειδήσεις, κάνεις γελοία σχόλια που δείχνουν ότι σε πρώτη φάση έχεις παραπληροφορηθεί, τότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να πείσω τον κόσμο ότι είσαι βλαμμένος.

(Δεν είμαι φαν της νομιμότητας, με την έννοια ότι δεν την επικαλούμαι όταν η κουβέντα στρέφεται στην ηθική, αλλά στο κάτω κάτω ποιος είσαι ,ρε φίλε, που σκορπάς φήμες; Και το λέω επειδή έχει καεί η γούνα μου, επειδή έχω δει δηλώσεις ερμηνευμένες δήθεν λάθος, επειδή έχω δει κατάφορα ψέματα να αναρτώνται κι επειδή στο κάτω κάτω της γραφής, αν ο κάθε μαλάκας μεγαλοδημοσιογράφος διαδώσει ένα ψέμα ή συκοφαντήσει έναν βουλευτή, ξέρουμε όλοι ποιος το είπε, και ξέρει και ο υπό συκοφάντηση πολιτικός από ποιον να ζητήσει το λόγο, σε ποιον να κάνει μήνυση.)

Αν τώρα επι τούτου διαδίδεις φήμες, επί τούτου συκοφαντείς επί σκοπώ παρερμηνεύεις, επί σκοπώ δεν δημοσιεύεις το σχόλιό μου για το ψέμα που αναρτήθηκε στο blog σου, τότε επίτρεψέ μου να σου πω πως είσαι ένας καλοπληρωμένος προβοκάτορας και δεν έχω καμία όρεξη να υπερασπιστώ έναν καλοπληρωμένο προβοκάτορα.

Ναι, την ξέρουμε όλοι την ρήση του Βολταίρου περί υπεράσπισης μέχρι θανάτου του δικαιώματος να λέγεται η διαφορετική άποψη. Νομίζω πως πιο εύκολα θα υπερασπιζόμουν τα δικαιώματα ενός χρυσαυγτίτη, παρά τα δικαιώματα ενός καλοπληρωμένου προβοκάτορα blogger.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία

*http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4575930