Το δεύτερο ποίημα, το οποίο βρήκε τον δρόμο του έξω από τις ρακισμένες και πανσετισμένες ψυχές μας την Τετάρτη που μας πέρασε.
Συγκεκριμένα η δική μου ψυχή ήταν τραυματισμένη, από την άρνηση του αγαπημένου μου smartphone να λειτουργήσει κανονικά
Όπως θα παρατηρήσεις αγαπητέ αναγνώστη, η παρακάτω ποίηση είναι αστική- όχι με την έννοια της ταξικότητας , αλλά με την έννοια του άστεως.
ΙΔΟΥ!
Άθυρμα αλλαλαζόντων τρολς
στην πόλη πέρασμα για κλάινμαινονειροπομπές
Η χαραυγή της θλίψης
εμπρός στο μαραμένο απ΄τον γλύπτη χρόνο smartphone
Στης λιβελούλας το ηλιοφώτιστο απάνθισμα
η απαράβατη θλίψη του τραχανά στο δειλινό περιδιαβαίνει
Γνωρίζοντα το αδήριτο αλλά, αποφεύγοντας το λυσιτελές θέλω
σκόνη · ίσως · ηπειρωτικό τσιπουρομεταξουργείο
Η μάχη της νύχτας, ακαγκέλωτη
Για ανδριωμένους βόες, γλυκοτσούτσουνες φάσεις
Τη γαργαλάει τη μπάμια ο καιρός,
σαν τιμωρός η θάλασσα
Γυρνώντας ορμώμενος τρεις οργιές ανάποδα
για
αετόμορφο χτύπημα δάδας · υγρό και τραχύ. Λάβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου