Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, που πραγματοποιήθηκε στην Παραγουάη την περασμένη βδομάδα, με την αποπομπή του εκλεγμένου προέδρου Φερνάντο Λούγκο, οι εξελίξεις στη Βολιβία με την εναντίωση των αστυνομικών στην κυβέρνηση Μοράλες, που συνιστούν νέο σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησής του, είναι «καμπανάκι» για την ευρύτερη περιοχή.
Είχε πριν μόλις 3 χρόνια προηγηθεί το πραξικόπημα στην Ονδούρα, και το 2002 το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ούγκο Τσάβες, που ανέτρεψε ο λαός και ο στρατός στη Βενεζουέλα.
Αυτά τα δεδομένα δείχνουν ότι οι επιδιώξεις του κεφαλαίου σ' αυτές τις χώρες και του ιμπεριαλισμού (αμερικάνικου πρωτίστως, αλλά και της ΕΕ ) να επανακτήσει θέσεις που απώλεσε τα προηγούμενα χρόνια, θα ενταθούν.
Αυτές οι κυβερνήσεις, που αναδείχτηκαν με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, είτε πρόεδροι, όπως στην Παραγουάη, είτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, με πρόγραμμα και πολιτική ανακούφισης των λαών τους, σε διάκριση με τα προηγούμενα αστικά καθεστωτικά κόμματα που κυριαρχούσαν για δεκαετίες και ευθύνονται και για δικτατορίες που ματοκύλισαν τους λαούς της περιοχής, άρχισαν πράγματι να εφαρμόζουν κάποια μέτρα ανακούφισης των λαών συγκριτικά με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Αυτή η νέα διαχείριση, ουσιαστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου, που εφαρμόζεται με διαφορές βεβαίως από χώρα σε χώρα, από τις περισσότερες λεγόμενες «αριστερές κυβερνήσεις» της Λατινικής Αμερικής, σε πολλές από αυτές με την επονομαζόμενη θεωρία του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», αποδεικνύει και τα όριά της. Γιατί πρόκειται για παραλλαγή των θεωριών «εξανθρωπισμού του καπιταλισμού». Δεν έχουν καταργήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία, που ζει και βασιλεύει. Και οι κυβερνήσεις αυτές είναι ευάλωτες στις πιέσεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης γιατί θεωρούν ότι χωρίς σύγκρουση με τους καπιταλιστές, χωρίς την αφαίρεση της ιδιοκτησία τους, χωρίς να πάρουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, με ανέπαφο ουσιαστικά το αστικό κράτος, μπορεί να βελτιωθεί η ζωή τους
Και παλιότερες εμπειρίες λαϊκών κινημάτων, όπως η Χιλή της «Λαϊκής Ενότητας» του Αλιέντε, που βάφτηκε στο αίμα, δείχνουν ότι είναι βασικό ζήτημα ο λαός, με την οργάνωσή του, με το ταξικό συνδικαλιστικό του κίνημα να γίνει πρωταγωνιστής για τη σύγκρουση με την εξουσία των αστών, στην πάλη για τη χειραφέτησή του. Επομένως δεν αρκεί να αναδειχτεί μια κυβερνητική πλειοψηφία για να μπορέσει ο λαός να γίνει αφέντης στον τόπο του, όση θέληση και αν αυτή έχει για φιλολαϊκή πολιτική. Απαιτείται να πάρει ο λαός και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του.
Στο παράδειγμα της Παραγουάης, ο πρόεδρος Λούγκο (πρώην επίσκοπος) δεν μπορούσε να έχει στήριξη από τους αστικούς θεσμούς, αφού δεν διέθετε ούτε καν πλειοψηφία στη Βουλή, ενώ επίσης στα σχεδόν 4 χρόνια της θητείας του είχαν μείνει ουσιαστικά άθικτα τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των μεγαλοτσιφλικάδων, που έχουν την πραγματική εξουσία.
Το συμπέρασμα που βγαίνει τελικά απ' αυτήν την εμπειρία, είναι το ίδιο που ισχύει και σε κάθε χώρα στον καπιταλιστικό κόσμο. Οι εργάτες, τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα μπορούν να αντιμετωπίσουν και τα άμεσα καθημερινά προβλήματα - που επιπλέον έχει οξύνει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση - μόνο κλιμακώνοντας την ταξική πάλη, οικοδομώντας την κοινωνική συμμαχία που θα ανατρέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η καλύτερη επομένως αλληλεγγύη και στον Παραγουανό λαό, είναι η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης σε κάθε χώρα.
Από τον Ριζοσπάστη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου