Αποσπάσματα από σκέψεις πάρτι ουάν

Πρώτον, γιατί δεν ακούμε πια αφιερώσεις στα ραδιόφωνα; Δεν υπάρχει κάπου κάποιος που δεν έχει άλλο τρόπο επικοινωνίας και παίρνει σβάρνα τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και αφιερώνει τραγούδια;

Και δεν είναι βρε αδέρφια μόνο το ρομαντικό του πράγματος. Πας σ’ ένα φίλο σου και ,μεταξύ άλλων,ακούτε ραδιόφωνο και φεύγοντας παίρνεις τον σταθμό που ακούγατε και λες “πείτε on air στον τάδε το τάδε ντρίγκι ντρίγκι”. Έχει πλάκα, είναι εμπνευσμένο. (Ας γκρινιάξω λίγο για την κατηραμένη τεχνολογία) Αντ’αυτού ποστάρεις τραγούδια στο fb. Γκρέιτ.(Καίτη Γκρείτ)Τι να σου πω, ξεκαρδιστήκαμε.

Σκεφτείτε να μην υπήρχαν καν οι αφιερώσεις στα ραδιόφωνα . Τότε δεν θα υπήρχε και το παρακάτω ανέκδοτο

 

Κάποιος τηλεφωνεί σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό .
- Καλησπέρα θέλω να αφιερώσω ένα τραγούδι από τις Τρύπες.
- Ναι πείτε παρακαλώ.
- Το δε χωράς πουθενά!
- Που θα θέλατε να το αφιερώσετε;
- Στην πούτσα μου

 

Γκαμότι, κι άλλη νοσταλγία των 90’s ,αλλά κάτι ο Mr.Freeman κάτι οι φίλοι κι οι γνωστοί που πας να τους δεις και κάνετε παρέα εσύ αυτοί και το πισί , κι εσύ έχεις άπειρη όρεξη για κουβέντα-ψιλοκουβέντα- κι αυτοί χαζεύουν στο fb.
Δεν βλέπουν Δυο Ξένους, Μουλάν, δεν διαβάζουν ανέκδοτα. Απλώς χαιδεύουν την ρόδα του ποντικιού μουρμουρίζοντας “my precious”.

Δεν είναι όμως μόνο τ’ότι μερικοί άνθρωποι με κάνουν να βαριέμαι επειδή νιώθω όταν είμαι μαζί τους ότι μιλάω μόνη μου. Είναι και το καλοκαίρι που τραγουδούσαμε. Είχαμε μεν youtube πάντα και παντού μαζί μας, γιατί το internet είναι ευλογία ,ακόμα κι αν αποφάσισα να του  καταλογίσω όλα τα κακά της ανθρωπότητας , περιμένοντας την μάνα να γυρίσει απ’το σούπερ μάρκετ για να πάρω τ’αμάξι. Τι έλεγα; Α ναι.Επειδή λοιπόν στην κεντρική πλατεία στη Σέριφο δεν έφτανε να ακουστεί η μουσική απ’το ηχιάκι του σμαρτ φόουν μου τραγουδούσαμε. Και στην επιστροφή απ’ την Χώρα της Φολεγάνδρου στο κάμπινγκ,επειδή ήταν και πέντε χιλιόμετρα, είχαμε πει μερικά τραγούδια.

Εμένα μου έμεινε συνήθεια και τραγουδάω ακόμα ,αλλά μόνο τις μέρες που έχει ήλιο, ξεχνώντας -το βλαμμένο- ότι υπάρχει το youtube. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες απίθανε αναγνώστη , αλλά τα’βαλα και με το youtube. Για τί; Εν μέρει για την φθήνια και την ευκολία της μουσικής σήμερα. Δεν είμαι μπουμπούνας, ούτε ξεχνάω την ταξική προσέγγιση που λέει ότι ο καπιταλισμός επένδυσε τον 21ο αιώνα λίιιιγο παραπάνω στην Τέχνη, μετατρέποντάς την εξ ολοκλήρου σε εμπόρευμα , με αποτέλεσμα η Τέχνη να υπακούει στους νόμους που κάνουν ένα εμπόρευμα περιζήτητο και άξιο να επενδύσει κανείς, βασικότερος των οποίων είναι η φθήνια.

Το internet δεν ευθύνεται επί τη ουσίας για την παρακμή της μουσικής. Σίγουρα μετά από έναν πλούσιο 20ο αιώνα έπρεπε να κάνουμε ένα διάλειμμα ως ανθρωπότητα-έτσι νομίζω πάει στην ιστορία. Απλώς το internet ήρθε να καταργήσει για πολύ κόσμο την έννοια του δημιουργικού χρόνου, τις αφιερώσεις στο ραδιόφωνο και τους καμένους που περπατάνε στον δρόμο και τραγουδάνε κι αυτοί που φοράνε ακουστικά τους κοιτάνε σαν να είδαν σουβλατζίδικο ανοιχτό την Μεγάλη Παρασκευή.

Ακόμα και ο Ψάλτης με το “Κούλα με την κουλάρα σου” ήταν καλύτερος, είχε πιο πολύ συναίσθημα, κι ένα κάτι σαν πυρήνα μικρούλη γεμάτο από κάτι το ανθρώπινο , απ ‘το ποστάρισμα του γιουτιουμπολινκ σε έναν τοίχο.