Μάθημα 7ον

Από το βιβλίο του Νίκου Συνατσάκη "η αυτοκτονία σε 9 απλά μαθήματα"

ΜΑΘΗΜΑ 7ον   

 Πολυαγαπημένη μου, ερωμένη κι αδερφή.
Σου γράφω κάτω από τις αδύνατες αχτίδες του ήλιου που πέρνούν το καγκελόφρακτο παράθυρο της κινητής φυλακής μου. Τούτες οι λίγες ανταύγειες ζωής είναι αρκετές να με κρατήσουν ορθό στα πόδια μου.
Οι άνθρωποι τελικά, είναι πολύ δυνατοί, μόνο που  αργούν να το νιώσουν.Χθες όμως στεναχωρήθηκα.
    Ο διευθυντής της φυλακής σκέφτεται να βάλει φημέ τζάμι μπρος από τα κάγκελα. Αυτό δεν θα το δεχτώ. Νασαι σίγουρη θαπαλέψω μ' όλες τις δυνάμεις μου για να γλυτώσω την αλήθεια από τον ευνουχισμό.
Τούτο το τζάμι θα τ'αρνηθώ
    Έχουν σημασία κι οι λογοστές αχτίδες ήλιου. Έχει σημασία να σε βλέπω έστω και τα λιγοστά λεπτά που'ρχεσαι κάθε μέρα
    Όμως προχθές το πρόσωπό σου ήταν χλωμό και το σώμα σου αδυνατισμένο.
Σε κεινη την ψυχική, ατέρμονη, κι ακατανόητη για τους άλλους ανθρώπους επικοινωνία μας , μ'αφησες να καταλάβω κάτι για ψυχιάτρους , ηρεμιστικά και κάτι τέτοια. Μην τα δέχεσαι.
    Ο παππούς θυμάμαι έλγε : Μην παίρνεις ούτε ασπιρίνη. Κι ο παππούς είχε άσπρα μαλλιά, κουρασμένο σώμα, αγέμιστη ψυχή. Ήταν φιλόσοφος ο παππούς.
Δεν έχεις ανάγκη απο κείνα τ'άσπρα μικρά χαπάκια που έρχονται να σε γιομίσουν ψεύτικη ευτυχία και να σ'αφήσουν στο τέλος την πίκρα και την απογοήτευση σαν τον επιδερμικό, αποτυχημένο έρωτα.
    Η δύναμή σου είναι ακέραια. Χαμένη όμως.
Τουτος ναναι ο καινούριος σκοπός της ζωής σου: Ν'ανακαλύψεις την ακέραια δύναμή σου και να την χρησιμοποιήσεις σωστά.
Ο χρόνος μας είναι ελάχιστος.
Τόσο ελάχιστος που το μάτι στο πλησίασμά του αλληθωρίζει. Μπερδεύεται.
Το είδωλο φεύγει για να σχηματισθεί σε άλλους χιτώνες.
Τότε είναι που δακρύζεις.
    Όταν κάτι φθάσει τόσο κοντά σου που να μπει στην ψυχή σου φοβάσαι.
    Ο φόβος μεταφράζεται στην άμυνα της καθημερινότητας. Και τούτη η άμυνα είναι το δάκρυ της μοναξιάς.

Πονω αδελφούλα , σαν σε βλέπω, θλιμμένη από την έλλειψη των βλαμάτων ψεύτικου θαυμασμού.Δεν είναι αυτά η αλήθεια.
Σου πα, η αλήθεια είσαι εσύ. Μόνη σου είσαι το παν.
Πονώ ερωμέν, σαν νοιώθω το κορμί σου να διψά για ξένο έρωτα, για καινούρια ανταριάσματα και δράσεις.
Θέλω νασαι για μενα. Μόνο για μενα.
Δεν μπορείς να το νιώσεις αυτό. Κανείς εκτός από μένα δεν μπορεί να το καταλάβει.
Σε τούτη τη φυλακή υπάρχει ο πυρήνας. Ο πυρήνας των σκέψεων και των ονείρων.

Συ ποτίζεις
Εγώ καλλιεργώ
Μαζί θερίζουμε
Γι'αυτό σ' έχω ανάγκη. Μπορώ επιτέλους να μην φοβάμαι την μοναξιά
    Η φρικιαστική αυτή χθεσινή λέξη, είναι ένας σημερινός υπέροχος ορίζοντας
Κει, μακρυά, υπάρχουν φαντασμαγορικά σκιαγραφιμένες η τελειότητα του έρωτα, της αγάπης και της δημιουργίας.


Χαζεύω το θάρρος μου ώρες- ώρες. Θυμάμαι κι εσύ το χάζευες.
    Η κινητή τούτη ,στενή και αναπάντεχη φυλακή μου που μ'ακολουθά παντού δεν έχει θέση για κουράγιο.
Κι όμως....
Κάθε μέρα το κουκούτσι από το βερύκοκκο που έφαγα και έφτυσα σε μια γωνιά,ποτισμένο από δακρυα, όνειρα, πραγματικότητες, ελπίδες και τσίσα, θεριεύει να γίνει δένδρο. Να σου πω κάτι να γελάσεις;
Φαντάσου τούτο το δένδρο να μεγαλώνει και να με πνίγει!
Γέλα!
θα πνίγομαι από τα πιστεύω μου , χαμογελώντας ηλίθια τον θανατό μου.
Ρώτα με!
Πεθαίνουν οι άνθρωποι από ευτυχία;
Ναί,ναί. Σιγοπεθαίνουν όμως λες και δεν πρέπει να το καταλάβουν.
Κι ίσως ναναι καλύτερα έτσι.


Πολυαγαπημένη μου ερωμένη κι αδερφή.
Ο κόσμος δεν θα μας νιώσει ποτέ αν δεν παραδεχτεί τα λόγια μας,
Ο κόσμος δεν θα μας νιώσει ποτέ αν δεν ανοίξει τα μάτια του να δει την κατάντια του.
Δεν θέλω ν'αλλάξω τον κόσμο.Δεν μπορώ.Μα μπορώ να βρω τους "όμοιους"
Κι αν όλος ο κόσμος ξαφνικά αποδειχτεί όμοιος....
........τον κόσμο μπορώ ν'αλλάξω χωρίς να το νιώσω,χωρίς να το επιδιώξω, έτσι..............
όπως η μάνα βυζαίνει το παιδί κι όπως τα δάκρυα κυλούν στο ρυάκι μιας κουρασμένης ψυχής.
Οι άνθρωποι δεν πρέπει ν'αλλάξουν βίαια γιατί κάποια μέρα θα τ'αρνηθούν αντιδρώντας.
Οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμήσουν για να ζητήσουν εκείνα τα απλά πράγματα που ξέχασαν.

    Όμως το φιμέ τζάμι μπήκε στο παράθυρο,παρ 'όλες τις αρνήσεις και τις ικεσίες μου.
Τόβαλαν απ' έξω , κει που δεν έφτανε το χέρι μου να τους εμποδίσω.
     Όμως εγώ ουρλιάζω την αλήθεια μου με τέτοια δύναμη που φοβάμαι πως πριν την ακούσουν θα κουφαθούν.
Συ λοιπόν, πρέπει να προλάβεις. Το τέλος θαρθει, το ξέρω, το νοιώθω.
Ο Διευθυντής θα κλείσει τούτη τη φυλακή με ηχομονωτικό υλικό.
Στάσου δυνατή αντίκρυ μου. Εκεί που με φαντάζεσαι ότι είμαι, γιατί τώρα πια δεν με βλέπεις.
Ορκίσουν να μεταφέρεις  όλη μτη ζωή μου σε τούτες τις λιγοστές λέξεις.
Κοινές είναι, γνωστές είναι, καθημερινές είναι!
Δυσβάσταχτο το βάρος τους, αιωρείται ετοιμόρροπο πάνω από τον ανθρώπινο εγωισμό και την ψεύτικη γέρικη πείρα, πάνω από τις απαγορεύεσεις και την κυκλοθυμικότητα της μέρας.
Μάζεψε τους εμπρός σου , ανέβα στο βάθρο και με το σωστό χρωματισμό στης φωνή σου πες τους

ΕΙΣΑΙ ΘΕΟΣ............ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Κι αν πολυαγαπημένη μου ερωμένη κι αδερφή τους κάνεις να το νοιώσουν , τότε κερδίσαμε.
Κερδίσαμε τη μάχη με τα εκατομμύρια θύματα και τις λιγιστές ελπίδες.
Κι αν χάσουμε, θα σε περιμένω να ζήσουμε τις ώρες που ουτοπιστικά αφήσαμε να ξεφύγουν.
Και στις δυο περιπτώσεις, είναι μόνη σου είτε μαζί μου , με κεινη την ανώτερη ψυχική επικοινωνία μας θα ψυθιρίζουμε:
ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΜΕ.......

Και τ'αλλάζουμε όλα γι'αυτό!
Συμφωνείς;