Η Ποίηση της Τετάρτης part 3

Κι ερχόμαστε στο τρίτο-και τελευταίο μέχρι αυτή τη στιγμή- ποίημα. Σας ξορκίζω! η γυναίκα του Καίσαρα εδώ μόνο φαίνεται τίμια.










Υγρές ακόμα οι πληγές που αφήνει
το χάδι- κοπίδι- της αιωνιότητας
Στα μάτια μου το φιλί σου ακόμα καθρεφτίζεται.
Της ερεβώδους απουσίας η αντίθεση τη δίψα στο βλέμμα μου δε σβήνει/
Σπαράζει η γη από τους πόνους της γένας του αύριο
Κι εσύ μια θλίψη που αιωρείται και δικιολογεί το αλκοόλ
Το αγέρι σαν τ’αρωμά σου γλυκερά με διαπερνάει
στο μεδούλι της μοναξιάς μου απροσδόκητα εισβάλλει
Με ξυπνάς απότομα απάνου στην αυγή του χθες
Μέχρι το δείλι η ψυχή μου ακόμα ποτισμένη απ’την βροχή σου
Και το βράδυ ·
το βράδυ μαζί τ’αστέρια μετράμε- κι ας μην το ξέρεις
Και το βράδυ μαζί καπνίζουμε την ζωή μας · μαζί,
μπας και μαυρίσει και μας φανεί αλλιώτικη
Το τσιγάρο της κοινής μας ύπαρξης καπνό γεμίζει το μυαλό μου
Κι η στάχτη είναι η ζωή μου-το ήξερες;
Το τσιγάρο έσβησε απ’ τις σταγόνες της βροχής
Η βροχή, τα τσιγάρα, το στρωμένο κρεβάτι μας. Λείπεις.