«Ολοι μαζί» με ποιο περιεχόμενο;

Η απόφαση της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ να υλοποιήσει άμεσα το στόχο για 2.000 απολύσεις τον Ιούνη, με τη γνωστή Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που σε πρώτη φάση οδήγησε στο κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι αλήθεια ότι κινητοποίησε άμεσα εκτός από τους ίδιους τους εργαζόμενους στην Ελληνική Ραδιοτηλεόραση και χιλιάδες άλλους που θέλησαν να εκφράσουν την αποτροπή τους για την κυβερνητική απόφαση, αλλά και την αλληλεγγύη τους στους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Πετυχημένη ήταν η απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης με τη μαζική συμμετοχή πλήθους εργαζομένων, ιδιαίτερα κάτω από τα πανό των ταξικών σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Η αλληλεγγύη των κομμουνιστών, του «902», γενικότερα του λαού παίζει σημαντικό ρόλο.

Τα τηλεοπτικά πλάνα από το προαύλιο του Ραδιομέγαρου της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή, που κάνουν αυτές τις μέρες το γύρο του κόσμου, τροφοδοτούν μια συζήτηση που έχει ανοίξει με διάφορα σχόλια, του τύπου: «Η ΕΡΤ ενώνει», «Εδώ όλοι μαζί ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ». Αυτά κι άλλα παρόμοια τροφοδοτούν τη συζήτηση γύρω από το κίνημα και τον προσανατολισμό του. Ορισμένοι, επίσης, επιδιώκουν να διαμορφώσουν μια πλαστή διαχωριστική γραμμή στο κίνημα.

Το όλοι μαζί χρειάζεται να έχει

Το μιντιακό πραξικόπημα του 2002 στη Βενεζουέλα επαναλαμβάνεται σαν φάρσα με θύμα την κρατική τηλεόραση

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από την Αδέσμευτη Γνώμη, την εφημερίδα των απεργών στα ΜΜΕ, σελίδα 12
Ενδεικτικά: " Όταν ο Τόνι Μπλερ προωθούσε τον πόλεμο στο Ιράκ και καταπατούσε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, είχε στο πλευρό του τον βαρόνο των ΜΜΕ,Ρούπερτ Μέρντοχ, αλλά αντιμετώπιζε συνεχείς τριβές από την κρατική ραδιοτηλεόραση του BBC."

ολόκληρη την εφημερίδα θα την βρείτε  εδώ

Γιατί έκλεισε η ΕΡΤ

Γιατί έκλεισε η ΕΡΤ

Το επίμαχο tweet του Άδωνι

Το έγραψε και μέσα σε 16 λεπτά το έσβησε

Πηγή http://politwoops.igraphics.gr/tweet/346193737900232706

Η αντίδραση του twitter

Ο ηλίθιος τηλεπωλητής είναι ήδη υπεύθυνος για οποιαδήποτε τραγωδία συμβεί στους δρόμους απ'την κρατική καταστολή.

— Ο Επιστρατευμένος (@boldtrick) June 16, 2013

Ο Αδωνις μας απειλεί οτι θα μας καθαρίσει όπως ο Ερντογάν.. χμμ.. Γιατί όχι όπως ο Παττακός ή ο Παπαδόπουλος; ε @AdonisGeorgiadi ???

— Lycourgus (@lycourgus) June 16, 2013

KATAΔIKAZEI THN BIA ------> @AdonisGeorgiadi Μήπως να γίνουμε λίγο Ερντογάν-βλ. πώς καθάρισε την πλατεία;Αρκετά με την αριστερή φασιστοπαρέα

— φολοκουλτουριαρης (@kanekos69) June 16, 2013

Η εκπομπή των εργαζομένων της ΕΡΤ

Αναμετάδοση από το ThePressProject.gr

Αυτή είναι η ΕΕ

Η εικόνα προέρχεται από http://www.europarl.europa.eu.

ΠΡΟΤΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΝ 2

Παρακάτω βρίσκεται το δεύτερο πακέτο προετοιμασίας για τις εξετάσεις των πρότυπων πειραματικών σχολείων για την Γ γυμνασίου Αφορά την τριγωνομετρία της Γ γυμνασίου , περιλαμβάνει λυμένα θέματα της ΔΕΠΠΣ και λυμένες ασκήσεις στην ίδια φιλοσοφία. Για απορίες σε ασκήσεις, παρατηρήσεις κλπ annakorfibe@hotmail.com

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΝ 2

Επειδή το αρχείο από το scribd είναι περίεργο (έχουν κουνηθεί κάτι ίσον κλπ) μπορείτε να κατεβάσετε το έγγραφο απο'δώ Download (ενδεχομένως να αργήσει μερικά δευτερόλεπτα)

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΝ 1

Σε προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στις γνώσεις από τις προηγούμενες τάξεις του Γυμνασίου που πρέπει να έχει κανείς για να περάσει στις εξετάσεις για τα πειραματικά λύκεια. Εξετάζοντας λοιπόν εκτενώς τα δείγματα θεμάτων της ΔΕΠΠΣ παραθέτω ένα πρώτο πακέτο που περιλαμβάνει Στερεομετρία και Κανονικά πολύγωνα, γνώσεις που απαιτούνται από το Θέμα 2 της Δοκιμασίας 2 και το θέμα 3 της Δοκιμασίας 4

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΩΝ 1

Το παρόν έγγραφο θα εμπλουτιστεί με παραπάνω ασκήσεις και νέα κεφάλαια που θα αφορούν:
 α) Συναρτήσεις
 β) Τριγωνομετρία- Νόμο ημιτόνων- Νόμο συνημιτόνων – τριγωνομετρικές ταυτότητες γ)Παραγοντοποίηση -ταυτότητες
 δ) Θεώρημα Θαλή και Ομοιότητα ε)Ισότητα τριγώνων

 Στόχος είναι να δημιουργηθεί σταδιάκα ένα δωρεάν πακέτο προετοιμασίας για τους μαθητές που δίνουν εξετάσεις στα πρότυπα- πειραματικά λύκεια, αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα της φροντιστηριακής προετοιμασίας. Για οποιαδήποτε απορία – διευκρίνιση – παρατήρηση annakorfibe@hotmail.com

Εξετάσεις προτύπων πειραματικών–Γ’ Γυμνασίου

Μετά την παράλογη απόφαση τα πειραματικά-πρότυπα Γυμνάσια να απαιτούν από τους ίδιους τους τους μαθητές να δώσουν εξετάσεις για να συνεχίσουν στα αντίστοιχα λύκεια , παραθέτω ένα ενδεικτικό πακέτο προετοιμασίας για μαθητές της Γ Γυμνασίου για τα Μαθηματικά

 

 

Μερικές λυμένες ασκήσεις από διαγωνισμούς Pisa και Kangaroo  εδώ

Τα θέματα που δημοσίευσε η Διοικούσα Επιτροπή Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων εδώ και το δεύτερο πακέτο εδώ

Ένα προτεινόμενο set θεμάτων από την Ιωνείδιο Σχολή Πειραιά εδώ καθώς και σύντομες λύσεις εδώ

Θέματα του διαγωνισμού

Θες φοροαπαλλαγή; Γίνε εφοπλιστής!

Στην Ελλάδα, όπου οι νόμοι αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, υπάρχει ένας και μοναδικός νόμος που εδώ και τέσσερις δεκαετίες αποτελεί το ιερό ευαγγέλιο όλων των κυβερνητικών σωτήρων. Πρόκειται για το νόμο 27/1975, «Περί φορολογίας πλοίων κ.λπ.», που στα 30 άρθρα του περιλαμβάνει κοντά... 60 φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές. Κάθε άρθρο και δύο φοροαπαλλαγές, δηλαδή! Αλλά δεν έφτανε αυτό. Η τρικομματική του κ. Σαμαρά θέλησε να τους βοηθήσει ακόμα περισσότερο...

Όπως γράφει ο ειδικός συνεργάτης μας Κώστας Γυφτοδήμος στο ρεπορτάζ του «Θες φοροαπαλλαγή; Γίνε εφοπλιστής!», το οποίο δημοσιεύεται στο UNFOLLOW 17 που κυκλοφορεί, «η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, στον νέο επενδυτικό νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή, φρόντισε να κατοχυρώσει όλες τις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν οι εφοπλιστές και οι ναυτιλιακές τους εταιρείες εδώ και δεκαετίες και να προσθέσει μερικές ακόμα απαλλάσσοντας τους ακόμα και από την καταβολή των «ελάχιστων».

Μάλιστα οι κυβερνώντες φρόντισαν να περάσουν με τροπολογία επί του νομοσχεδίου τις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Αρχικά υπήρχε ρύθμιση για έκτακτη εισφορά σε ναυτιλιακές επιχειρήσεις που υπάγονται στις διατάξεις του νόμου 27/1975 (πρόκειται για τον περιβόητο νόμο που εξασφαλίζει πάνω από 60 φοροαπαλλαγές στο εφοπλιστικό κεφάλαιο), αλλά έπειτα από παρεμβάσεις των εφοπλιστών απευθείας στο πρωθυπουργικό γραφείο και τις φήμες που ήθελαν τον υπουργό Ναυτιλίας Κ. Μουσουρούλη να είναι έτοιμος να υποβάλει την παραίτησή του, τα πάντα… διορθώθηκαν. Έτσι πέρασαν από την «πίσω πόρτα» τόσο οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, όσο και μια σειρά από προνομιακές ρυθμίσεις που μειώνουν τους φορολογικούς συντελεστές επί των κερδών των ξένων εφοπλιστικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, οι οποίες ως επί το πλείστον διαχειρίζονται ελληνικά κεφάλαια. [...]

Ο νέος επενδυτικός νόμος (υπ’ αριθμόν 4141, με τίτλο «Επενδυτικά εργαλεία ανάπτυξης, παροχής πιστώσεων και άλλες διατάξεις») κατατέθηκε στη Βουλή στις 28 Φεβρουαρίου 2013 και η σχετική τροπολογία (286/60), που αφορούσε τις φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, στις 15 Μαρτίου 2013. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στις 26 Μαρτίου 2013 και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 5 Απριλίου 2013. [...]

Το νέο προκλητικό νομικό πλαίσιο, μέσω του επενδυτικού νόμου που εξασφαλίζει πλήρη φορολογική ασυλία στου εφοπλιστές, ήρθε να συμπληρώσει το νέο φορολογικό σύστημα που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία τον Ιανουάριο του 2013.1 Στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο και ειδικότερα στο άρθρο 27 σημειώνεται: «Απαλλάσσεται από κάθε φόρο, τέλος, εισφορά ή κράτηση το εισόδημα που αποκτάται από εταίρους ή μετόχους Εταιρειών Χαρτοφυλακίου (Holding Companies) οι οποίες έχουν αποκλειστικά, άμεσα ή έμμεσα, μετοχές εταιρειών πλοιοκτητριών πλοίων με ελληνική σημαία ή ξένη σημαία, εφόσον οι πλοιοκτήτριες εταιρείες είναι συμβεβλημένες με το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο ή η εκμετάλλευση ή διαχείριση των πλοίων τους γίνεται από ημεδαπή ή αλλοδαπή επιχείρηση εγκατεστημένη στην Ελλάδα με βάση το άρθρο 25 του ν. 27/1975 (Α' 77)». Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Οι εφοπλιστές διασφαλίζουν την ανωνυμία τους μέσω των εταιρειών «holding», πίσω από τις οποίες κρύβονται εδώ και χρόνια, και πλέον θα μπορούν να κρύβονται και νόμιμα προκειμένου να μην πληρώνουν φόρους και να αυγατίζουν τους λογαριασμούς τους στο City του Λονδίνου και στην Ελβετία. [...]

Με αυτούς και προηγούμενους νόμους δημιουργήθηκε το περιβόητο ελληνικό εφοπλιστικό θαύμα. Με τους νόμους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των συγκυβερνήσεών τους κατάφεραν να αποκομίσουν πάνω από 200 δισ. δολάρια κέρδη την τελευταία δεκαετία οι εφοπλιστές, χρήματα που περίπου ισούνται με το ετήσιο ΑΕΠ της Ελλάδας για το 2012 [...]»

Για να το πούμε διαφορετικά, η «πατριωτική» συνεισφορά των εφοπλιστών στα φορολογικά έσοδα έχει προσδιοριστεί και ως εξής: Το ποσό που πληρώνουν ως φόρο οι εφοπλιστές είναι μικρότερο ακόμα κι από το ποσό που πληρώνουν οι μετανάστες για παράβολα προσωρινής παραμονής τους στη χώρα. Τόσος είναι ο... «φορο-πατριωτισμός» τους.

Διαβάστε τη συνέχεια του ρεπορτάζ

του Κώστα Γυφτοδήμου

στο UNFOLLOW 17

που κυκλοφορεί.

Έλληνες καθηγητές : Οι πιο κακοπληρωμένοι της Δυτικής Ευρώπης

Υπάρχουν δύο ελληνικές ιδιαιτερότητες σε ό,τι αφορά τα στοιχεία για την εκπαίδευση που δημοσιοποιεί κάθε χρόνο ο ΟΟΣΑ.

Η πρώτη είναι ότι τα ελληνικά νούμερα είναι ελλιπή. Σε κάθε έκθεση του οργανισμού (OECD Education at a Glance) απουσιάζουν κάποιες σειρές στοιχείων, χωρίς να είναι πάντα οι ίδιες. Για παράδειγμα, στην έκθεση του 2009 (που έχει τα στοιχεία του 2007) βλέπουμε ότι η Ελλάδα έχει την καλύτερη αναλογία καθηγητών Μ.Ε. στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ: ένας καθηγητής ανά 7,5 μαθητές, όταν ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι ένας καθηγητής ανά 13 μαθητές (η αναλογία της Φινλανδίας είναι 1:13,1, της Γερμανίας 1:14,9). Στην έκθεση του 2012 το σχετικό πεδίο για την Ελλάδα είναι κενό.

Η δεύτερη ελληνική ιδιαιτερότητα είναι πως και η έκθεση «OECD Education at a Glance» περνά απαρατήρητη. Ενώ παντού γίνεται έντονη συζήτηση (κάτι που φαίνεται από τα σχετικά άρθρα) για το τι πρέπει να αλλάξει στο εκπαιδευτικό σύστημα, ο ελληνικός δημόσιος διάλογος αρκείται σε μισές αλήθειες και ολόκληρους μύθους.

Μια μισή αλήθεια, για παράδειγμα, είναι ότι οι ελληνικές σχολικές τάξεις είναι πολυπληθέστερες των ευρωπαϊκών. Ολόκληρη η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα, με 22,1 μαθητές ανά σχολική τάξη, βρίσκεται κάτω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ (23,4 μαθητές ανά τάξη). Εχει πολυπληθέστερες τάξεις από π.χ. τη Βρετανία (μέσος όρος 19,1 μαθητές), αλλά μικρότερες τάξεις από τη Γαλλία και τη Γερμανία (μέσος όρος 24,5 μαθητές ανά τάξη).

Οι χαμηλότερες απολαβές

Σε αυτό που έχουν δίκιο να γκρινιάζουν οι καθηγητές είναι για τους μισθούς τους. Το 2010 (τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ) οι Ελληνες (με 26.540 δολ.) είχαν τις χαμηλότερες απολαβές σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη. Ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ ήταν 29.800 για καθηγητές Γυμνασίου και 30.800 για καθηγητές Λυκείου. Χαμηλότερα από τους Ελληνες εκπαιδευτικούς πληρώνονταν μόνο στο Ισραήλ, στην Ισλανδία, στο Μεξικό, στη Χιλή και σε κάποιες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Ακόμη και οι Πορτογάλοι εκπαιδευτικοί πληρώνονταν το 2010 με 30.000 - 34.000 δολάρια ετησίως.

Διδάσκουν όμως τις λιγότερες ώρες σε σχέση με τους συναδέλφους τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ. Ενώ στις ΗΠΑ οι καθηγητές είναι μέσα στην τάξη 1.068 ώρες ετησίως, οι Ελληνες καθηγητές μόνο 415. Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες ετησίως.

Tο συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι το σύστημα εκπαίδευσης στην Ελλάδα πάσχει πολλαπλώς, κάτι που φαίνεται και από τη διεθνή κατάταξη της χώρας μας στα εκπαιδευτικά αποτελέσματα (PISA). Εχουμε πολλούς και κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν λίγο (31 εβδομάδες ανά έτος, έναντι 38 που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ). Το σύστημα χρειάζεται αναδιάρθρωση εκ βάθρων και ο τωρινός καυγάς κυβέρνησης – ΟΛΜΕ είναι για μπαλώματα στο πάπλωμα

Πηγή Καθημερινή

Μεγάλη Παρασκευή Superstar

Είσαι αντισυμβατικός και αντικομφορμιστής έτσι; Και γενικά τα σπας, κι εσύ και  τα εξάρχεια. Άθεος από τα 15 ή κάτι  τέτοιο με πολλούς χριστιανοκαυγάδες στο ιστορικό σου. Έχεις  κοροιδέψει πολύ κόσμο που νηστεύει και έχεις φάει μπροστά στα έκπληκτα μάτια της μάνας σου κοκορέτσι Μεγάλη Παρασκευή.

Παρ'όλ'αυτά μεγάλωσες πια και σε έχει πιάσει μια ...ζήλια... που για όλους τους άλλους οι μέρες είναι γιορτινές ή κατανυκτικές (λέμε τώρα) και για σένα σήμερα είναι απλώς μια Παρασκευή.

Και θέλεις να μπεις στο κλίμα...

Ας ξεκινήσουμε.

Κατ'αρχάς πάτα το play παρακάτω

ΠΑΤΑ ΤΟ ΕΙΠΑ!!

Είναι νωρίς αγαπητέ άθεε πλην κατά βάθος ελληναρά φίλε αναγνώστη για να προλάβεις να νιώσεις την μαγεία του άγιου Πάσχα.

Ξεκινάμε

Κατ'αρχάς αφού τελειώσεις την ανάγνωση του εγχειριδίου αυτού πήγαινε και φτιάξε φακές. Χωρίς λάδι! Είναι τα λεγόμενα δάκρυα της Παναγίας (γιατί δεν μας έφτανε η ειδωλολατρική παυλα κανιβαλιστικη βρώση του σώματος και του αίματος. )

Στη συνέχεια σήκω πλύσου ντύσου και πήγαινε πάρε λαμπάδα . Εννοείται ότι δεν έχεις πάρει λαμπάδα. Είσαι πολύ γαμάτος για να πάρεις λαμπάδα ε; Και θα πας στην εκκλησία το Σάββατο το βράδυ με τρίφυλλο ε; Η λίγο πριν πει ο παπάς το "δευτε λάβετε" θα ανάψεις με τον αναπτήρα το ρεσό σου και θα πεις "θαύμα θαύμα".

Έχεις ήδη ξενερώσει με τον Γαιτάνο; Ε τότε είσαι πιο πανκιό απ'όσο νόμιζα και σου έχω και εναλλακτική. Πασχαλινό δεν είναι , αλλά την παλεύει  για τις άγιες τούτες μέρες

Αφού πας και πάρεις λαμπάδα, και αφού βάλεις τις φακές στη φωτιά, ο καλύτερος τρόπος να μπεις στο κλίμα είναι φυσικά... ο κινηματογράφος!

Υπάρχουν πάμπολες ταινίες για όλα τα γούστα που θα σε κάνουν να κλάψεις με την θυσία του θεαθρώπου, που by the way έχουν τι ωραία ιδέα ότι ο Θεός έστειλε τον γιο του για να μας σώσει.

Αν είσαι  πιο hardcore υπάρχουν πάντα τα Πάθη του Χριστού (κλικ καλέ να δεις την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους)

Ενώ  αν θες να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια υπάρχει ο χιλιοπαιγμένος Ιησούς από τη Ναζαρέτ

Προσωπικά σου προτείνω το πιο γαμάτο musical όλου του πλανήτη! Το Jesus Christ Superstar

Αν τώρα τα βαριέσαι όλα αυτά μπορείς πάντα να δεις κάποιον από τους χιλιάδες Εξορκιστές που κυκλοφορούν, το Costantine ή 4η και 5η Σεζόν Supernatural.

Τέλος σας βγεις στον πηγαιμό για τη λαμπάδα, μην ξεχάσεις να πάρεις σοκολατένιο αβγό, το οποίο εννοείται πως δεν θα φας μέχρι τη Κυριακή, παλιολιγούρη, και μπογιά για τα  αυγά. (Σιγά μην έχεις βάψει αυγά)!

Γενικά τα αυγά τα βάφουμε μέχρι την Μεγάλη Πέμπτη, αλλά ποτέ δεν είναι αργά .Εννοείται πως όσο θα βάφεις αυγά θα έχεις ανοιχτή την τηλεόραση σε Ετ1 ΝΕΤ ή κάτι με ψαλμούς και παπαδαριό.

Εννοείται πως το βράδυ θα πας στην περιφορά του Επιταφείο και θα γυρίσεις σπίτι να κλείσεις εισιτήρια για του χρόνου την Μεγάλη Παρασκευή. Τι που ρε ; Σύρο ή Κέρκυρα εννοείται!

Καλή Ανάσταση!

(Τις φακές τις έβγαλες από το μάτι;;;;; )

5 στις 6 χώρες λένε "όχι" στην Ευρώπη

Πηγή: News247

Aνησυχητική δημοσκόπηση για το πώς βλέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση οι πολίτες της, έρχεται στο φως της δημοσιότητας.

Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία διεξήχθη σε Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και Πολωνία, από το "Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων" (ECFR) με στοιχεία του Ευρωβαρομέτρου και δημοσιεύθηκε σε έξι μεγάλες εφημερίδες, ανάμεσα στις οποίες και ο Guardian, καταγράφεται μία εντυπωσιακή πτώση στην εμπιστοσύνη των πολιτών προς την ΕΕ.

Βλέπουμε λοιπόν, πως αυξάνεται σε ανησυχητικό βαθμό ο ευρωσκεπτικισμός μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Κραουνάκης για την τζάμπο Στανίση

Από την Athens Voice

Έτσι την υπερασπίστηκε στην εκπομπή του στον Βήμα FM την περασμένη Τρίτη

Ξέρασαν οι σοβαροφάνειες κι ενοχλήθηκαν από την τζάμπο Στανίση. Ρε ουστ από κει, βλαμμένα. Δουλειά δεν είχατε, βγήκατε να προστατέψετε το κοινό γούστο. Έχετε φάει στη μάπα στρουμφάκια. Έχετε σούρει τα μωρά σας στο στο ό,τι να ’ναι. Έχουν μεγαλώσει τα παιδιά σας μικρόμισθες Φιλιππινέζες και βγήκατε να ενοχληθείτε. Τσιράκια της αντίδρασης.
Πάθατε αναφυλαξία καλού γούστου, πυτιρίδες και τερηδόνες. Περαντζάδες λιγούρια του mall. Ζήτουλες μιας διαφήμισης για να επιβιώσετε. Σούργελα δαιμονισμένα, ημιμαθή τση Φιλοθέης, πτυχία του τρεις κι εξήντα. Άστε κάτω τη Στανίση, μη σας πάρει ο διάολος για πάντα. Τζουτζεδες και κανκάγιες. Κολλεγιά της συμφορας. Άκαβλα σεσημασμένα, σας πείραξε η Στανίση!

Μας τα πρήξατε. Δημοσιογραφάκια της ιντερνετιάς, δωρεάν και όξω απ’ την πόρτα. Πενάκια του πληκτρολογίου του γκρίγκλις και

Τσιγάρα στα σούπερ μάρκετ...

Τσιγάρα στα σούπερ μάρκετ...

Σύμφωνα με ανακοίνωση στον Τύπο, η αλυσίδα σούπερ μάρκετ «Μαρινόπουλος», που έχει τα καταστήματα «Carrefour», θα διαθέτει στο εξής προς πώληση και τσιγάρα, αξιοποιώντας τις πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές για την απελευθέρωση επιμέρους αγορών του λιανεμπορίου, όπως είναι τα προϊόντα καπνού. Στόχος της εταιρείας, όπως επισημαίνει, είναι σε διάστημα 2 μηνών να καθιερωθεί σε αυτή την αγορά με 250 καταστήματα και επί της ουσίας με τα σούπερ μάρκετ «Carrefour Μαρινόπουλος». Η ίδια ενημερώνει ότι η προμήθεια των προϊόντων καπνού θα γίνεται από τα δίκτυα χονδρικής της σχετικής αγοράς.

 

Πρώτη παρατήρηση: Η εταιρεία χρησιμοποιεί ένα νόμο που έφτιαξε η κυβέρνηση και ο οποίος όπως αποδείχνεται, είναι κομμένος και ραμμένος στα συμφέροντα των σουπερμαρκετάδων, αφού τους δίνει τη δυνατότητα να αυξήσουν τον τζίρο τους με την πώληση τσιγάρων, που μέχρι τώρα γίνονταν από τα ψιλικατζίδικα και τα περίπτερα. Τι θα γίνουν αυτά τα μικρομάγαζα; Θα πιεστούν κι άλλο, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να κλείσουν και οι ιδιοκτήτες τους, αυτοαπασχολούμενοι να μείνουν άνεργοι. Αρα, θα μεγαλώσει η μονοπώληση της αγοράς. Να σημειωθεί ότι στον κλάδο των σούπερ μάρκετ, η «Μαρινόπουλος» κατέχει ήδη το 18,7%.

... και οι «μικροί» στην ψάθα

Τι είχε προηγηθεί της νομοθεσίας της κυβέρνησης; Η απόφαση μεγάλων καπνοβιομηχανιών, όπως η «Philip Morris», να σταματήσει από τον ερχόμενο Ιούνη τη συνεργασία με τα πρατήρια καπνοβιομηχανικών προϊόντων των νομών Αττικής (και στον Πειραιά), Αχαΐας και Θεσσαλονίκης. Από τα 110 πρατήρια, με τα οποία συνεργάζεται έως τώρα η πολυεθνική, θα περιοριστεί σε πέντε χονδρεμπόρους. Η διακίνηση θα απαιτεί στο εξής πληρωμές τοις μετρητοίς, ενώ μέχρι σήμερα οι χονδρέμποροι αγόραζαν με πίστωση από τις βιομηχανίες και πωλούσαν με πίστωση στη λιανική. Η έλλειψη ρευστότητας θα οδηγήσει στην επιβίωση των ισχυρών (βλέπε «Μαρινόπουλος» και άλλοι) και σε νέο κύμα «λουκέτων» στη χονδρική και στη λιανική. Εκτιμάται ότι και οι άλλες βιομηχανίες («Καρέλιας»), αλλά και οι πολυεθνικές που εισάγουν τα προϊόντα τους (BAT, JTI, «Imperial») θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα στον ίδιο δρόμο. Οι μεγαλύτεροι χαμένοι θα είναι οι περιπτεράδες, που μέχρι τώρα βάσιζαν στα τσιγάρα το 60% του τζίρου τους και τώρα δε θα έχουν χρήματα να προπληρώσουν για να προμηθευτούν εμπόρευμα. Αρα θα κλείσουν. Εκτιμάται ότι ούτε ένα στα πέντε περίπτερα δε θα καταφέρει να αντέξει, από τα 12.000 που λειτουργούν σήμερα, ενώ τα τελευταία χρόνια υπολογίζεται ότι 5.000 περίπτερα και ψιλικατζίδικα έχουν βάλει λουκέτο. Να τι σημαίνει για τους αυτοαπασχολούμενους η κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία. Να γιατί έχουν αντικειμενικό συμφέρον να συμμαχήσουν με την εργατική τάξη ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που τα υπηρετεί, όπως τους καλεί να κάνουν το ΚΚΕ.

Πηγή Ριζοσπάστης

Η ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΚΚ ΣΕ ΑΣΤΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

ΚΟΜΕΠ Τεύχος 2 / 2013

της Αλέκας Παπαρήγα

Επιτρέψτε μου να εκθέσω καταρχήν την πείρα του ΚΚΕ από τη συμμετοχή του σε αστικές κυβερνήσεις, μια πείρα που είναι ακόμα πιο πλούσια όσον αφορά την Ευρώπη γενικότερα. Δεν πρόκειται για πολύ ειδικές περιπτώσεις, αλλά για γεγονότα και αποτε­λέσματα που προσφέρουν γενικευμένα συμπεράσματα και επιβεβαιώ­νουν ένα ζήτημα: ότι την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, το ΚΚ δεν έχει κανένα λόγο να αναλαμβάνει ευθύνες σε αστική κυβέρνηση ή γενικότερα σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Για όσο διάστημα η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της δεν έχουν την εξουσία στα χέρια τους, το ΚΚ πρέπει να είναι δύναμη αντιπολίτευσης και από αυτή τη θέση να πραγματοποιήσει τον πρωτοπόρο ρόλο του στο κίνημα, αξιοποιώντας βεβαίως όλες τις μορφές πάλης – και το αστικό κοινοβούλιο.

Η συμμετοχή σε μια αστική κυβέρνηση συνιστά λάθος που δεν διορ­θώνεται εύκολα και μπορεί να αποδειχθεί ανεπανόρθωτο.

Η πρώτη πείρα που αποκτήθηκε αφορά στη συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική, ιταλική και βουλγαρική κατοχή. Ενας αστός πολιτι­κός, ο Γεώργιος Παπανδρέου (πατέρας και παππούς δύο κατοπινών πρωθυπουργών της Ελλάδας, ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας) πήρε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, κατόπιν επιλογής του από το βασιλιά και την Αγγλία, δίπλα στην οποία είχε συνταχθεί προ πολλού η αστι­κή τάξη της χώρας. Επιλέχθηκε το πρόσωπο αυτό γιατί απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, θεωρούσαν ότι με πολιτικές δολοπλοκίες και μηχανορραφίες θα αντιμετώπιζε το μεταπολεμικό συσχετισμό δυνάμεων που ήταν υπέρ του ΚΚΕ και των αγωνιστών πατριωτών της ελ­ληνικής εθνικής αντίστασης και θα οδηγούσε σε αστική σταθερότητα. Η εξέλιξη αυτή άρχισε να δρομολογείται από τον Απρίλη του 1944, πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε μείνει συνειδητά μακριά από τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά της ξενικής κατοχής, είχε αρνηθεί επίμονα τις προτάσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ για ενότητα και συμμετοχή στην Αντίσταση. Από το 1943 είχε αποστείλει υπομνήματα στη βρετανική κυβέρνηση, με τα οποία συντάσσονταν στο πλευρό της και βεβαίως κατά της ένοπλης εθνικής αντίστασης που κα­θοδηγούσε το ΚΚΕ, με σκοπό να κόψει τη λαϊκή νίκη στο νήμα, πράγ­μα που έγινε. Η εντολή για το σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης στη­ρίχθηκε και στον απαράδεκτο συμβιβασμό που έκανε το ΚΚΕ – το ηρω­ικό κόμμα της αντίστασης, ο αιμοδότης και καθοδηγητής της – και η ηγε­σία της Εθνικής Αντίστασης όταν – πριν λήξει ο πόλεμος, στα μέσα του Απρίλη του 1944, ήρθε σε συμφωνία για τη δημιουργία ενιαίας κυβέρ­νησης με αστικές πολιτικές δυνάμεις και με ρυθμιστή το Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Η αντιπροσωπεία που πήγε στο Κάι­ρο της Αιγύπτου για τη συμφωνία δέχτηκε να συμμετάσχει το ΕΑΜ, το ΚΚΕ στη μεταπολεμική κυβέρνηση. Η συμφωνία παραβίαζε το συσχε­τισμό δυνάμεων και τις αρχές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έθετε το ζήτημα της έκβασης του αγώνα προς τη λαϊκή δημοκρατία.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ χαρακτήρισε απαράδεκτες τις υποχωρήσεις της αντιπροσωπείας, η οποία δεν τήρησε τις σχετικές κατευθύνσεις, όμως η προσωρινή κυβέρνηση που είχε σχηματιστεί μέσα στην Ελλά­δα, που εξέφραζε και τη συμμαχία του ΚΚΕ, θεώρησε αναγκαία τη συμ­φωνία. Ακολούθησαν άκαρπες προσπάθειες για τη βελτίωση της συμ­φωνίας και τελικά η ΚΕ του ΚΚΕ που συγκλήθηκε στις 2-3 Αυγούστου του 1944 την ενέκρινε. Η συγκατάθεση της ΚΕ του ΚΚΕ οδήγησε στη συμμετοχή στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου με το επιχείρημα ότι: Η μη συμμετοχή θα ενίσχυε τις ακραίες μερίδες που επεδίωκαν να ματαιώσουν την ενότητα και να επιβάλουν αντιλαϊκό καθεστώς με πρόκληση ανοικτού εμφύλιου πολέμου. Το ΚΚΕ πρόταξε ως κύρια επιδίω­ξη να παρεμποδιστούν οι δικτατορικές τρομοκρατικές τάσεις, να επιτευχθεί η διάσπαση των δυνάμεων που έχουν φασιστικές αντιλαϊκές τάσεις. Η υπογραφή της συμφωνίας έδωσε αντικειμενικά τη δυνατότητα στούς Αγγλους ιμπεριαλιστές να προωθήσουν με επιτυχία τα σχέδια τους να τσακίσουν το κίνημα της εθνικής αντίστασης και να στηρίξουν ένοπλα το δολοφονικό όργιο κατά του ΚΚΕ. Η μια υποχώρηση έφερε την άλλη, νέες συμφωνίες που έδωσαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν τα αστικά κόμματα στον κυβερνητικό μηχανισμό και νά αναστηλώσουν κλονισμένους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας, όπως τον “εθνικό” στρατό, μια διαδικασία που κράτησε αρκετά χρόνια κι έδωσε τη δυνατότητα στην αστική τάξη – που δεν είχε τότε λαϊκά ερείσματα – να διαμορφώσει ένα πολιτικό κομματικό σύστημα ικανό να ανατρέψει άμεσα τον υπέρ του λαού συσχετισμό δυνάμεων.

Βεβαίως η λαθεμένη πολιτική του Κόμματος, η συμμετοχή στη μεταπολεμική αστική κυβέρνηση, δεν ήταν λάθος της στιγμής. Η εκτίμηση που κάνουμε σήμερα ως ΚΚΕ αφορά τη στρατηγική του Κόμματος που δεν είχε την πρόβλεψη και τη σταθερότητα να συνδέσει τον πόλεμο κα­τά του κατακτητή με την πάλη για την εξουσία. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ και η ηγεσία του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης δεν είχαν καν την πρόβλεψη, δεν είδαν τον κίνδυνο που αντιπροσώπευαν για τον ελληνικό λαό οι αστικές δυνάμεις της χώρας, έστω και αν ήταν αποδιοργανωμένες, σε συνδυασμό με τις επιδιώξεις της Αγγλίας σε βάρος του κινήματος στη χώρα μας. Δεν είδαν δηλαδή σωστά το στρατηγικό ζήτημα και δεν έκαναν προετοιμασία γι’ αυτό.

Τη δεκαετία του 1950, το ΚΚΕ έκανε δημόσια αυτοκριτική τοποθέτηση για τους απαράδεκτους συμβιβασμούς, αντιστάθηκε στην αντικομμουνιστική τρομοκρατία που δεν ήταν μόνο ιδεολογική αλλά συνδιάστηκε με διώξεις, εκτελέσεις, δολοφονικές ενέργειες με απώλειες κομμουνιστικών δυνάμεων. Οι δολοφονικές διώξεις κατά του ΚΚΕ οδήγησαν στη συγκρότηση του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ στον τρίχρονο εμφύλιο που αποτέλεσε και αποτελεί ως σήμερα την κορυφαία μορφή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που άφησε σημαντικές παρακαταθήκες, ανεξάρτητα από την ήττα που ήρθε ως αποτέλεσμα του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων και της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης.

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν εκτίμησε σωστά τις εξελίξεις λίγο πριν και μετά τον πόλεμο ως απόρροια προβλημάτων στη στρατηγική του, το γε­γονός ότι δεν εκτίμησε ως όφειλε τις προθέσεις των Αγγλων ιμπεριαλι­στών, αυτό δεν αναιρεί την αναντικατάστατη προσφορά του στα χρόνια της εθνικής αντίστασης, στην απελευθέρωση της Ελλάδας.

Μεταπολεμικά στην Ευρώπη υπάρχει μόνο αρνητική εμπειρία από τη συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, που συνήθως γίνονται είτε κά­τω από την πίεση αντικειμενικών παραγόντων και συνθηκών είτε ως αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών αυταπατών και πάνω απ’ όλα κάτω από την επίδραση και κυριαρχία οπορτουνιστικών αντιλήψεων και πρακτι­κών. Τα κομμουνιστικά κόμματα στη Γαλλία και την Ιταλία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως και πριν λίγα χρόνια πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που να επιβεβαιώνει ότι χάρις στη συμμετοχή τους άλλαξε ριζικά η ζωή των λαών ή ότι κατάφε­ραν να ανακόψουν το συμβιβασμό, την πολιτική γραμμή της σοσιαλ­δημοκρατίας. Υστερα από κάθε τέτοια συμμετοχή τα ΚΚ έχαναν δυνά­μεις προς τη σοσιαλδημοκρατία, αδυνάτιζαν γιατί ακριβώς αναδει­κνύονταν συνυπεύθυνα, αλλά και γιατί μια τέτοια συνεργασία ασκεί μεγαλύτερη πίεση πάνω στα ΚΚ απ’ ό,τι τα ίδια μπορούν να ασκήσουν πά­νω στη σοσιαλδημοκρατία.

Το ΚΚΕ διαθέτει και σύγχρονη εμπειρία από ένα είδος ιδιόμορφης συμμετοχής σε δύο διαδοχικές κυβερνήσεις το 1989 -1990, στην πρώτη περίπτωση με το φιλελεύθερο κόμμα (ΝΔ) και στη δεύτερη και με τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ). Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους, καθώς ήταν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνη­σης ύστερα από εκλογές, σύμφωνα δε με το νόμο έπρεπε να μεσολαβή­σει ένα μικρό χρονικό διάστημα ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο που επικεφαλής -σύμ­φωνα με το κατηγορητήριο – αναφέρονταν ο σοσιαλδημοκράτης πρω­θυπουργός. Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων – που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές – δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού – καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία – απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αυτό το γε­γονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός εί­χε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση. Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέ­πει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του.

Πρόσφατα, στα μέσα του 2012, ασκήθηκε στο ΚΚΕ μεγάλη πίεση προκειμένου να υιοθετήσει την επιλογή συμμετοχής σε μια κυβέρνηση της «αριστεράς», όπως ονομάστηκε, με δυνάμεις του οπορτουνισμού που απότομα πήραν μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη, ως αποτέλεσμα αποδιάρθρωσης της σοσιαλδημοκρατίας σε συνθήκες ανερχόμενης φτώχειας, εξ αιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που ξέσπα­σε στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη. Η απότομη κοινοβουλευτική άνο­δος του οπορτουνισμού δεν έγινε αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά σε συνδυασμό με την καθοδηγη­μένη – από μεγάλο αριθμό στελεχών της σοσιαλδημοκρατίας και των μη­χανισμών της – μαζική μεταφορά ψήφων. Στη μετακίνηση δυνάμεων προς τον οπορτουνισμό συνέβαλαν και τμήματα της αστικής τάξης που έβλεπαν ότι είναι ανάγκη να διαμορφωθεί – έστω προσωρινά – ένας άλ­λος πόλος στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας, πριν οι εργατικές, λαϊκές μάζες τραβήξουν σε πραγματική ριζοσπαστικοποίηση.

Είχαμε σοβαρές εκλογικές απώλειες, λόγω της άρνησης να στηρίξου­με μια τέτοια κυβέρνηση και μάλιστα να πάρουμε μέρος. Χάσαμε το 50% των ψήφων, είτε γιατί ένα μέρος πήγε προς το οπορτουνιστικό κόμ­μα είτε γιατί κυρίως προτίμησε την αποχή.

Αυτή η εξέλιξη δεν μας φόβισε, όσο και αν προκάλεσε απογοήτευση και σίγουρα ορισμένα πολιτικά τραύματα στο εκλογικό σώμα. Είναι πε­ποίθηση μας ότι η στάση μας αυτή σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί η μοι­ρολατρία, ο συμβιβασμός, η απογοήτευση, αποτελεί θετική παρακατα­θήκη για το λαό, αλλά και για το ίδιο το κόμμα. Αν δεν αντέχαμε την πίε­ση, θα μπαίναμε σε ένα δρόμο ολισθηρό και ανεπίστρεπτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει ελπίδα αυτοσυγκράτησης στον κατήφορο.

Ταυτόχρονα πήραμε και ένα καλό μάθημα που πρέπει να το αξιοποι­ήσουμε. Δεν φτάνει να έχεις επεξεργασμένη σωστή στρατηγική, βεβαίως αυτό σήμερα είναι βασική προϋπόθεση. Ομως δεν χρειάζεται καμία επανάπαυση: Για να ασκήσει επίδραση αυτή η στρατηγική, να επηρεά­σει όσο γίνεται ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης, απαιτείται η κατάκτηση της μέγιστης ικανότητας. Πάνω απ’ όλα να μη χαλαρώνει το Κόμμα στη συστηματική δουλειά για τη συσπείρωση δυνάμεων στον τόπο εργασίας, στον κλάδο, στην κομματική οικοδόμηση στην εργατι­κή τάξη, στην προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τά­ξης με τα φτωχά τμήματα του πολυάριθμου στην Ελλάδα ενδιάμεσου στρώματος των αυτοαπασχολούμενων.

Αν και έχουμε εμπειρία στην ιδεολογική διαπάλη, ωστόσο δεν παλέ­ψαμε όσο έπρεπε εδώ και χρόνια τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που υπήρχαν σε φίλους και οπαδούς, ακόμα και σε ένα μέρος μελών του Κόμματος που δεν έχουν μακρόχρονη πείρα και απαιτούμενη ιδεολογι­κοπολιτική θωράκιση. Ο κύριος φορέας αυτών των αυταπατών είναι το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματα του, η δεξαμενή μι­κροαστικών στρωμάτων, η δράση της εργατικής αριστοκρατίας που αποτελούν την κοινωνική ρίζα του δεξιού και «αριστερού» οπορτουνι­σμού μέσα στο εργατικό κίνημα.

Σε συνθήκες απότομης επιδείνωσης της ζωής του λαού κι ενώ το ερ­γατικό κίνημα – παρά τους σημαντικούς αγώνες με ευρύτερη απήχηση στην Ευρώπη – βρίσκεται ακόμα πολύ πίσω σε οργάνωση και σε κατεύ­θυνση, η αστική τάξη καταφέρνει – παρά τα δικά της αδιέξοδα, τις δικές της δυσκολίες να διαχειριστεί την κρίση και να πετύχει γρήγορη καπι­ταλιστική ανάκαμψη – να διατηρεί τη σταθερότητα της εξουσίας της. Μπορεί να μεγαλώνει η αγανάκτηση και η οργή και ταυτόχρονα, σε τέ­τοιες συνθήκες, να καθυστερεί η ταξική συνείδηση. Σε τέτοιες συνθή­κες δημιουργούνται προϋποθέσεις και ριζοσπαστικοποίησης αλλά και αναδίπλωσης, μείωσης των απαιτήσεων. Αυτό το δεύτερο ρεύμα προς το παρόν είναι ισχυρό, ενώ η ριζοσπαστικοποίηση σημειώνεται μεν, αλ­λά με αργούς ρυθμούς και με ταλαντεύσεις.

Σε αυτές τις συνθήκες ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης συνεργασίας, με εγγύηση μάλιστα το κύρος του ΚΚΕ, φάνταζε ως κάτι καλό ή έστω μικρότερο κακό.

Σήμερα το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται στις εκτιμήσεις και προβλέψεις του. Η αστική διακυβέρνηση προσαρμόστηκε σε νέα μορφή, αυτή της συ­νεργασίας αστικών κομμάτων – παρά τις αντιθέσεις τους. Ξεκίνησαν απόπειρες και σχεδιασμοί για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρο­νης σοσιαλδημοκρατίας μέσω του οπορτουνιστικού ΣΥΡΙΖΑ που η ρα­χοκοκαλιά του προέρχεται από διάσπαση του ΚΚΕ και συμπληρώνεται από σοσιαλδημοκρατικές, τροτσκιστικές, αναρχικές δυνάμεις. Σήμερα στην Ελλάδα στη θέση του δίπολου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπάρχει το δίπολο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ως μια μεταβατική περίοδος για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Οι πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στη φιλελεύθερη και στη ρεφορμι­στική – οπορτουνιστική πολιτική κινούνται, παρά τις επί μέρους διαφο­ρές, σε ανοικτή φιλομονοπωλιακή κατεύθυνση, με κοινό χαρακτηρι­στικό την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας που συνοδεύεται από μεγάλη ανεργία, σχετική και απόλυτη φτώχεια, φέρνει μέσα της από την πρώτη στιγμή το σπέρμα ενός νέου κύκλου κρίσης πιο βαθιάς από την τωρινή. Μετεκλογικά ο οπορτουνισμός πραγματοποίησε μια ολο­φάνερη πιο μεγάλη δεξιά στροφή στο πρόγραμμα και τα συνθήματα του, αφού γνωρίζει ότι υπάρχει πιθανότητα να κυβερνήσει.

Οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο φιλελεύθερο και κεϋνσιανό μοντέλο διαχείρισης είναι απολύτως δοκιμασμένες σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Η εναλλαγή τόσο του φιλελεύθερου όσο και του κεϋνσιανού μοντέ­λου διαχείρισης έφεραν σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα κύκλους οι­κονομικής κρίσης, όξυναν τις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους.

Ο οπορτουνισμός κατά την περίοδο του 1989-1991, σε συνθήκες αντεπανάστασης, αρνήθηκε το μαρξισμό – λενινισμό. Χειροκρότησε τη νίκη της αντεπανάστασης και μάλιστα βροντοφώναζε ότι η ανθρωπό­τητα μπαίνει στο δρόμο της δημοκρατίας, της ειρήνης. Σήμερα που ο καπιταλισμός έχει απογυμνωθεί στα μάτια των λαών, που η ΕΕ έχει δια­ψεύσει εκατομμύρια εργάτες και εργάτριες στην Ευρώπη, οι οπορτουνιστές εμφανίζονται ως τιμητές του ΚΚΕ και της άρνησης να συμμετά­σχει στην κυβέρνηση, επικαλούμενοι ότι είμαστε αρνητές της λενινι­στικής διδασκαλίας, των κατευθύνσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς κλπ.

Ανοίγοντας εδώ μια παρένθεση, πρέπει να τονίσουμε ότι το Κόμμα μας, μελετώντας την Ιστορία του και την Ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, στέκεται κριτικά και αντλεί συμπεράσματα από παλαιότερες λαθεμένες προσεγγίσεις. Έτσι στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ εκτιμήσαμε π.χ. πως το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και η θέση του για «ποικιλία μορφών μετάβα­σης στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις», η γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης» συνδέθηκε και με τη δυνατότητα του κοινο­βουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό στην Ευρώπη, στρατηγική που προϋπήρχε σε ορισμένα και επικράτησε στα περισσότερα ΚΚ. Η θέση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά αναθεώρηση των συμπερασμάτων από την επαναστατική σοβιετική εμπειρία και συνιστούσε μεταρρυθμι­στική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική.

Οι αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που βεβαίως περι­είχαν και το στοιχείο της εξάρτησης όπως συμβαίνει στην ιμπεριαλι­στική πυραμίδα, δεν αναλύθηκαν σωστά. Επικράτησε η λαθεμένη εκτί­μηση ότι υπήρχε «σχέση υποτέλειας και εξάρτησης» κάθε καπιταλιστι­κής χώρας από τις ΗΠΑ. Υιοθετήθηκε η στρατηγική της «αντιμονοπω­λιακής διακυβέρνησης», μια μορφή σταδίου ανάμεσα στον καπιταλι­σμό και το σοσιαλισμό, που θα έλυνε προβλήματα «εξάρτησης» από τις ΗΠΑ. Ετσι ΚΚ επέλεξαν πολιτική συμμαχιών και με δυνάμεις της αστι­κής τάξης, αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως «εθνικώς σκεπτόμενες», σε διάκριση από τις λεγόμενες «ξενόδουλες».

Επίσης η στάση πολλών ΚΚ απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία εντασ­σόταν σε αυτή τη στρατηγική. Κυριάρχησε στα ΚΚ η λαθεμένη εκτί­μηση για διαχωρισμό της σοσιαλδημοκρατίας σε «δεξιά» και «αριστε­ρή» πτέρυγα, αδυνατίζοντας εξαιρετικά το ιδεολογικό μέτωπο εναντίον της. Στο όνομα της ενότητας της εργατικής τάξης (που απόβλεπε και στη δημιουργία κοινών κυβερνήσεων με τη σοσιαλδημοκρατία ή τμήμα της), τα ΚΚ προέβησαν σε σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές υποχω­ρήσεις, ενώ οι διακηρύξεις ενότητας από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας δεν απέβλεπαν στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήμα­τος, αλλά στην απόσπαση της εργατικής τάξης από την επιρροή των κομμουνιστικών ιδεών και την ταξική αλλοτρίωση της.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και το δικό μας Κόμμα, το ΚΚΕ, για με­γάλο χρονικό διάστημα ήταν στραμμένο σε ανάλογες στρατηγικές προ­σεγγίσεις, που ιστορικά δεν επιβεβαιώθηκαν. Η στρατηγική των ΚΚ που είχε στόχο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες τη δημιουργία – με βάση το Κοινοβούλιο – αντιμονοπωλιακής κοινοβουλευτικής κυβέρνησης, η στρατηγική που έβλεπε το πέρασμα στο σοσιαλισμό μέσα από τη διεύρυνση της αστικής δημοκρατίας και της κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων, τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά των ΚΚ σε Γαλλία – Ιταλία και η συμμετοχή τους σε αστικές «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις χωρών της ΕΕ όχι μόνο δεν έφεραν ουσιαστική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων, αλλά τροφοδότησαν παραπέρα τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις και τη συρρίκνωση των κομμουνιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη.

Η τακτική των οπορτουνιστών είναι να επαναφέρουν την ξεπερασμέ­νη και λαθεμένη στρατηγική των σταδίων, με πρώτο στάδιο μάλιστα σήμερα τη διέξοδο από την κρίση στο δρόμο της καπιταλιστικής ανά­μιξης και ενσωμάτωσης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Οι προγραμματικές θέσεις που προβάλλονται υπερασπίζονται έναν καπιταλισμό χωρίς μεγάλη αδικία, δίχως σήψη και παρασιτισμό, έναν καπιταλισμό πιο ανθρώπινο που επιλύει τις διεθνείς διαφορές, δηλαδή τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, με πολιτική διαβούλευση και ειρηνικά μέσα!

Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία είναι προκλητική στις θέσεις των οπορτουνιστών, ενώ υποστηρίζουν ότι το αστικό κράτος μπορεί να γίνει κοινωνικό για όλο το λαό. Εκεί που είναι επίσης προκλητικοί είναι στην ερμηνεία που δίνουν στον ιμπεριαλισμό. Γι’ αυτούς ο ιμπεριαλισμός στην Ευρώπη ταυτίζεται με τη Γερμανία, στη Λατινική Αμερική με τις ΗΠΑ. Αρνούνται την οικονομική ουσία του ιμπεριαλισμού που είναι η εξαγωγή των κεφαλαίων, η συγκέντρωση κεφαλαί­ου με τη μορφή της μετοχικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, το μονοπώλιο και βεβαίως δε βλέπουν τον ιμπεριαλισμό ως το μονοπωλιακό καπιταλισμό, ως ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού. Μεταφέρουν σήμερα μηχανιστικά την περίοδο της αποικιοκρατίας, θεωρώντας ότι η Ελλάδα και όλες οι χώρες που βρίσκονται σε ενδιάμεση και κατώτερη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα έχουν μετατραπεί σε αποικίες. Κατη­γορείται η αστική τάξη ως μη πατριωτική γιατί δήθεν από δειλία εκχωρεί αρμοδιότητες και δικαιώματα σε κέντρα όπως είναι η Κομισιόν. Δια­χωρίζουν την αστική τάξη σε παραγωγική και παρασιτική, σε υγιείς και ανήθικους καπιταλιστές, η κριτική στον καπιταλισμό έχει κυρίως ηθι­κό χαρακτήρα, δε γίνεται η παραμικρή αναφορά στις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας. Επιτίθενται στο ΚΚΕ με επιλεγμένα αποσπάσματα και φράσεις των Μαρξ, Λένιν και μάλιστα με αφαίρεση των συγκεκριμένων συνθηκών για να δικαιολογήσουν την πολιτική των σταδίων, το μίνιμουμ πρό­γραμμα, την υποστήριξη της μεταρρύθμισης έναντι της επανάστασης.

Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι την περίοδο των αστικών επανα­στάσεων το πρώτο καθήκον που έβαζαν οι Μαρξ και Ενγκελς, κι ενώ ακόμα η εργατική τάξη δεν είχε αποκτήσει το δικό της κόμμα, ήταν ο διαχωρισμός της εργατικής τάξης από την επαναστατημένη μάζα που αποτελούσαν οι αστοί, μικροαστοί, αγρότες. Οι Μαρξ και Ενγκελς ακό­μα στις συνθήκες πραγματοποίησης της αστικής επανάστασης έθεταν ζήτημα ότι στο προσκήνιο πρέπει να βγει, να φανεί και νά αποκτήσει αυτοσυνείδηση η εργατική τάξη.

Οι οπορτουνιστές αποκρύπτουν τη μεγάλη λενινιστική κληρονομιά ότι είναι αδιανόητη η νίκη της εργατικής τάξης, του εκμεταλλευόμενου λαού, ακόμα και η άνοδος της ταξικής πάλης δίχως ασίγαστη και ασυμ­βίβαστη πάλη με τον οπορτουνισμό. Αποκρύπτουν ότι άλλο ήταν το πε­ριεχόμενο της πάλης σε συνθήκες εξέλιξης της αστικής επανάστασης και άλλο σήμερα στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σο­σιαλισμό σε συνθήκες ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.

Χρησιμοποιούν αυθαίρετα την εκτίμηση του Λένιν στο γνωστό του έργο «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», ότι μια χού­φτα, ένας πολύ μικρός αριθμός κρατών ληστεύουν τη μεγάλη πλειοψη­φία των κρατών της γης. Σύμφωνα με αυτή την άποψη ο ιμπεριαλισμός ταυτίζεται με ένα πολύ μικρό αριθμό χωρών που μετριούνται στα δά­κτυλα του ενός χεριού και όλες οι άλλες είναι υποτελείς, καταπιεζόμε­νες, αποικίες, κατεχόμενες.

Και σήμερα οι χώρες που βρίσκονται στην κορυφή, στις πρώτες θέ­σεις της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας είναι λίγες, ακόμα και μια χούφτα χωρών μπορεί να πει κανείς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα τα άλλα καπιταλιστικά κράτη είναι θύματα τους, είναι υποτελή, δεν σημαίνει ότι η γραμμή αντίθεσης και πάλης των λαών πρέπει να έχει αντιγερμανική κατεύθυνση στην Ευρώπη, ενώ στην αμερικανική ήπειρο μόνο αντι-ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι οπορτουνιστές στην Ελλάδα προβάλλουν ως θετικό παράδειγμα για την αντιμετώπιση της κρίσης τη Βραζιλία και την Αργεντινή, εξαίρουν την πολιτική Ομπάμα.

Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις ότι η κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, σχηματισμένη με βάση το γενικό Εκλογικό δικαίωμα, δεν μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για να ξεσπάσει επαναστατική κατάσταση, αφού αυτή έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, αλλά ούτε να υποχρεώσει τους καπιταλιστές να δεχθούν πλήγ­ματα στην κερδοφορία τους υπέρ των εργαζόμενων, όταν μάλιστα το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε φάση που δυσκολεύεται να πετύχει τη διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή με τον ίδιο τρόπο που το πετύχαινε στο παρελθόν. Το ερώτημα αν μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση μπορεί να ωθήσει στο άνοιγμα της επαναστατικής διαδικασίας είναι ανεδαφικό και ουτοπικό, πολύ περισσότερο σήμερα που έχουμε τα παραδείγματα της Χιλής και της Πορτογαλίας, αλλά και τα σύγχρονα παραδείγματα της Βολιβίας, Βενεζουέλας, Βραζιλίας, Εκουαδόρ που διαφημίζονται από τους οπορτουνιστές ως η σύγχρονη στρατηγική του 21ου αιώνα.

Αναμφισβήτητα στη Βενεζουέλα άνοιξε ένα παράθυρο για τη βελτίωση της ζωής του λαού, κυρίως του πιο εξαθλιωμένου μαζικού τμήματος του με την απόφαση του Τσάβες να προχωρήσει σε εθνικοποίηση μεγάλων τομέων της βιομηχανίας πετρελαίου, καθώς το πετρέλαιο είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας. Η επιλεκτική εθνικοποίηση χρηματοδότησε ορισμένα προγράμματα μαζί με τη βοήθεια της Κούβας για παροχή υγείας και τροφίμων στην πιο ακραία φτώχεια. Το ζητούμε­νο βέβαια δεν είναι να ικανοποιηθούν οι άμεσες απαιτήσεις της ακραί­ας φτώχειας, αλλά και να ανοίξει ο δρόμος για να ζήσει ο δοκιμαζόμε­νος λαός με βάση τις δυνατότητες της χώρας και τις σύγχρονες ανάγκες. Τα θετικά αυτά μέτρα δεν μπόρεσαν να μειώσουν καθόλου τη μεγάλη συγκέντρωση του πλούτου και του εισοδήματος στην αστική τάξη, στα ανώτερα μεσαία στρώματα. Η αγροτική μεταρρύθμιση δεν κατάφερε τελικά να αλλάξει τη ζωή των εργατών γης, της φτωχής αγροτιάς ένα­ντι των μεγάλων γαιοκτημόνων.

Είναι επίσης γεγονός ότι στη Βολιβία η κυβέρνηση Μοράλες έδωσε αυξήσεις τους κατώτατους μισθούς, στα ημερομίσθια και στις συντά­ξεις. Ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος του ινδιάνικου πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Πρόκειται μάλιστα για το κοινωνικό αυτό στρώμα που έδωσε τη νίκη στον Μοράλες. Ολα τα στοιχεία δείχνουν ότι στη Βολιβία σημειώνονται αθρόες ξένες επενδύσεις πολυεθνικών ομί­λων, ενώ στηρίζεται από την κυβέρνηση η εξαγωγή κεφαλαίων. Εχει δυναμώσει η αύξηση των μικρομεσαίων ιδιοκτητών μεταλλείων με ιδιαίτερα εκμεταλλευόμενη μισθωτή εργασία και οι επιχειρήσεις αυτές εξε­λίσσονται σε συμμάχους των πολυεθνικών.

Ανάλογες είναι οι εξελίξεις στο Εκουαδόρ, με κορυφαίο στοιχείο ότι οι πολυεθνικές έχουν αυξήσει την ιδιοκτησία τους σε τομείς στρατηγι­κής σημασίας, όπως είναι οι εξορύξεις και οι πηγές ενέργειας. Η στρα­τηγική της κυβέρνησης Κορέα είναι η ανάπτυξη και εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου από το ξένο κεφάλαιο.

Τα προγράμματα κατά της φτώχειας που δεν την καταργούν αλλά τη διατηρούν με άμβλυνση των πολύ ακραίων πλευρών της, η αύξηση και κυρίως η βελτίωση της θέσης μεσαίων στρωμάτων είναι το χαρακτηρι­στικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης που περικλείει νομοτελειακά την κρίση, τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και την όξυνση των κοινω­νικών ανισοτήτων.

Οι οπορτουνιστές στη χώρας μας, αυτοί που μας εγκαλούν γιατί δεν θέλουμε να στηρίξουμε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, υποστηρί­ζουν ότι αυτός είναι ο δρόμος για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, αυτός εί­ναι ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα. Αυτή η γραμμή δεν είναι ούτε καν αντιιμπεριαλιστική – αντιμονοπωλιακή πολιτική, δεν έχει καμία σχέση ούτε με την πολιτική των σταδίων, που βεβαίως και αυτή έχει ξεπερα­στεί προ πολλού ακόμα από την περίοδο του 1917.

Η πολιτική ληστείας, προσαρτήσεων, μετατροπής κρατών σε προτεκτοράτα, η πολιτική διαμελισμού κρατών δεν είναι απόρροια πολιτικής ανηθικότητας ούτε ζήτημα υποτέλειας και δειλίας από την πλευρά της αστικής τάξης της χώρας που έχει ισχυρότερες και ανισότιμες εξαρτή­σεις. Είναι ζήτημα οικονομικής και πολιτικής θέσης που απορρέει από την καπιταλιστική ανισομετρία, από τη θέση στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Η αστική τάξη που αισθάνεται ότι δεν την αντιμετωπίζει με ίσους όρους ο ισχυρός εταίρος της, ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, γιατί εκτός των άλλων η συμμαχία με τον ισχυρότερο εταίρο εξασφαλί­ζει και ισχυρή πολιτική προστασία στο εσωτερικό της χώρας έναντι της απειλής από την όξυνση της ταξικής πάλης.

Η αστική τάξη είναι αδύνατο να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώ­ματα προς όφελος του λαού, αλλά αποκλειστικά και μόνο για το δικό της συμφέρον. Και αν χρειαστεί θα αγνοήσει και ιδιαίτερα δικά της συμ­φέροντα αν πρόκειται ως αντιστάθμισμα να μη χάσει την εξουσία της, να την κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο.

Η απάντηση στον καπιταλισμό δεν είναι η ανέφικτη επιστροφή στην περίοδο του προμονοπωλιακού καπιταλισμού, των σκόρπιων καπιταλι­στικών επιχειρήσεων, αλλά η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σο­σιαλισμού, η κατάκτηση ετοιμότητας μέσα και από τον καθημερινό αγώνα και την πείρα στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης.

Το ΚΚΕ δίνει προτεραιότητα στην ανάπτυξη της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης και στη συμμαχία της με τους φτωχούς αυτοαπασχο­λούμενους επιχειρηματίες και τη φτωχή αγροτιά. Η εργατική τάξη έχει αντικειμενικά συμφέρον από την κατάργηση κάθε μορφής ιδιοκτησίας μεγάλης και συγκεντρωμένης, μεσαίας και μικρής, αφού αυτή συνεπά­γεται μισθωτή εκμεταλλευόμενη εργασία, αποξένωση του εργαζόμενου από τον πλούτο που παράγει. Οι αυτοαπασχολούμενοι λόγω της ενδιά­μεσης θέσης τους έχουν συμφέρον μεν από την πάλη κατά των μονο­πωλίων, δυσκολεύονται όμως να ταχθούν κατά της εκμετάλλευσης αν­θρώπου από άνθρωπο, για την κατάργηση κάθε μορφής ατομικής ιδιο­κτησίας στα μέσα παραγωγής, ευελπιστούν ότι από μικροί και φτωχοί επιχειρηματίες θα γίνουν μεσαίοι, δορυφόροι των μονοπωλίων, παρό­λο που τα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα διασφαλίζονται μόνο στις συνθήκες του σοσιαλισμού. Ο συμβιβασμός που προτείνει το ΚΚΕ είναι η συνάντηση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με τις αντιμονοπωλιακές, η κοινή τους δράση που βεβαίως δεν καταργεί τις δια­φορές τους, δράση που κατευθύνεται στη λαϊκή εξουσία, στην κατάρ­γηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτή η συμμαχία είναι κοινωνική όσον αφορά ποιες κοινωνικές δυνάμεις πρέπει να συμπαραταχθούν στον αγώνα και πολιτική με την έννοια ότι η συμμαχία αυτή πρέπει να έχει κατεύθυνση πάλης για τη λαϊκή εξουσία που, ως αντίληψη, δεν ταυ­τίζεται με το πρόγραμμα του ΚΚΕ, δεν είναι δυνατό να ταυτίζεται. Επη­ρεάζεται μόνο από ορισμένα βασικά της στοιχεία, όπως είναι η κοινω­νικοποίηση των μονοπωλίων, ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτά όμως τα βασικά στοι­χεία συνιστούν αντικειμενικά υποχρεωτικές επιλογές για να βγει η χώ­ρα από την κρίση προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας, για να ζήσει ο λαός με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, για να πάψει η χώρα να είναι προγεφύρωμα και σύμμαχος των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να υφίσταται εξαρτήσεις και δεσμεύσεις σε βάρος του εργαζόμενου λαού.

Σήμερα στην Ελλάδα διαμορφώνονται τα φύτρα αυτής της συμμαχίας που βεβαίως η εξέλιξη θα της δώσει και νέες μορφές, ιδιαίτερα από τα κάτω προς τα πάνω, θα επέρχονται αναδιατάξεις που δεν είναι δυνατό σήμερα να προκαθοριστούν.

Η λαϊκή εξουσία συνιστά πολιτική κυβερνητική λύση, επομένως το ΚΚΕ και το Κίνημα δεν περιορίζονται σε αγώνα αντίστασης, σε αγώνα φθοράς δίχως εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Στο βαθμό που με την πρόοδο της ταξικής πάλης διαμορφώνονται μι­κροαστικού χαρακτήρα πολιτικές δυνάμεις που υιοθετούν κατεύθυνση αγώνα με έκβαση τη λαϊκή εξουσία, τότε το ΚΚΕ θα έχει και διάλογο και συνεργασία μαζί τους, χωρίς όμως να αποτελέσουν οι συνεργαζό­μενες πολιτικές δυνάμεις ενιαίο πολιτικό φορέα, γιατί τότε χάνεται η αυ­τοτέλεια του ΚΚΕ. Η κοινή δράση του ΚΚΕ με τις πολιτικές δυνάμεις θα εκφράζεται στις γραμμές και στα όργανα πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας που βάση της έχει τον τόπο δουλειάς και τη λαϊκή γειτονιά με μορ­φές οργάνωσης το σωματείο, τη γενική συνέλευση, τις επιτροπές αγώνα. Η βάση δηλαδή της συμμαχίας είναι μέσα στο λαό, στις γραμμές του κινήματος, απευθύνεται σε όλους και όλες, ανεξάρτητα από τις πολιτι­κές τους επιλογές, με κριτήριο σε ποια τάξη ανήκουν, σε ποιο κοινωνι­κό στρώμα. Στο επίπεδο όμως της εξουσίας δεν χωράνε συμβιβασμοί, τακτικισμοί και καιροσκοπικοί ελιγμοί. Είναι άλλο πράγμα η επιλογή των κατάλληλων συνθημάτων και μορφών πάλης για την προσέγγιση, συσπείρωση των εργατικών λαϊκών μαζών, για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και την κοινωνική συμμαχία και άλλο πράγμα να προ­τάξεις ως στρατηγική επιλογή τη μεταρρύθμιση, βάζοντας την επανά­σταση στο περιθώριο, στην αφάνεια, στο όνομα του δυσμενούς σήμε­ρα συσχετισμού δυνάμεων.

Ο Λένιν με την εισήγηση του στην 7η Συνδιάσκεψη του ΣΔΕΚΡ (μπολσεβίκοι) τον Απρίλη του 1917 ζήτησε και συμφωνήθηκε η εγκα­τάλειψη του συνθήματος της «δημοκρατικής δικτατορίας του προλετα­ριάτου και της αγροτιάς» ως ξεπερασμένου και υιοθετήθηκε ο σοσιαλι­στικός χαρακτήρας της επερχόμενης επανάστασης. Ανέλυσε μάλιστα ότι το βασικό στις «δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας» δεν ήταν ο θεσμός της εξουσίας της «δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριά­του και της αγροτιάς», αλλά η διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας αγροτών και εργατών.

Είναι φανερό ότι στη σύγχρονη εποχή η πολιτική συμμαχιών του ΚΚ δεν μπορεί να είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη σε περίοδο διαμόρφωσης του επαναστατικού εργατικού κινήματος (περίοδος στην οποία αναφέ­ρονται ο Μαρξ και ο Ενγκελς πριν ακόμα ολοκληρωθεί η εποχή των αστικών επαναστάσεων και διαμορφωθεί το κόμμα νέου τύπου). Δεν μπορεί να είναι ίδια ούτε με την πολιτική του κόμματος των μπολσεβίκων πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν στη Ρωσία δεν είχε ακό­μα πλήρως καταργηθεί η φεουδαρχική εξουσία. Σήμερα δεν υπάρχει ού­τε ένα παράδειγμα εμφάνισης ενδιάμεσης πολιτικής εξουσίας μεταξύ της καπιταλιστικής και της εργατικής. Η εξουσία ή θα είναι στα χέρια της αστικής τάξης, οπότε δεν μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος του λαού ή θα είναι σοσιαλιστική. Είναι άλλο πράγμα οι «στιγμές» διαμόρφωσης της εξουσίας σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης ή οι στιγ­μές εξέλιξης της εξουσίας όταν ακόμα η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είχε νικήσει.

Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώ­ρα, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, λόγω των αντιθέσεων του. Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συν­θήκες επαναστατικής κατάστασης, σε συνθήκες αδυναμίας στην επιβολή της καπιταλιστικής πολιτικής και μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης κι ενώ θα ωριμάζει και θα αναπτύσσεται μέσα από τους καθημερι­νούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά ηιρώματα που υποφέρουν. Μέσα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης θα κριθεί, με την κατάλληλη επιλογή των συνθημάτων και όλων των μορφών πάλης, η θέληση, η απόφαση του λαού να σπάσει και να καταργήσει τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προϋποθέτει εργατικό κί­νημα που δεν παγιδεύεται σε παραπλανητικές εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες το αστικό πολιτικό σύστημα αξιοποιεί για να οργανώσει το τσάκισμα του κινήματος, το χτύπημα του ριζοσπαστισμού, της επαναστα­τικής διάθεσης και θέλησης, για να προλάβει ή να ματαιώσει, για όσο διάστημα μπορεί, την ανατροπή του.

(Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί άρθρο της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα που δημοσιεύτηκε στο θεωρητικό περιοδικό της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή»).

«Επέτειος»!

Ενα δεντρ...Ακη μέσα

στο ταξικό συστηματάκι

«Επέτειος»!

ICOΣήμερα έχουμε... «επέτειο»!

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από τρία χρόνια, στις 23 Απρίλη του 2010.

Ηταν τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της χώρας, από το Καστελόριζο, επιλέγοντας για φόντο τις βαρκούλες που αρμενίζανε, μας ανακοίνωσε την υπαγωγή της Ελλάδας στη δίνη των μνημονίων.

Ηταν τότε που η εγχώρια πλουτοκρατία έθετε σε εφαρμογή το σχέδιό της για τη μετακύλιση των βαρών της καπιταλιστικής κρίσης, της δικής της κρίσης, πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού.

*

Οπως μας είπαν τότε οι κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους, για τα μνημονιακά μαρτύρια του ελληνικού λαού που συνεχίζονται ακατάπαυστα και που μέσα από αυτά προωθούνται όλα τα αντιδραστικά μέτρα που είχαν προσχεδιάσει εδώ και χρόνια αλλά μέχρι τώρα δεν τολμούσαν να εφαρμόσουν, έφταιγε ότι τα «σπρεντς» είχαν φτάσει τις 600 μονάδες...

Αλλά σήμερα, τρία χρόνια μετά - και μετά από τόση «σωτηρία» - τα «σπρεντς» είναι στις... 1.016 μονάδες!

Μας είχαν πει πως η πολιτική τους στόχευε στη μείωση του χρέους, επειδή το χρέος είχε φτάσει στο 125% του ΑΕΠ.

Αλλά σήμερα, τρία χρόνια μετά - και μετά από τόση «σωτηρία» - το χρέος είναι στο... 156,9% του ΑΕΠ! (σ.σ.: οι «σωτήρες» ακόμα και μετά από το «κούρεμα» το αύξησαν κατά 25 δισ. ευρώ!)...

*

Μας είπαν όμως και μια αλήθεια:

«Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό», ήταν τα λόγια του Παπανδρέου τότε.

Πράγματι. Αλλά με την εξής διαφορά: Για τον Οδυσσέα υπήρξε Ιθάκη. Για τον ελληνικό λαό υπάρχει μια αέναη «Οδύσσεια». Δεν υπάρχει Ιθάκη. Υπάρχουν μόνο Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.

Κάντε υπομονή, λένε οι κυβερνώντες από Παπανδρέου και Παπαδήμο, μέχρι Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη: Ζήστε χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς θέρμανση, χωρίς ελπίδα, και εκεί κατά το 2020, το χρέος, που αυτοί το δημιούργησαν

(και που εμείς βάσει των δανειακών συμβάσεων θα το πληρώνουμε μέχρι το 2042!)

θα ξαναπάει στο 125% του ΑΕΠ!

*

Προσέξτε, δηλαδή, τι μας λένε:

Οτι ο ελληνικός λαός - αν και εφόσον «όλα πάνε καλά» - εκείνο που έχει να περιμένει στα δέκα χρόνια από το διάγγελμα του Παπανδρέου, είναι ότι οι «σωτήρες» θα τον έχουν ξαναγυρίσει στην ίδια θέση που ήταν το 2010! Στην ίδια κατάσταση!

Προσέξτε:

Μετά από τόσα μνημόνια, τόσους εφαρμοστικούς, τόσα μεσοπρόθεσμα, τόσες περικοπές, τόσες κλοπές, τόσα λουκέτα, τόση ανεργία, τόση δυστυχία, εκείνο που μας «υπόσχονται» είναι ότι αφού θα μας έχουν λεηλατήσει, αφού θα μας έχουν εξαθλιώσει, αφού θα μας έχουν μετατρέψει σε κανονικούς είλωτες, έτσι, λεηλατημένους, εξαθλιωμένους και είλωτες, οι «σωτήρες» μας, αν κάτσουμε... ήσυχα, το 2020 (και σίγουρα μέχρι το... 2042) θα μας έχουν οδηγήσει στο ίδιο σημείο απ' όπου ξεκίνησαν τα μαρτύρια!

*

Αυτός είναι ο λόγος που μας λένε ότι πρέπει να έχουμε... «υπομονή». Οτι πρέπει να τους... δοξάζουμε. Να τους ανακηρύξουμε «ευεργέτες»: Επειδή μας υπόσχονται ότι στις 23 Απρίλη του... 2020 (και σίγουρα μέχρι το...2042), θα μας έχουν γυρίσει στο... Καστελόριζο!

Μόνο που αν τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν το «έργο» τους ένα είναι απολύτως βέβαιο: Εκείνο το μελλοντικό τους διάγγελμα (μεταξύ του 2020 και του...2042), δεν θα είμαστε εδώ για να το απολαύσουμε. Γιατί στο μεταξύ θα μας έχουν αφανίσει. Κι εμάς, και τα παιδιά μας, και το Καστελόριζο και την Ελλάδα ολόκληρη.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

The Sunday Times Rich List 2013: μην εκπλαγείς, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι.

Η Βρετανία είναι τώρα το σπίτι σχεδόν 10 φορές περισσότερων δισεκατομμυριούχων απ’ όσους είχαμε στην πρώτη Rich List, που εκδόθηκε το 1989. Έτσι ξεκινάει το κείμενο του ειδικού αφιερώματος των Sunday Times με τη λίστα των πιο πλούσιων ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στη Βρετανία. Κάθισα και διάβασα προσεκτικά τα κείμενα και τους πίνακες και σας παραθέτω τα, όσα εγώ βρήκα, πιο ενδιαφέροντα:

 

• Ενώ οι υπόλοιποι στη χώρα έχουν έρθει σε δύσκολη θέση εξαιτίας μιας συνεχούς ύφεσης τον τελευταίο χρόνο, οι 1000 πλουσιότεροι αύξησαν τον πλούτο τους κατά £450 δισ.
• Υπάρχει ένα ρεκόρ 88 δισεκατομμυριούχων (σ.σ. μιλάμε για λίρες) στη Λίστα, σε αντίθεση με τους 77 πέρυσι και τους 9 το 1989.
• Συνολικά, οι top 100 αξίζουν £256,656 δισ. 57% του συνολικού πλούτου των 1000 πλουσιότερων ανθρώπων της Βρετανίας, αύξηση από πέρυσι της τάξης του 11,1%
• Οι 50 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου αυτή τη στιγμή έχουν συνολική περιουσία £1,046 τρισ., αύξηση 23% από πέρυσι. Οι πρώτοι πέντε είναι:

1. The Walton Family (Walmart supermarkets), £90 δισ. (+£39 δισ. από πέρυσι)
2. Charles and David Koch (Oil services), £59 δισ. (+£17 δισ.)
3. Carlos Slim, Telecoms, £49 δισ. (+£5 δισ.)
4. Forrest, John and Jacquiline Mars (της γνωστής σοκολάτας), £49 δισ. (+£20 δισ.)
5. Bill Gates (Microsoft), £45 δισ. (+£6 δισ.)

• Οι 5 πλουσιότεροι άνθρωποι στη Βρετανία αυτή τη στιγμή είναι:

1. Alisher Usmanov, Mining and investment, £13,3 δισ.
2. Len Blavatnik, Investment, music and media, £11 δισ.
3. Sri and Gopi Hinduja, Industry and finance, £10,6 δισ.
4. Lakshmi Mittal and family, Steel, £10 δισ.
5. Roman Abramovich, Oil and industry, £9,3 δισ.

• Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η θεαματική πτώση των κερδών (-£2,7 δισ.) του Lakshmi Mittal, ο οποίος ήταν ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Βρετανίας τα τελευταία 8 χρόνια. Εκτός από τη μείωση κατά 9% στη ζήτηση χάλυβα, ο Mittal απείλησε τη Γαλλία ότι θα κλείσει δύο εργοστάσιά του στο Lorraine, προκαλώντας τη δήλωση του Υπουργού Βιομηχανίας “Δε θέλουμε άλλο το Mittal στη Γαλλία”, πράγμα που επέφερε πλήγμα στις μετοχές της εταιρείας και άρα στα κέρδη του Mittal. Αυτά για τους πλούσιους που απειλούν κυβερνήσεις.
• Η Βασίλισσα της Αγγλίας είναι 14η (£320 εκ.) στη λίστα με τους πλουσιότερους αριστοκράτες της Αγγλίας, με πρώτο το Δούκα του Westminster με περιουσία £7,8 δισ.
• Η Adele είναι η πιο πλούσια νεαρή μουσικός (κάτω από 30) με περιουσία £30 εκ. και ακολουθεί η Cheryl Cole, η Leona Lewis, η Katie Melua και η Florence Welch.
• Φέτος παρατηρήθηκε πτώση 20% στις φιλανθρωπικές εισφορές από τον απλό κόσμο, αλλά ταυτόχρονα αύξηση 20% από την πλούσια ελίτ.
• Συνολικά, από τους top 100 “φιλανθρώπους δωρήθηκαν £1,77 δισ., £305 εκ. περισσότερα από πέρυσι.
• Ο επιχειρηματίας David Kirch, 70, διεγνώσθη φέτος με καρκίνο και δώρισε όλη την περιουσία του (£100 εκ.) στο φιλανθρωπικό του ίδρυμα απ’ όπου τα λεφτά θα δίνονται στην τρίτη ηλικία, ενώ ο πρώτος της λίστας Alisher Usmanov δώρισε £112,6 εκ.
• Τα ζώδια των πλουσιότερων ανθρώπων:
  • 107 Δίδυμοι (για να μάθετε να μας κοροϊδεύετε)
  • 102 Κριοί
  • 102 Αιγόκεροι

Ενδεικτικά τώρα, αναφέρω ένα δείκτη που βρήκα στα επίσημα στοιχεία της Βρετανικής κυβέρνησης:

To πραγματικό εισόδημα των φορολογούμενων από το 2009 έχει πέσει κατά μ.ό. 8,5%.

Επιμύθιο: τα συμπεράσματα δικά σας.

Πηγή http://stefivos.com/?p=4219

Η ποίηση της Τετάρτης -part 6

Πρασινοπή  ψυχή που λιώνει σε δίδυμους με την άρνηση τοίχους
Ομορφιές κρυμμένες σε όνειρα γύρι, του χρόνου πλατφόρμες
Μυστικά και λέξεις κρυμμένα στο μαυρομανδύα του χρόνου
Φόβοι και μελωδίες υπό το αχνοπράσινο φως της νύχτας
Ουρανοί ,γεμάτα ηλιοτρόπια κι έρωτες κρυμμένους
Λύνω το κορμό του πευκοδάσους κίτρινο ρόδο στο λαιμό
Υπέρ της σπαρταριστής ανθρωποπαγίδας του χρόνου
Γιατρός του πόνου η ανοχή, χαραγμένη με φως
Ελεγεία ενός έρωτα γραμμένου στο βιβλίο της ζωής
Σου λεγα γιατί κι απάντηση δεν πήρα καμμία.

Η ποίηση της Τετάρτης–part 5

ΔΙΨΑ

Η νίκη διψά για Σαμοθράκη
ο Πέτρος διψά για λύκο
Η απελπισία διψά για ανάγκη
       και η ανάγκη απελπισία

Γιατί η ζωή διψά για λύκο παντογνώστη
η παπαρούνα διψά για τη μελιστάλαχτη σταγόνα της βροχής
στο μπουρδοροδοκόκκινο λιβάδι που δάκρυσε
Κι έπειτα το δάκρυ δίψασε για δάκρυ
και λιβάδια διψασμένα γεμίσανε τα εργοστάσια των μαύρων

Μακάρι ο θάνατος για νιους να μη διψούσε
μονάχα τα γερασμένα τα μυαλά ν’αποζητούσε
κι η δίψα να μην δίψαγε για θέλω κι ανούσιες σπονδές
Γιατί με δίψα για την δίψα στολίστηκε ο κόσμος
και διψασμένοι και φτωχοί θα κοιμηθούμε πάλι
μικροί σαν τότε που με δάκρυα στα μάτια πιπιλούσαμε στη κούνια
με τη μακριά ασημογκρίζα αλυσίδα που βροντούσε σκουριαζμένη

(Η ραχοκοκαλιά για ρίγη διψά) 

Η ποίηση της Τετάρτης part 4

ΟΙΜΩΓΕΣ

Η σπασμωδική αέναη ανάσα της απολιθωμένης ανάσας μου
ήρθε, κατακάθισε και ψιθύρισε στα στιλπνά κατάμαυρα μαλλιά της
Μια μελωδία πρωτάκουστη που μύριζε αποφορά νερού
και σαπίλα μεγαλείου
Απόχρωση μεγαλείου · ξύλινη σαθρότητα στο λοιπόν
λαχανιασμένη μπουρζουαζία υστεροφημίας
ορθώθηκε σκοτεινή. Και τα μάτια υγρά και ξένα
Αργά ·πίσω από χρώματα
που σαν αγρίμια γλύψανε την σκοτεινή σπιρτάδα της ψυχής σου
εώς εκείνο το σημείο που πια ψυχή δεν είχες- Empty-
κι έπειτα ενεός κοιτώντας το επέκεινα της άδεις ύπαρξής σου
ενώ η παράφορη ανάμνηση του χθες και του αύριο
χυνόταν απ’το νεκρό σου στόμα
σαν ασημένιο μέλι
Κι η κατάφορη παρουσία του σήμερα
στέρευε αγωνιώντας στα γόνατά της
χλωμιάζοντας

Μυθολογία–Ποίηση του Μάνου Χατζιδάκι

Το πιο γνωστό από την ποιητική συλλογή του Μάνου Χατζιδάκι “Μυθολογία”.
Στις σελίδες αυτού του βιβλίου θα βρείτε τους στίχους από πολλά τραγούδια του Χατζιδάκι.Υπάρχουν ακόμα οι στίχοι από τον δίσκο “Η εποχή της Μελισσάνθης”. Αν και είναι σαφές πως έγραφε καλύτερα Μουσική απ’ ότι Ποίηση, πιστεύω πως αξίζει τον κόπο μια ανάγνωση.
Κατεβάστε το εδώ (παίζει ν’αργήσει ν’ανοίξει, αλλά κατά βάθος είναι καλό παιδί)

ΕΡΩΤΙΚΟ

Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά

LORCA

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’άστρα
Μαζεύοντ’ όλοι ποιητές
Κι οι εραστές καπνίζουν σιωπηλά πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη
Πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν να λιγωθούν οι αστερισμοί
Και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μες στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα