Ε ναι, λοιπόν, είναι αλήθεια! Όταν εμείς γράφαμε φιλοσοφία οι Ευρωπαίοι κάναν «ουγκ». Κι όταν εμείς είχαμε τριγλυκερίδια οι Ευρωπαίοι τρώγαν ρίζες. Γεμίστε εθνική υπερηφάνεια, Ελληναράδες μου. Τσάμπα είναι.
Ποιοι είμαστε όμως οι «εμείς»;
Μήπως η Μαρία, η Ελένη κι η Γιωργία που στήθηκαν χθες μπροστά στην TV για να τραγουδήσουν μαζί με τον Αλκαίο- δυστυχώς όχι τον Άλκη- το περιβόητο «όπα» μαζί με τους αλά Νεάρτενταλ με κάτι από «ιτιά ιτιά λουλουδιασμένη» χορευτές του;
Ή μήπως ο Μήτσος, ο Γιώργος και ο Γιάννης που σιχαίνονται τις "πουστάρες";
Μωρά μου, οι άνθρωποι- σύμβολα που καπηλεύεστε όταν υπερηφανεύεστε για την καταγωγή σας ,επειδή έτυχε να γεννηθείτε στον εδαφικό χώρο που ονομάζουμε Ελλάδα ήταν πουστάρες. I’m sooooo sorry… Εμπρός στον δρόμο του ανθρωπισμού που χάραξαν οι Αρχαίοι ημών.
‘Η μήπως οι υπόλοιποι καλοί καγαθοί πολίτες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, οι φρουροί της Δημοκρατίας που βρίσκονται στο δημόσιο αφού μετέτρεψαν την ψήφο τους σε προιόν προς πώληση; Αλήθεια ,πόση σχέση έχουν με τον Περικλή, ο οποίος υποστήριζε ότι η αξιοκρατία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Δημοκρατίας;
Όχι, δεν είμαστε αυτοί. Δεν είναι τούτο το προφίλ του νεοέλληνα.
Οι γιαγιάδες και οι καθυστερημένοι που βλέπουνε Ανίτα Πάνια κι ακούνε Δημητρίου δεν είναι το προφίλ του νεοέλληνα. Δίπλα σ’ αυτούς υπάρχουν οι χιλιάδες επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης, υπάρχουν τα παιδιά που φεύγοντας απ’ το σχολείο μάθαν μια στάλα Ιστορία, υπάρχουν οι λεγόμενοι «ψαγμένοι» που χέστηκαν για τον Αλκαίο, τον Κιάμο και την Ειρήνη Μερκούρη (αυτή η βλαμμένη πότε θ’ αλλάξει όνομα. Ας φτιάξουμε ένα group στο facebook). Κι όλοι αυτοί δεν είναι η κουλτουροελίτ. Δεν είναι μόνο αυτοί που παρακολούθησαν τα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου, το Φεστιβάλ Καννών, που άκουσαν και διάβασαν ό,τι κυκλοφόρησε την τελευταία βδομάδα που… που… που….(ας έρθει ένας κουλτουριάρης να με βοηθήσει εδώ).
Θα συμφωνήσω με τον Αλέξη Παπαχελά που’ γραφε στην Καθημερινή 2/5/2010:
«Αντί για τον Ελύτη και τον Σεφέρη, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη μυθοποιήσαμε το πλαστικό και το ηδονιστικό μπουζουκοξεφάντωμα με ατέλειωτες μπουκάλες ουίσκι.(…)Στα τηλεοπτικά μας παράθυρα εκπαραθυρώσαμε τη λογική, αποθεώσαμε το κιτς(…).»
Μια ένσταση μονάχα .Η Μαρία, η Ελένη κι η Γιωργία, ο Μήτσος, ο Γιώργος και ο Γιάννης δεν έχουν καμία ευθύνη για την Λαμπίρη, την Τατιάνα και την Πάνια. Δεν ξύπνησε μια ωραία πρωία ο Ελληνικός λαός και είπε «τι να κάνω σήμερα; Ας ρίξω την ποιότητα και την αισθητική μου στα σκατά ».
Και τώρα μου’ ρθε στο μυαλό μια συμμαθήτρια που’χα στο Λύκειο. Ομολογώ πως δεν εντρύφησα ποτέ στον πολιτισμικό προσανατολισμό της οικογένειάς της, αλλά σίγουρα οι γονείς της δεν ήταν ούτε καθηγητές Πανεπιστημίου ούτε κριτικοί Τέχνης ούτε φαν του Mertens. Η εν λόγω λοιπόν ήθελε να μάθει πιάνο, λάτρευε την κλασσική μουσική και όταν άκουσε το The Death of Blue κατάλαβε πως ήταν Χατζιδάκις. Πώς ανταποκρίθηκε το ελληνικό σχολείο στη δίψα της για πολιτισμό; Μα φυσικά της έδωσε ελεύθερη πρόσβαση σε όσα cds κλασσικής μουσικής ήθελε, της παρείχε δωρεάν μαθήματα πιάνου, δωρεάν εισητήρια για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Χαχαχαχαχα. Αστειάκι.
Θυμάμαι μια άλλη συμμαθήτρια που έτυχε να μιλάμε για Ποίηση κάποια στιγμή και μια άλλη που ενθουσιάστηκε όταν άκουσε το ost από το The Hours του Philip Glass.
Σ’ όλη αυτή την δίψα πώς απάντησε του ΥΠΕΠΘ και το ΥΠΠΟ;
Το ΥΠΠΟ –πλέον ΥΠΠΟ-Τ- απαντάει με περικοπές στα κονδύλια για τον πολιτισμό.
Η Ελλάδα της παρακμής πουλάει. Οι Κασσάνδρες μπορούν άνετα να καταστροφολογούν. Τέτοια είμαι-αγανακτησμένος-με-την-πολιτισμική-παρακμή-του-καιρού-μου-και-φρικτά-πρωτότυπος-που-τα-γράφω-όλα-αυτά κείμενα σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα! (Το άρθρο πάντως από την Κ μου άρεσε για να μην παρεξηγιόμαστε).
Προτού κατηγορήσουμε μετά βδελυγμίας ,ως άριστοι, τον παρηκμασμένο κι αμόρφωτο νεοέλληνα ∙ προτού κατηγορήσουμε την Μαρία, την Ελένη και την Γιωργία, τον Μήτσο, τον Γιώργο και τον Γιάννη που δεν ξέρουν να μας πουν ποιος έγραψε την Σονάτα του Σεληνόφωτος ή ποια ταινία πήρε τα περισσότερα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου, ας νιώσουμε οίκτο και θυμό που καταδικάστηκαν ερήμην τους στο απτό και στο ευτελές.
Το εμπνευσμένο είναι και δύσκολο και χρονοβόρο , ενώ τραγούδια σαν το «όπα» μπορεί να παράξει αβέρτα ο μέσος τελειόφοιτος σπουδαστής ωδείου.
Και ναι, με πονάει που αντί για τον Ελύτη επιλέξαμε το μπουζουκοξεφάντωμα, αλλά ποιος λαός δεν επέλεξε το αντίστοιχο μπουζουκοξεφάντωμα αντί του αντίστοιχου Ελύτη; Και τέλος πάντων, τι το λάθος έχει το μπουζουκοξεφάντωμα, πέρα απ’το γεγονός ότι αντί να μπουζουκοξεφαντώνουμε με Μπιθικώτση- ή κάποιο λαϊκό τραγουδιστή ίδιου βεληνεκούς- μπουζουκοξεφαντώνουμε με Κιάμο;
Τις πταιει; Η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού. Όσο η Τέχνη δεν μπορεί να γίνει κτήμα των πολλών κι όσο δίνεται η δυνατότητα κερδοφορίας στην πλάτη της , θα κυριαρχεί το φθηνό. Είναι σαν τα μπισκότα. Όσο σκοπός σου δεν είναι το να παράξεις μπισκότα για να φάει ο κόσμος, αλλά το μέγιστο δυνατό κέρδος, θα χρησιμοποιήσεις όσο το δυνατό φθηνότερο αλεύρι και όσο το δυνατόν φθηνότερη σοκολάτα. Στην Τέχνη αυτό μεταφράζεται σε Πάνο Κιάμο, Έλλη Κοκκίνου και Δέσποινα Βανδή.Δεν βρίσκω άλλον τρόπο να εξηγήσω γιατί περάσαμε από την Καρέζη στην Αλεξανδράτου,,από τον Τσιτσάνη στον Οικονομόπουλο,από τον Μαρκόπουλο στον Μακρόπουλο.
Εκείνο που δεν συγχωρώ στους πρωτομάστορες της μετριότητας, σ'αυτούς που θησαυρίζουν από την υποκουλτούρα είναι
η διάλυση των αισθητικών κριτηρίων της γενιάς μου,
η διαστρέυλωση του ωραίου,
η εικόνα ενός εφήβου να γελάει ακούγοντας Χατζιδάκι λέγοντας"ποιος μαλάκας είναι αυτός;" ή "τον ξέρει η μάνα του;"(ΒΔΕΛΥΓΜΙΑ),
η αντικατάσταση του ρεμπέτικου από το σκυλάδικο,
η αντικατάσταση του επαναστατικού και αντικομφορμιστικού τραγουδιού από το "Καλημέρα Ελλάδα" ,
η απαξίωση προς καθε τι μεγάλο ,προς κάθε τι σπουδαίο,
η εικόνα που πρόβαλλε πριν την Eurovision ο Τριαναταφυλλόπουλος μαθητών να χειροκροτούν τον Αλκαίο για τα δεκάρια και τα εντεκάρια που έπαιρνε ως μαθητής(ΒΔΕΛΥΓΜΙΑ),
η αντικατάσταση του"δωσ'μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή" με το"γιατί δεν παντρευόμαστε να κάνουμε παιδιά"(ΒΔΕΛΥΓΜΙΑ)
η καταδίκη στο μέτριο.
Πώς το'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή;
...Κι εγώ θρηνώ από τώρα την γενιά μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου