Η ποίηση της Τετάρτης part 4

ΟΙΜΩΓΕΣ

Η σπασμωδική αέναη ανάσα της απολιθωμένης ανάσας μου
ήρθε, κατακάθισε και ψιθύρισε στα στιλπνά κατάμαυρα μαλλιά της
Μια μελωδία πρωτάκουστη που μύριζε αποφορά νερού
και σαπίλα μεγαλείου
Απόχρωση μεγαλείου · ξύλινη σαθρότητα στο λοιπόν
λαχανιασμένη μπουρζουαζία υστεροφημίας
ορθώθηκε σκοτεινή. Και τα μάτια υγρά και ξένα
Αργά ·πίσω από χρώματα
που σαν αγρίμια γλύψανε την σκοτεινή σπιρτάδα της ψυχής σου
εώς εκείνο το σημείο που πια ψυχή δεν είχες- Empty-
κι έπειτα ενεός κοιτώντας το επέκεινα της άδεις ύπαρξής σου
ενώ η παράφορη ανάμνηση του χθες και του αύριο
χυνόταν απ’το νεκρό σου στόμα
σαν ασημένιο μέλι
Κι η κατάφορη παρουσία του σήμερα
στέρευε αγωνιώντας στα γόνατά της
χλωμιάζοντας