Εν είδει σχολίου για τις εκλογές ή αλλιώς “όταν πρωτοδιάβασα την ρωμιοσύνη”

Αυτά τα δέντρα

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονταιμε λιγότερο ουρανόΑυτές οι πέτρες δε βολεύονται
κάτου από ξένα βήματα

Γιάννης Ρίτσος

Ήρθε ο Μάρτης
και μας βρήκε αθωωμένους
την ώρα που κεντούσαμε τη χαραυγή
με τα δικά μας χρώματα

Με τα χέρια σφιγμένα
αντίκρυ στην αιχμή του δόρατος
τρέχαμε να προλάβουμε το χρόνο
πριν μας προλάβει εκείνος
και μας πλάσει
χωρίς να έχει για υλικό του τ’ όνειρο
Το νιώθαμε το αίμα που κυλούσε
να θρέφει το χώμα και ν’ ανθίζουνε
σκορπιοί και τριαντάφυλλα
να θρέφει τις καρδιές μας με αύριο
Εκεί πλάι στων δέντρων τον καημό
με το παράπονο
σα χαρακιά στα χείλη μας
ήρθε ο ήλιος να μας μάθει
να πιστεύουμε στην άνοιξη
και στη βοή του ανέμου
πως το βουβό το κλάμα να ερμηνεύουμε
και να το κάνουμε
παράθυρο στην ελπίδα
Μάθαμε να νικάμε τη ζωή
όταν μας ήθελε βορά στ’ αρπακτικά
Μάθαμε να κοιτάζουμε
τον ήλιο μες στα μάτια
Λένε πως τώρα πια
τέλειωσαν οι ασπάλαθοι
και πως ο χρόνος μας
πήγε χαμένος
ότι τον χαραμίσαμε με σημαίες
Μας είπανε πως θα διαβάσουμε
το μέλλον μας στις εφημερίδες
πως θ’ ανεχτούμε το ψωμί το σκαμμένο
και τα παιδιά τ’ αγέλαστα
και το καυτό το καλοκαίρι
δίχως του δέντρου τη σκιά

Κι έτσι σιγά σιγά
μας κάλυψαν με σάβανο
τα μάτια τα στραμμένα προς τον ήλιο
μας κάλυψαν τα κύματα με βράχους
μας είπαν ότι πέθανε η άνοιξη
και πως το να πιστεύουμε
σε πράγματα νεκρά και περασμένα
μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει
Και κάθε που ερχόταν ο Απρίλης
αναρωτιόμασταν που βρίσκουνε τη δύναμη
κι ανθίζουν τα λουλούδια
Κάθε που ακούγαμε τον παφλασμό
γέμιζε η καρδιά μας βράχια
Κάθε που βλέπαμε ανθρώπους
που κοίταζαν τα σύννεφα
με την ελπίδα χαραγμένη στο βλέμμα
τους λέγαμε τυφλούς
γιατί νομίζανε τη άνοιξη
ζωντανή και πιστευτή

Κι ύστερα μάθαμε
πώς να διδάσκουμε
στους νέους του δικού μας του καιρού
τον τρόπο για να κλείνουνε
τα μάτια τους στον ήλιο
τον τρόπο να υπομένουνε τον καύσωνα
δίχως να έχουν να κρυφτούν
σε θάλασσα ή στεριά
δίχως να έχουν χώμα να πατήσουν
Έκανες λάθος τελικά
τα δέντρα αυτά βολεύτηκαν
με λιγότερο ουρανό.
Γραμμένο πριν δυο χρόνια. Νομίζω πως ταιριάζει αν και δεν συμμερίζομαι την απογοήτευσή του πριν 2 χρόνια εαυτού μου . “Μην καρτεράτε λυγίσουμε….”