Ο όρος «Δημοκρατία» είναι λανθασμένος ή επί το ακριβέστερον ελλιπής, κι αυτό γιατί φτάνει να ταυτίζεται με την άναρχη κι άνευ όρων παραδοχή και επιβολή της πλειοψηφίας.
Η ετυμολογία μια λέξης καθορίζει το περιεχόμενο και τη σημασία που θα έχει ανά τους αιώνες-ορίζει το αδιαμφισβήτητο μέρος της. Στις Δημοκρατίες, αδιαμφισβήτητη είναι η εξουσία του Δήμου ∙ και σ’αυτό το σημείο μας συμφέρει να ταυτίσουμε τον Δήμο με τον λαό, για να μην μπλέξουμε με την γλωσσολογία. Αν Δημοκρατία σήμαινε μονάχα επιβολή της πλειοψηφούσας άποψης, τότε οι κοινωνίες του μουσουλμανικού κόσμου που αναγκάζουν της γυναίκες να κάνουν κλειτοριδεκτομή, επιτρέπουν γάμους μεταξύ πεντάχρονων και ενηλίκων ή καταδικάζουν τους ομοφυλόφιλους σε δημόσιο μαστίγωμα και σε καταναγκαστικά έργα είναι καθ’ όλα δημοκρατικές.
Μ’ άλλα λόγια η ετυμολογία της λέξης «Δημοκρατία» ή «Λαοκρατία» δεν εξασφαλίζει τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή την ελεύθερη διακίνηση ιδεών ή τον σεβασμό προς την μειοψηφία. Γι’ αυτό ο όρος είναι ελλιπής και το να λέμε πως ζούμε σε μια Δημοκρατική κοινωνία μπορεί να είναι μια φράση κενή.
Έννοιες σαν την Δημοκρατία εκσυγχρονίζονται. Έτσι φτάνουμε στον 21ο αιώνα να θεωρούμε πως εξ ορισμού μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική πληροί ορισμένες προϋποθέσεις, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα του καθενός να αμφισβητήσει το υπάρχον καθεστώς, τους υπάρχοντες νόμους, χωρίς να κινδυνεύει να φυλακιστεί, ακόμα κι αν η πλειοψηφία θεωρεί πως πρέπει να φυλακιστεί.
Ο Χίτλερ ων εκλεγμένος δημοκρατικά αναδείχτηκε στον μεγαλύτερο δολοφόνο του 20ου αιώνα. Συγκεκριμένα στις εκλογές του Μάρτη του 1933 συγκέντρωσε το 43.9% των ψήφων*. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το ποσοστό των Γερμανών που ήταν υπέρ του ολοκαυτώματος .Είμαι σίγουρη ,όμως, πως υπήρχε μια ικανή μειοψηφία-μπορεί να ήταν και η πλειοψηφία,ποιος ξέρει- Γερμανών, οι οποίοι ήταν ενάντια.
Ο George Bush ο νεότερος ων εκλεγμένος δημοκρατικά ,και μάλιστα στην πιο αναπτυγμενη χώρα του κόσμου, αποφάσισε να κυρήξει πόλεμο στο Ιρακ.
Πέρα ,λοιπόν, από την ,έχουσα την συμφωνία και εύνοια της πλειοψηφίας, άποψη , η οποία εν τέλει κυριαρχεί κι επιβάλλεται , υπάρχουν απόψεις που συμμερίζονται οι μειοψηφίες . Είναι εύλογο σε κάθε συζήτηση περί Δημοκρατίας να αναφερόμαστε στις ικανές μειοψηφίες-ικανές όχι να επιβάλλονται αλλά να παρεμβαίνουν ενεργά. Ας πάρουμε μια εγχώρια ικανή μειοψηφία. Οι 121 βουλευτές που ψήφισαν «όχι» στα μέτρα της κυβέρνησης. Σ΄αυτό το σημείο δεν με απασχολούν τα εκάστοτε μικροκομματικά ή έστω βαθειά πολιτικά κίνητρα. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν 121 βουλευτές στους 300 οι οποίοι αντιπροσωπεύουν ένα κομμάτι του ελληνικού λαού που ψήφισαν «όχι». Ενδεικτικά 121 στους 300 είναι το 40,3%. Το ΠαΣοΚ κυβερνά με 43.92% Στην Ισπανία το αντίστοιχο πακέτο λιτότητας αποφασίστηκε με μια ψήφο διαφορά. Συγκεκριμένα υπέρ ψήφισαν 169 και 168 ψήφισαν κατά**.
Στις αντιπροσωπευτικές Δημοκρατίες η πλειοψηφία και η Δημοκρατία η ίδια αυτοκαθαιρούνται διαρκώς. Αν οι 172 εκπρόσωποι του ελληνικού λαού αποφασίσουν πως πρέπει να ρίξουμε το βιοτικό μας επίπεδο, τότε μάλλον ο ελληνικός λαός διάλεξε τους λάθος αντιπροσώπους (η μη αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας που μας επιβλήθηκαν δεν μπορεί να αναλυθεί στο πλαίσιο μιας παρέκβασης). Και πώς τα φέρνει η ζωή και διαλέγουμε-διαλέγετε- πάντα τους λάθους αντιπροσώπους...
Δεν επαφίενται όλα στην κρίση της πλειοψηφίας. Το αν θα έχω να πληρώσω την επόμενη δόση του δανείου ή το αν θα πρέπει το παιδί μου να κάνει ένα μάθημα λιγότερο προετοιμασία για τις Πανελλαδικές, λόγω έλλειψης χρημάτων, δεν υπόκειται σε καμία πλειοψηφία(υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα,αλλά θα λαικίσω επικίνδυνα) .
Θέλω να πω πως ακόμη κι αν οι αποφάσεις παίρνονται με φαινομενικά δημοκρατικές διαδικασίες και εξασφαλίζουν την συμφωνία της πλειοψηφίας, μπορεί να είναι κατά βάση και επί της ουσίας αντιδημοκρατικές- θυμηθείτε τους μουσουλμάνους.
Πώς όμως οι διαδικασίες που προάγουν την Δημοκρατία μπορεί να γίνουν εν τέλει αντιδημοκρατικές;
Ας πάμε σε μια λιγότερο –πολύ λιγότερο- ικανή μειοψηφία. Οι ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όταν γίνεται απεργία στο λιμάνι ενάντια στην άρση του καμποτάζ, η οποία θα επιφέρει συνθήκες γαλέρας στα εργασιακά δικαιώματα των ναυτεργατών και φυσικά κέρδη στους πλοιοκτήτες, είναι ποτέ δυνατόν ο ΣΚΑΙ ή η Καθημερινή, που ανήκουν σε εφοπλιστή, να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των ναυτεργατών ή έστω να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα της άρσης του Καμποτάζ ή έστω να αναφερθούν στις επιπτώσεις την άρσης στα δικαιώματα των ναυτεργατών; Η ίδια ανίκανη μειοψηφία είναι σε θέση να παρακωλύει το νομοθετικό έργο των εκλεγμένων αντιπροσώπων του ελληνικού-και του κάθε- λαού. Όταν αυξάνουν την φορολογία στον μέσο Έλληνα, πέρα από τις διαδηλώσεις που μπορεί να κάνει, στην ουσία είναι ανίκανος να παρέμβει(όσο τουλάχιστον το κίνημα δεν ανεβαίνει). Όταν αυξάνεται η φορολογία στους μεγαλοεπιχειρηματίες μπορούν να απειλήσουν ότι θα πάρουν τα κεφάλαια και τα εργοστάσιά τους και θα φύγουν. Δηλαδή η οικονομική ανάπτυξη ολόκληρων χωρών κρατιέται όμηρος μιας χούφτας ανθρώπων. Και τι δεν παραβιάζεται, από τις θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας... Η άσκηση εξουσίας προς όφελος του λαού, η ισονομία, η επί της ουσίας άσκηση της εξουσίας από τον λαό.
Μ’ άλλα λόγια, όσοι κάθε τόσο φροντίζουν να θυμίζουν στην Αριστερά ότι είναι μειοψηφία (να σας θυμίσω πως όταν ο Παστέρ υποστήριζε πως τα μικρόβια προκαλούν αρρώστιες και όχι οι αρρώστιες μικρόβια ήταν μόνος του), στερώντας της το δικαίωμα στην διαφωνία, αντιπροσωπεύουν μια μειοψηφία πολύ μικρότερη από το 4.60 % του ΣΥΡΙΖΑ και το 7.54 % του ΚΚΕ. Επιτέλους, δεν είστε Ιερά Εξέταση κι οι Αριστεροί οι άπιστοι και το Σύνταγμα δεν είναι ο Πάπας!
Η Δημοκρατία των ΜΜΕ σταματά εκεί που αρχίζει η αμφισβήτηση του καπιταλισμού. Ακόμη κι αν η Αριστερά έχει δίκιο-που έχει- δεν υπάρχει περίπτωση κανένας Αλαφούζος και κανένας Λαμπράκης να επιτρέψουν να προβληθεί στο Βήμα ή στην Καθημερινή.
Πάντως αισιοδοξώ. Αν έχουν φτάσει να αφιερώνουν τα κύρια άρθρα και ένα ικανό ποσοστό των επιφυλλίδων τους στο ΚΚΕ ή στην ευρύτερη Αριστερά, αν έχουν φτάσει στο σημείο στην Πολωνία να ποινικοποιούν τα Κομμουνιστικά σύμβολα, αν έχουν φτάσει στο σημείο να παλεύουν να ποινικοποιήσουν και να ενοχοποιήσουν την απεργία στην συνείδηση των λαών σημαίνει πως φοβούνται.
Oυμπέρτο Εκο:
1. Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει.
2. Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει άδικο. Σημαίνει πως, ενώ σέβεται την κυβερνητική πλειοψηφία, υψώνει δυνατά τη φωνή της κάθε φορά που νομίζει ότι η πλειοψηφία έχει άδικο (ή ακόμη χειρότερα όταν αντιτίθεται στους νόμους, την ηθική και τις αρχές της δημοκρατίας), και οφείλει να το πράττει δυναμικά, γιατί αυτή είναι η εντολή των πολιτών. Όταν η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι έχει δίκιο και η μειοψηφία δεν αντιδράει, τότε η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο
*Πηγή:http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%A7%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81_%CE%91%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82
**Πηγή: http://www.apogevmatini.gr/?p=79671
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου