7πμ. Ξυπνάς. Ξυπνάς το παιδί σου. Τρώτε πρωινό. Φεύγει για το σχολείο. Παίρνεις το ποδήλατο/αυτοκινητο/μετρό/τραμ/λεωφορείο-που-δεν-έρχεται-κάθε-οχτώ-χρόνια και πηγαίνεις στην δουλειά. Τι θες να’σαι ; Ας πούμε ότι δουλεύεις σ’εργοστάσιο παραγωγής παπουτσιών.
Φτάνεις-έχει πάει οχτώ. Μπαίνεις στο εργοστάσιο. Λες «καλημέρα». Δουλεύεις. Δουλεύεις. Κουράστηκες. Ανάβεις τσιγάρο. Δουλεύεις. Σου ήρθε μια καλή ιδέα. Πας την λες. Την συζητάς με τον διευθυντή που παίρνει τα ίδια μ’εσένα και τον έχεις εκλέξει να διευθύνει το εργοστάσιο. 8+6=14. 2 η ώρα. Σχολάς. Γιατί; Γιατί η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί και αντί να βάλουμε 5 να δουλεύουν 10 ώρες για να βγει η δουλειά βάζουμε 10 να δουλεύουν 5 ώρες. Έφυγες. Περπατάς στην Αθήνα. Πας σπίτι. Κάνε ό,τι θέλεις. Διάθεσε τον εαυτό σου όπως γουστάρεις.
Είναι μεσημέρι. Σκέψου πως έχει γυρίσει και ο άντρας ή η γυναίκα σου από τη δουλειά. Το παιδί σου γυρνάει από το σχολείο. Αποφάσισε πως θέλει να μάθει άρπα. Όχι. Δεν παθαίνεις συγκοπή. Θα το διευθετήσει ο διευθυντής του σχολείου. Τρως μεσημεριανό . Πίνεις και μια φτελιά του Τσόλη. Νάνι. Απόγευμα. Ξυπνάς . Φτιάχνεις espresso ή cappuccino ή τέλος πάντων μια φραπεδιά. Τσεκάρεις το παιδί σου. Διαβάζει.
Αρπάζεις το βιβλίο σου. Έχουνε μείνει 10 σελίδες. Τέλειωσε. Πρέπει να πάρεις άλλο. Γαμώτο. Θυμάσαι τον καιρό που ήταν βιβλίο και εικοσάρικο. Τώρα τσάμπα ή σχεδόν τσάμπα.
Ακούς μουσική. Το παιδί των απέναντι παίζει πιάνο. Του το παρείχαν δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν, όπως θα γίνει και με την άρπα του δικού σου του παιδιού. Έχει αρχίσει να βραδιάζει. Παίρνεις τηλέφωνο και κανονίζεις για σινεμά . Παίρνεις την οικογένεια. Την βάζεις στο αυτοκινητο/μετρό/τραμλεωφορείο-που-δεν-έρχεται-κάθε-οχτώ-χρόνια. Πας σινεμά. Μπαίνεις. Τσάμπα ή σχεδόν τσάμπα. Ταινία. Ποπ κορν. Και προς στιγμήν σε πιάνει ένα άγχος πως πρέπει να ασχοληθείς πιο πολύ με την πολιτισμική μύηση του παιδιού σου. Όλα καλά. Το έχει αναλάβει το σχολείο.
Τέρμα το σινεμά. Πας για ποτό/φαί/μπουζούκια/όπερα/ούζα. Σε όλα μπαίνεις τσάμπα ή σχεδόν τσάμπα. Σε όλα πληρώνεις τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Γιατί; Γιατί τα έχεις παράξει εσύ και η γυναίκα/ο άντρας σου και δεν υπάρχει κανένας τα κλέψει νόμιμα-όπως θυμάσαι να γινόταν τότε- ή παράνομα(αν έχουν όλοι τα απαραίτητα και τα περιττά γιατί να κλέψουν;).
Γυρνάς σπίτι. Ξέρεις πως αύριο θα πας στη δουλειά σου. Ξέρεις πως αύριο το παιδί σου θα πάει σχολείο. Νάνι. Όχι.Δεν είσαι αστός. Είσαι ένας απλός εργάτης σε εργοστάσιο παπουτσιών. Απλώς έχει γίνει αυτό που με κατηγορείς πως ζητάω "ξύλινα": κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Κι όλη αυτή την ώρα έχεις το δικαίωμα να διαβάσεις ,να πεις, να ακούσεις ό,τι θέλεις. Καμιά μαύρη λίστα. Καμιά απαγόρευση ως προς το τι θα σκεφτείς, ως προς το τι θα πεις. Μπορείς να βγεις και να φωνάζεις «ζήτω ο καπιταλισμός, γαμώ τον Μαρξ». Καθόλου δεν με νοιάζει. Καθόλου δεν μας νοιάζει. Θες να το γράψεις σε εφημερίδα; Γράψ’το. Να γράψεις ένα βιβλίο με τίτλο «ζήτω ο καπιταλισμός, γαμώ τον Μαρξ». Γράψ’το.
Επιστρέφω στο τώρα. Επιστρέφω στο σύνθημα του συνεδρίου της ΚΝΕ. Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου. Σας επιστρέφω τις ύβρεις περί έλλειψης προοδευτισμού. Αυτό είναι πρόοδος. Αυτά είναι σύγχρονα δικαιώματα.
Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου