Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Μυθολογία–Ποίηση του Μάνου Χατζιδάκι

Το πιο γνωστό από την ποιητική συλλογή του Μάνου Χατζιδάκι “Μυθολογία”.
Στις σελίδες αυτού του βιβλίου θα βρείτε τους στίχους από πολλά τραγούδια του Χατζιδάκι.Υπάρχουν ακόμα οι στίχοι από τον δίσκο “
Η εποχή της Μελισσάνθης”. Αν και είναι σαφές πως έγραφε καλύτερα Μουσική απ’ ότι Ποίηση, πιστεύω πως αξίζει τον κόπο μια ανάγνωση.
Κατεβάστε το εδώ (παίζει ν’αργήσει ν’ανοίξει, αλλά κατά βάθος είναι καλό παιδί)

ΕΡΩΤΙΚΟ

Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά

LORCA

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’άστρα
Μαζεύοντ’ όλοι ποιητές
Κι οι εραστές καπνίζουν σιωπηλά πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη
Πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν να λιγωθούν οι αστερισμοί
Και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μες στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Πανούσης ή Λαζόπουλος, ιδού η απορία

Η Ελληνοφρένεια είχε καλεσμένο την προηγούμενη Παρασκευή τον Πανούση.
Πάμε,δώσε!

Η εκπομπή 

image

"Απεργίες είναι αυτές τώρα; Εδώ θέλει μια άγρια απεργία , διαρκείας απεργία, σε δώδεκα μέρες έχουμε τελειώσει".
Τρία δευτερόλεπτα πιο πριν
ΠΑΝΟΥΣΗΣ:Αύριο έχουμε απεργία, την μεγάλη. Πότε έχουμε;
ΚΑΛΑΜΟΥΚΗΣ: Χθες

ΧΘΕΣ!!!ΧΘΕΣ ΜΑΛΑΚΑ! Δεν περιγράφω άλλο.

 

Οκεί, περιγράφω.

Έχει μπόλικες παπάρες η …συνέντευξη. Λαικισμούς του τύπου ο Τσίπρας που παίρνει το υβριδικό και ο κόσμος δεν έχει ν'αγοράσει φάρκμακα για τον καρκίνο. Ορίστε, με κάνει και σχεδόν υπερασπίζομαι τον ΣΥΡΙΖΑ ο μπάμιας, που θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά… δεν το σηκώνω το άδικο.

Τέτοιες μπαρούφες, και καλά προοδευτικές παπάρες του τύπου”κρίνω τα πάντα και τους πάντες”τα λένε κάτι παππούδες ταρίφες που επειδή στον Τιτανικό πίνανε μπράντυ και μιλούσαν για πολιτική, νομίζουν πως ξέρουν ποιος σκότωσε τον Κέννεντυ.

Και γαμώτο, γίνομαι κλισέ, αλλά η μαλακία πάει σύννεφο. Είναι μάγκας σου λέει ο Τζιμάκος και παγαίνει στις εκλογές και κάθεται πίσω από το παραβάν με τις ώρες και μπλοκάρει την διαδικασία. Έλα ρε! Έχεις τόσο μεγάλα αρχίδια; Κάτι είχε ακουστεί ότι είχες το θάρρος να τα βάλεις με τον Νταλάρα, αλλά δεν περίμενα τέτοιο ανδραγάθημα.

Πιο κάτω λέει για μαφία αποτελούμενη από κομματόσκυλα που την ζηλεύει η ιταλική μαφία και για μίζες.

Μαλάκα, ο τύπος παίρνει τα πρωτεία από τον Λαζόπουλο

Ρε φίλε και η Γώγου έβριζε το Κόμμα. Αλλά δεν θέλω να ξεράσω όταν ακούω αυτό

Το λέει καθαρά “μόνο το κόμμα το χριστουλάκο τους” κι ανεξάρτητα απ’το αν διαφωνώ δεν βλέπω ένα κακομαθημένο παιδάκι που γέρασε κι επειδή δεν έχει τίποτα καινούριο να πει κάθεται και παλεύει μέσα του με έναν Κνίτη που του’φαγε την γκόμενα λίγο πριν εξαφανιστούν οι δεινόσαυροι.

Ξέρετε ρε τι λέει ο Μπρεχτ ,που πάει σε τύπους σαν τον Πανούση;
Λοιπόν
Πέντε δυσκολίες στο γράψιμο της αλήθειας στην τρίτη παράγραφο

Ο απερίσκεπτος άνθρωπος, που δεν ξέρει την αλήθεια, γενικά εκφράζεται με μεγαλοστομίες και ανακρίβειες(…)Ολα αυτά εκφράζονται πολύ αόριστα, όχι για την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με τη δράση και κατά βάθος δε λένε τίποτα σε κανέναν.

Ότι ο Πανούσης έχει ξαφνικά την άποψη της γιαγιάς του Κασιδιάρη για την κρίση και τόσα χρόνια στο κουρμπέτι δεν διάβασε τόσο δα για το πως γεννιούνται οι καπιταλιστικές κρίσεις.Ότι δεν ξέρει την αλήθεια…Ακόμα και κουτσουρεμένη , δεν ξέρει πως η κρίση δεν είναι οι μίζες.

Ξέρεις κάτι ρε φίλε; Κι ο Πάγκαλος έχει χιούμορ. Και είναι και πανέξυπνος και μέσα στην χυδαιότητά του γίνεται διασκεδαστικός άμα λάχει.

Κρίμα ρε πούστη τα πρωινά της τρίτης λυκείου που πριν πάω φροντιστήριο άκουγα το “κάγκελα παντού”. Έπρεπε να ακούω το “έχω ένα καφενέ στου λιμανιού την άκρη” ΄. Άντε γεια.

ΥΣ: Το άρθρο στο portal του 902  Μαγκιά κλανιά κι απόστημα (μπείτε καλέ διαβάστε το! )τα’σπασε.
Ειδικά το υστερόγραφο “ Άντε λοιπόν, και στο Μέγαρο, σου ευχόμαστε. Αν και εκεί κρατάνε σοβαρότητα. Αστικού τύπου, αλλά μια σοβαρότητα...”

ΥΣ2: Υπάρχει τόσα χρόνια μέσα μου ,αλλά τώρα κατάφερα να το εκφράσω σε λέξεις. Πήγε μια μέρα ο Άσιμος στην πλατεία και έκατσε σε ένα παγκάκι.Το βασικό κομμάτι της ιστορίας είναι ότι  είχε φάει φασολάδα ο άνθρωπος. Ε, κάπως έτσι γεννήθηκε ο Πανούσης. Ξανα άντε γεια.

 

update:Τι έγινε ρε ; Σου έκανα την μούρη κρέας;blog

Και σου την ξανακανα

tzim

 

Νεο-ντανταισμός μαδαφάκα

imageΚι επειδή τον τελευταίο καιρό το blog έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες θα σας πω μια ιστορία.
Κάποτε πριν από χρόνια, η υποφαινόμενη και η Nostalgiane (κάντε κλικ καλέ να μπείτε στο blog της κοπέλας, δεν δαγκάνει) ανακαλύψαμε το κίνημα του ντανταισμού
Μέσα σ’όλα ανακαλύψαμε το μανιφέστο της Ντανταιστικής ποίησης το όποιο σας παραθέτω
Πώς να φτιάχνετε έναν ντανταιστικό ποίημα
Πάρτε μια εφημερίδα.
Πάρτε ένα ψαλίδι.
Διαλέξτε από την εφημερίδα ένα άρθρο στο μέγεθος που ποιήματος που θέλετε να κάνετε.
Κόψτε με ψαλίδι το άρθρο.
Κατόπιν κόψτε προσεκτικά τις λέξεις που αποτελούν το άρθρο και βάλτε τις μέσα σε μια τσάντα.
Ταρακουνήστε μαλακά την τσάντα.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Η Ποίηση της Τετάρτης part 3

imageΚι ερχόμαστε στο τρίτο-και τελευταίο μέχρι αυτή τη στιγμή- ποίημα. Σας ξορκίζω! η γυναίκα του Καίσαρα εδώ μόνο φαίνεται τίμια.










Υγρές ακόμα οι πληγές που αφήνει
το χάδι- κοπίδι- της αιωνιότητας
Στα μάτια μου το φιλί σου ακόμα καθρεφτίζεται.
Της ερεβώδους απουσίας η αντίθεση τη δίψα στο βλέμμα μου δε σβήνει/
Σπαράζει η γη από τους πόνους της γένας του αύριο
Κι εσύ μια θλίψη που αιωρείται και δικιολογεί το αλκοόλ
Το αγέρι σαν τ’αρωμά σου γλυκερά με διαπερνάει
στο μεδούλι της μοναξιάς μου απροσδόκητα εισβάλλει
Με ξυπνάς απότομα απάνου στην αυγή του χθες
Μέχρι το δείλι η ψυχή μου ακόμα ποτισμένη απ’την βροχή σου
Και το βράδυ ·
το βράδυ μαζί τ’αστέρια μετράμε- κι ας μην το ξέρεις
Και το βράδυ μαζί καπνίζουμε την ζωή μας · μαζί,
μπας και μαυρίσει και μας φανεί αλλιώτικη
Το τσιγάρο της κοινής μας ύπαρξης καπνό γεμίζει το μυαλό μου
Κι η στάχτη είναι η ζωή μου-το ήξερες;
Το τσιγάρο έσβησε απ’ τις σταγόνες της βροχής
Η βροχή, τα τσιγάρα, το στρωμένο κρεβάτι μας. Λείπεις.

Η Ποίηση της Τετάρτης part 2

Το δεύτερο ποίημα, το οποίο βρήκε τον δρόμο του έξω από τις ρακισμένες και πανσετισμένες ψυχές μας την Τετάρτη που μας πέρασε.
Συγκεκριμένα η δική μου ψυχή ήταν τραυματισμένη, από την άρνηση του αγαπημένου μου smartphone να λειτουργήσει κανονικά
Όπως θα παρατηρήσεις αγαπητέ  αναγνώστη, η παρακάτω ποίηση είναι αστική- όχι με την έννοια της ταξικότητας , αλλά με την έννοια του άστεως.

ΙΔΟΥ!

Άθυρμα αλλαλαζόντων τρολς
στην πόλη πέρασμα για κλάινμαινονειροπομπές
Η χαραυγή της θλίψης
εμπρός στο μαραμένο απ΄τον γλύπτη χρόνο smartphone
Στης λιβελούλας το ηλιοφώτιστο απάνθισμα
η απαράβατη θλίψη του τραχανά στο δειλινό περιδιαβαίνει
Γνωρίζοντα το αδήριτο αλλά, αποφεύγοντας το λυσιτελές θέλω
σκόνη · ίσως · ηπειρωτικό τσιπουρομεταξουργείο
Η μάχη της νύχτας, ακαγκέλωτη
Για ανδριωμένους βόες, γλυκοτσούτσουνες φάσεις
Τη γαργαλάει τη μπάμια ο καιρός,
σαν τιμωρός η θάλασσα
Γυρνώντας ορμώμενος τρεις οργιές ανάποδα
για
αετόμορφο χτύπημα δάδας · υγρό και τραχύ. Λάβα.

Η Ποίηση της Τετάρτης part 1

Η φάση ξεκίνησε στις 31 Γενάρη στον Πειναλέωντα για πλάκα.
Μετά την έκδοση όμως του On του Μπογδάνου, πήρε νέες διαστάσεις.
Δημοσιεύω λοιπόν κάποια ποιήματα, των οποίων την κριτική την αφήνω στο αναγνωστικό κοινό.


Το μωβ · ακούσια παραίτηση
στα θραύσματα του απομεσήμερου
Η αλαβάστρινη αναθεώρηση
της πυρωμένης θύμησης των μελλούμενων
Το εγώ της πρωτοπρόσωπης αφήγησης
αμάγαλμα πεσμένων φύλλων και θλίψης φθινωπορινής
Η βροντερή ιαχή της ζωής
που πνίγεται σε μια θάλασσα φτιαγμένη απ’τον εαυτό της
Εαυτός το αρχέγονο ένστικτο
μιας μελωδίας που συντίθεται
στη στιγμιαία αποσύνθεση των αιώνων

2013-02-22 21.39.26

Το κομμάτι τραπεζομάντηλο, στο οποίο γράφτηκε το ποίημα

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Παράλληλο κείμενο στο ON του Μπογδάνου

Με αφορμή την νέα ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου και την κριτική που έλαβε επαναφέρω στην επικαιρότητα ένα ξεχασμένο αριστούργημα του νεοσυμβολιστικομοντερνισμοντανταυπερρεαλισμοισμοισμού:την ωδή στο THC από το Πλοκάμι του Καρχαρία

Σας παρουσιάζω λοιπόν την πιο τολμηρή, μα συνάμα πυκνή και βαθειά λυρική με γλαφυρό ….ξεπασκουλιαστικό συναίσθημα και ιερή συγκίνηση προσπάθεια της …μεταμοντέρνας ποίησης . Κι άμα λάχει το “π” το βάζουμε και σε παρένθεση.Ξέρουμε κι εμείς τέτοια κόλπα

 

The Lyrics (που σημειωτέον δεν υπάρχουν και πουθενά)

Απόψε στις ειδήσεις των 8.30 οι περιπέτειες ενός γέρου ταξιτζή στην προσπάθειά του να βρει το καταραμμένο διαμάντι. Δηλητηριασμένο πεπόνι έπαθε έμφραγμα ο Γιάννης. Επίθεση Ταλιμπαν σε βερύκοκο. Όλα αυτά στις ειδήσεις των 9.

Ο Ρωβινσώνας Οδυσσέας άρχισε το ταξίδι του πηγαίνοντας την Καλαμάτα. Η Καλαμάτα ήταν γνωστή ως Πάτρα. Και αφού άρχισε αυτό το ταξίδι του με προορισμό τις σπηλιές του Πελοπίδα, να σου μια πεταλούδα πετάγεται μπροστά του . Και του λέει η πεταλούδα “Τι ομάδα είσαι”. Αυτός απαντάει “δεν είναι σωστά πράγματα αυτά που λες πεταλούδα” και η πεταλούδα του λέει “έχεις δίκιο, δεν ξέρεις τι λες”.Κι αυτός απαντάει “μήπως ξέρεις που είναι ο δρόμος για την Τρίπολη;”. Κι η πεταλούδα του απαντάει “Μα είσαι ήδη στην Τρίπολη!”. Και τότε μια πλαστελίνη πέφτει στο ποτήρι του. Και το ποτήρι είπε “πεταλούδα, μήπως είσαι αρκούδα;” και η πεταλούδα απήντησε: “Όχι. Είμαι η αρχή της ενίοτε ασυδώπητης προκατάληψης ενάντια του Κλαμούδιου.” Και τότε έρχεται ο Σιριμούρδιος και λέει “μήπως έχεις πεταλούδα;” και η πεταλούδα απάντησε”μα καλά δεν βλέπεις,εγώ δεν έχω πεταλούδα” και τότε του είπε η πεταλούδα ΜΠΑΜ

ΣΧΟΛΙΟ:

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.

Γιάννης Ρίτσος

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Ένα συμβολιστικό ηλιακό σύστημα

Α: Δηλαδή τι άλλο θέλεις;
Ω: Άλλο από τι;
Α: Από τον ουρανό.
Ω: Ήλιο
Α: Είναι πεντέμιση το απόγευμα και ο ήλιος λάμπει. Τι άλλο θέλεις;
Ω: Να βγάζουν καπνούς τα τσιμέντα από τη ζέστη στη Σόλωνος. Και ν’ακούω στις ειδήσεις για θερμοπληξίες.
Α: Υπομονή. Ο καιρός περνάει.
Ω: Αυτό λέω κι εγώ. Ο καιρός περνάει.
Α: Θα έρθει η Καθαρά Δευτέρα, θα περάσει κι η Σαρακοστή
Ω: Μα αυτό λέω κι εγώ. Πως θα ‘ρθούνε.
Α: Είσαι αρκετά ευτυχισμένος ή αρκούντως μη δυστυχισμένος για να μην θέλεις να σταματήσεις τον χρόνο.
Ω: Εσύ θέλεις;
Α: Τι;
Ω: Να σταματήσει ο χρόνος. Να κάτσεις να σκεφτείς ή να λιώσεις στον καναπέ σου μέχρι να σιχαθείς κάθε είδους αδράνεια. Να ξεκουραστείς όλη την ξεκούραση της ζωής σου μονοκοπανιά.
Α: Εγώ δεν φτιάχτηκα για να κάνω τέτοιες σκέψεις. Ούτε να θέλω τέτοιου είδους ανατροπές.
Ω: Μα είσαι κι εσύ Άνθρωπος. Δεν μπορεί. Κάποτε σου φάνηκε κι εσένα ο κόσμος παράλογος.
Α: Πώς να μου φανεί παράλογος αφού δεν ξέρω άλλο κόσμο;
Ω: Παράλογος σε σχέση με κάτι ιδεατό.
Α: Και πώς να δομήσω κάτι ιδεατό έξω απ’ τον κόσμο , τον μόνο κόσμο που ξέρω. Εσύ; Έχεις ταξιδέψει και σ’αλλους κόσμους και μιλάς έτσι;
Ω: Ναι.
Α: Και πως είναι οι άνθρωποι εκεί έξω;
Ω: Κατ’αρχάς δεν λέγονται άνθρωποι.
Α: Και πώς λέγονται;
Ω: Και να σου πω δεν θα καταλάβεις
Α: Γιατί;
Ω: Γιατί δεν θα μπορέσεις να το αντιστοιχήσεις σε κάτι που ξέρεις.
Α: Τότε πες μου πως είναι η ζωή εκεί.
Ω: Πήγα σε πολλά μέρη
Α: Πες μου για όλα τα μέρη που πήγες.
Ω: Μα οι λέξεις που χρησιμοποιούμε εδώ δεν μπορούν να χωρέσουν άλλους κόσμους.
Α: Προσπάθησε
Ω: Καμιά λέξη από την γλώσσα που μιλάμε δεν μπορεί να δομηθεί από τη γλώσσα των πλασμάτων στους κόσμους που πήγα.
Α: Προσπάθησε να τους περιγράψεις.
Ω: Ποιους;
Α: Τους ανθρώπους στους πλανήτες που πήγες.
Ω: Δεν λέγονται άνθρωποι!
Α: Αυτά τα όντα τέλος πάντων.
Ω: Α… εκεί δεν ξέρουν από ζωή και μη ζωή, από ύπαρξη και μη ύπαρξη. Δεν υπάρχουν όντα και μη όντα γι’αυτούς.
Α: Πες μου για τους τρόπους τους
Ω: Πώς θα σου μιλήσω για τους τρόπους ενός άλλου πλανήτη αν δεν ξέρεις την γλώσσα που μιλάνε;
Α: Τότε πες μου ό,τι μπορείς να πεις. Ό,τι θυμάσαι πως είδες

Το παρακάτω ταξίδι είναι γεμάτο συμβολισμούς τους οποίους εγώ σκέφτηκα και
μου φάνηκαν αρμοστοί για ένα απόγευμα και ίσως σε μια βδομάδα από τώρα να
ψάχνω κι εγώ μαζί σας τι θέλει να πει ο ποιητής. Το κείμενο αρχικά γράφτηκε
με σκοπό να είναι φανερό το όνομα του κάθε πλανήτη. Στην συνέχεια αποφάσισα να τους αφαιρέσω και να τους δώσω στο τέλος του κειμένου .
Γιατί θεώρησα πως θα έχει ενδιαφέρον για τον αναγνώστη να διαβάσει και να καταλάβει με όποιον τρόπο θέλει αυτό το κείμενο που γέννησε η φαντασία μου ,χωρίς να περιοριστεί όμως στα όρια της δικής μου φαντασία.
1. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Ω: Στον πρώτο πλανήτη τα πλάσματα που είδα τρέχαν. Όλο τρέχαν. Προσπάθησα να σταματήσω ένα , μου’ δωσε ένα χαρτι με κάτι παράξενα σύμβολα κι έφυγε τρέχοντας. Περπάτησα μέχρι που είδα κάποιον που είχε κοντοσταθεί. Ήταν σκυμένος, ακουμπούσε τα χέρια του στα γόνατά του και ανάσαινε βαθειά. Τον ρώτησα τι χρώμα έχει ο ουρανός και δεν ήξερε.
Α: Και μετά;
Ω: Μετά δίψασα.
Α: Για τι;
Ω: Για νερό. Και σκέφτηκα να χτυπήσω μια πόρτα, και τότε ανακάλυψα ότι δεν υπήρχαν πόρτες. Ούτε πόρτες ούτε παράθυρα. Δεν υπήρχαν αυλές, ούτε απλωμένα ρούχα, ούτε γάτες στους δρόμους ούτε τίποτα.
Α: Χαμόγελο υπήρχε;
Ω: Στο σινεμά
Α: Τι άλλο;
Ω: Τι «τι άλλο»;
Α: Τι άλλο υπήρχε;
Ω: Δεν ξέρω. Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Α: Γιατί;
Ω: Γιατί είχα αρχίσει να τρέχω.
Α: Γιατί;
Ω: Δεν ξέρω. Απλώς έτρεχα. Τα πόδια μου επιταχύναν από μόνα τους. Κι έφυγα τρέχοντας

2. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ
Α: Και που πήγες;
Ω: Στον δεύτερο πλανήτη

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Μάθημα 7ον

Από το βιβλίο του Νίκου Συνατσάκη "η αυτοκτονία σε 9 απλά μαθήματα"

ΜΑΘΗΜΑ 7ον   

 Πολυαγαπημένη μου, ερωμένη κι αδερφή.
Σου γράφω κάτω από τις αδύνατες αχτίδες του ήλιου που πέρνούν το καγκελόφρακτο παράθυρο της κινητής φυλακής μου. Τούτες οι λίγες ανταύγειες ζωής είναι αρκετές να με κρατήσουν ορθό στα πόδια μου.
Οι άνθρωποι τελικά, είναι πολύ δυνατοί, μόνο που  αργούν να το νιώσουν.Χθες όμως στεναχωρήθηκα.
    Ο διευθυντής της φυλακής σκέφτεται να βάλει φημέ τζάμι μπρος από τα κάγκελα. Αυτό δεν θα το δεχτώ. Νασαι σίγουρη θαπαλέψω μ' όλες τις δυνάμεις μου για να γλυτώσω την αλήθεια από τον ευνουχισμό.
Τούτο το τζάμι θα τ'αρνηθώ
    Έχουν σημασία κι οι λογοστές αχτίδες ήλιου. Έχει σημασία να σε βλέπω έστω και τα λιγοστά λεπτά που'ρχεσαι κάθε μέρα
    Όμως προχθές το πρόσωπό σου ήταν χλωμό και το σώμα σου αδυνατισμένο.
Σε κεινη την ψυχική, ατέρμονη, κι ακατανόητη για τους άλλους ανθρώπους επικοινωνία μας , μ'αφησες να καταλάβω κάτι για ψυχιάτρους , ηρεμιστικά και κάτι τέτοια. Μην τα δέχεσαι.
    Ο παππούς θυμάμαι έλγε : Μην παίρνεις ούτε ασπιρίνη. Κι ο παππούς είχε άσπρα μαλλιά, κουρασμένο σώμα, αγέμιστη ψυχή. Ήταν φιλόσοφος ο παππούς.
Δεν έχεις ανάγκη απο κείνα τ'άσπρα μικρά χαπάκια που έρχονται να σε γιομίσουν ψεύτικη ευτυχία και να σ'αφήσουν στο τέλος την πίκρα και την απογοήτευση σαν τον επιδερμικό, αποτυχημένο έρωτα.
    Η δύναμή σου είναι ακέραια. Χαμένη όμως.
Τουτος ναναι ο καινούριος σκοπός της ζωής σου: Ν'ανακαλύψεις την ακέραια δύναμή σου και να την χρησιμοποιήσεις σωστά.
Ο χρόνος μας είναι ελάχιστος.
Τόσο ελάχιστος που το μάτι στο πλησίασμά του αλληθωρίζει. Μπερδεύεται.
Το είδωλο φεύγει για να σχηματισθεί σε άλλους χιτώνες.
Τότε είναι που δακρύζεις.
    Όταν κάτι φθάσει τόσο κοντά σου που να μπει στην ψυχή σου φοβάσαι.
    Ο φόβος μεταφράζεται στην άμυνα της καθημερινότητας. Και τούτη η άμυνα είναι το δάκρυ της μοναξιάς.

Πονω αδελφούλα , σαν σε βλέπω, θλιμμένη από την έλλειψη των βλαμάτων ψεύτικου θαυμασμού.Δεν είναι αυτά η αλήθεια.
Σου πα, η αλήθεια είσαι εσύ. Μόνη σου είσαι το παν.
Πονώ ερωμέν, σαν νοιώθω το κορμί σου να διψά για ξένο έρωτα, για καινούρια ανταριάσματα και δράσεις.
Θέλω νασαι για μενα. Μόνο για μενα.
Δεν μπορείς να το νιώσεις αυτό. Κανείς εκτός από μένα δεν μπορεί να το καταλάβει.
Σε τούτη τη φυλακή υπάρχει ο πυρήνας. Ο πυρήνας των σκέψεων και των ονείρων.

Συ ποτίζεις
Εγώ καλλιεργώ
Μαζί θερίζουμε
Γι'αυτό σ' έχω ανάγκη. Μπορώ επιτέλους να μην φοβάμαι την μοναξιά
    Η φρικιαστική αυτή χθεσινή λέξη, είναι ένας σημερινός υπέροχος ορίζοντας
Κει, μακρυά, υπάρχουν φαντασμαγορικά σκιαγραφιμένες η τελειότητα του έρωτα, της αγάπης και της δημιουργίας.


Χαζεύω το θάρρος μου ώρες- ώρες. Θυμάμαι κι εσύ το χάζευες.
    Η κινητή τούτη ,στενή και αναπάντεχη φυλακή μου που μ'ακολουθά παντού δεν έχει θέση για κουράγιο.
Κι όμως....
Κάθε μέρα το κουκούτσι από το βερύκοκκο που έφαγα και έφτυσα σε μια γωνιά,ποτισμένο από δακρυα, όνειρα, πραγματικότητες, ελπίδες και τσίσα, θεριεύει να γίνει δένδρο. Να σου πω κάτι να γελάσεις;
Φαντάσου τούτο το δένδρο να μεγαλώνει και να με πνίγει!
Γέλα!
θα πνίγομαι από τα πιστεύω μου , χαμογελώντας ηλίθια τον θανατό μου.
Ρώτα με!
Πεθαίνουν οι άνθρωποι από ευτυχία;
Ναί,ναί. Σιγοπεθαίνουν όμως λες και δεν πρέπει να το καταλάβουν.
Κι ίσως ναναι καλύτερα έτσι.


Πολυαγαπημένη μου ερωμένη κι αδερφή.
Ο κόσμος δεν θα μας νιώσει ποτέ αν δεν παραδεχτεί τα λόγια μας,
Ο κόσμος δεν θα μας νιώσει ποτέ αν δεν ανοίξει τα μάτια του να δει την κατάντια του.
Δεν θέλω ν'αλλάξω τον κόσμο.Δεν μπορώ.Μα μπορώ να βρω τους "όμοιους"
Κι αν όλος ο κόσμος ξαφνικά αποδειχτεί όμοιος....
........τον κόσμο μπορώ ν'αλλάξω χωρίς να το νιώσω,χωρίς να το επιδιώξω, έτσι..............
όπως η μάνα βυζαίνει το παιδί κι όπως τα δάκρυα κυλούν στο ρυάκι μιας κουρασμένης ψυχής.
Οι άνθρωποι δεν πρέπει ν'αλλάξουν βίαια γιατί κάποια μέρα θα τ'αρνηθούν αντιδρώντας.
Οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμήσουν για να ζητήσουν εκείνα τα απλά πράγματα που ξέχασαν.

    Όμως το φιμέ τζάμι μπήκε στο παράθυρο,παρ 'όλες τις αρνήσεις και τις ικεσίες μου.
Τόβαλαν απ' έξω , κει που δεν έφτανε το χέρι μου να τους εμποδίσω.
     Όμως εγώ ουρλιάζω την αλήθεια μου με τέτοια δύναμη που φοβάμαι πως πριν την ακούσουν θα κουφαθούν.
Συ λοιπόν, πρέπει να προλάβεις. Το τέλος θαρθει, το ξέρω, το νοιώθω.
Ο Διευθυντής θα κλείσει τούτη τη φυλακή με ηχομονωτικό υλικό.
Στάσου δυνατή αντίκρυ μου. Εκεί που με φαντάζεσαι ότι είμαι, γιατί τώρα πια δεν με βλέπεις.
Ορκίσουν να μεταφέρεις  όλη μτη ζωή μου σε τούτες τις λιγοστές λέξεις.
Κοινές είναι, γνωστές είναι, καθημερινές είναι!
Δυσβάσταχτο το βάρος τους, αιωρείται ετοιμόρροπο πάνω από τον ανθρώπινο εγωισμό και την ψεύτικη γέρικη πείρα, πάνω από τις απαγορεύεσεις και την κυκλοθυμικότητα της μέρας.
Μάζεψε τους εμπρός σου , ανέβα στο βάθρο και με το σωστό χρωματισμό στης φωνή σου πες τους

ΕΙΣΑΙ ΘΕΟΣ............ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Κι αν πολυαγαπημένη μου ερωμένη κι αδερφή τους κάνεις να το νοιώσουν , τότε κερδίσαμε.
Κερδίσαμε τη μάχη με τα εκατομμύρια θύματα και τις λιγιστές ελπίδες.
Κι αν χάσουμε, θα σε περιμένω να ζήσουμε τις ώρες που ουτοπιστικά αφήσαμε να ξεφύγουν.
Και στις δυο περιπτώσεις, είναι μόνη σου είτε μαζί μου , με κεινη την ανώτερη ψυχική επικοινωνία μας θα ψυθιρίζουμε:
ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΜΕ.......

Και τ'αλλάζουμε όλα γι'αυτό!
Συμφωνείς;

Ο έρωτας με το αλκοόλ- του Rob Dunn

Ο κ. Ρομπ Νταν είναι βιολόγος, συγγραφέας και επίκουρος καθηγητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας.

Η σχέση του ανθρώπου με το αλκοόλ υπήρξε τερπνή όσο και ωφέλιμη καθώς συνέβαλε στην επιβίωση του είδους μας. Τώρα όμως η εξέλιξη μοιάζει να στρέφεται προς την... αποτοξίνωση αφού το γονίδιο «μην πίνεις!» κερδίζει έδαφος


Ακόμη και αν εσείς δεν το βάζετε καν στο στόμα σας, δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι στους ανθρώπους, ως είδος, αρέσει το ποτό. Πίνουμε κρασί, μπίρα, ούζο και άλλα αποστάγματα... για την ακρίβεια, το προϊόν ζύμωσης σχεδόν οποιουδήποτε πράγματος μπορεί να μετατραπεί σε αλκοόλ. Η αγάπη μας για αυτή την τοξική ουσία, αιτία τόσων προβλημάτων, αποτελεί κατά κάποιον τρόπο ένα μυστήριο. Ισως αρκεί να πούμε ότι πίνουμε επειδή αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλά. Νομίζω όμως ότι για να καταλάβουμε την αγάπη μας για το αλκοόλ χρειαζόμαστε μια ευρύτερη, πιο εξελικτική ερμηνεία.

Φλερτ με τους μύκητες

Η ιστορία του αλκοόλ είναι η ιστορία μιας στενής σχέσης ανάμεσα στους ανθρώπους και στους μύκητες της μαγιάς, ένα φλερτ που ξεκίνησε πριν από εκατομμύρια χρόνια και συνεχίζεται και σήμερα. Μας αρέσει να θεωρούμε ότι είμαστε οι σταρ σε αυτό το δράμα, στην πραγματικότητα όμως οι μύκητες της μαγιάς είναι οι αφανείς πρωταγωνιστές. Ο δεσμός μας είναι συμβολικός - ένας αμοιβαία ευεργετικός συνεταιρισμός. Στον οποίο μάλιστα η ισορροπία δυνάμεων αλλάζει συνεχώς. Οπωσδήποτε οι μύκητες της μαγιάς φαίνονται να έχουν το πάνω χέρι, τουλάχιστον από τότε που οι πρόγονοί μας άρχισαν να ζυμώνουν τα οινοπνευματώδη ποτά τους. Καλλιεργούμε μύκητες, φροντίζουμε να επιβιώνουν και να πολλαπλασιάζονται, και ως αντάλλαγμα παίρνουμε, στην καλύτερη περίπτωση, ένα καλό γλέντι και έναν γερό πονοκέφαλο το επόμενο πρωί. Κάποτε ωστόσο οι μύκητες και το αλκοόλ μάς πρόσφεραν πολύ πιο σημαντικές ανταμοιβές.

Σήμερα το κόστος της αγάπης μας για το αλκοόλ συχνά ξεπερνά τα οφέλη. Ωστόσο, επειδή πρόκειται για μια ιστορία της εξέλιξης, το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ. Ηδη κάποιοι άνθρωποι έχουν αποκτήσει γενετικές μεταβολές που τους ενθαρρύνουν να πίνουν λιγότερο. Αν η τάση συνεχιστεί, είναι πιθανό κάποτε αυτή η μακρά και θυελλώδης σχέση να φθάσει σε ένα είδος τεταμένης ανακωχής.

Μεθούν και τα ζώα

Δεν είμαστε το μόνο είδος που του αρέσει να... το τσούζει. Οι δροσόφιλες καταναλώνουν τακτικά ζυμωμένα φρούτα - όπως φαίνεται, χωρίς επίπτωση στις λειτουργίες τους. Αλλα ζώα ωστόσο δεν σηκώνουν το ποτό. Βομβυκίλες των κέδρων (σ.τ.Μ.: πτηνά της Βόρειας Αμερικής) έχουν θεαθεί να παραπαίουν ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων ή να τσουγκρίζουν σε κτίρια όταν τρώνε παραγινωμένα μούρα. Τρομακτικές ιστορίες με μεθυσμένους ελέφαντες κυκλοφορούν, αν και τα αποδεικτικά στοιχεία που τις στηρίζουν είναι φτωχά. Υπάρχουν ακόμη και αφηγήσεις για ζώα που αλλάζουν την πορεία τους μόνο και μόνο για να μεθύσουν. Σε αυτά περιλαμβάνονται οι μυγαλές των δέντρων - ο στενότερος εν ζωή συγγενής των πρωτευόντων -, οι οποίες αναζητούν τις νυχτερινές σταλαγματιές ενός αφρώδους «οίνου» που παράγουν οι μύκητες στα μπουμπούκια των λουλουδιών των φοινίκων bertam.

Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να αναχθεί στην αρχή της εξέλιξης των καρπών, πριν από περίπου 130 εκατομμύρια χρόνια, όταν τα ανθοφόρα φυτά εμφανίστηκαν κατά την Κρητιδική περίοδο. Με την εμφάνιση μιας νέας πηγής τροφής, ένα γένος μυκήτων γνωστό ως σακχαρομύκητες εξελίχθηκε για να τραφεί με αυτήν, και κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας οι εν λόγω μύκητες ανέπτυξαν ένα φυσιολογικής τάξεως «κόλπο». Αντί να χρησιμοποιούν την ενέργειά τους για να διασπούν εντελώς τα σάκχαρα, εξέλιξαν την ικανότητα να τα διασπούν μερικώς, παράγοντας ως άχρηστη ουσία την αιθανόλη, όταν οι προμήθειες σε σάκχαρα ήταν άφθονες αλλά το οξυγόνο ελλιπές. Η μερική διάσπαση των πολύτιμων σακχάρων στην πραγματικότητα έκανε τους μύκητες αυτούς λιγότερο αποτελεσματικούς από τους προγόνους τους. Τους χάρισε όμως και ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Η αιθανόλη σκοτώνει τα περισσότερα βακτήρια και στα βακτήρια αρέσει να τρέφονται με καρπούς, οπότε η παραγωγή αλκοόλ επέτρεπε στους μύκητες να ξεπαστρεύουν τον ανταγωνισμό.