Κι άλλη αποχώρηση από ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το ΚΚΕ

Από τον Ριζοσπάστη

Γιώργος Αδαμόπουλος

Διπλωματούχος Μηχανικός Μεταλλείων - Μεταλλουργός, πρώην εκλεγμένος αντιπρόσωπος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

«H 17η Ιούνη, ως δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, αποτελεί σταθμό στις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις το επόμενο χρονικό διάστημα καθώς, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για τη νέα επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας. Οι εκλογές της 6η Μάη έδειξαν με πολύ εμφαντικό τρόπο πως ο λαός δεν αντέχει άλλο να επωμίζεται τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης, γκρεμίζοντας το πρώτο κάστρο του δικομματισμού, το οποίο μέχρι πρότινος εκπροσωπούσαν τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Το αστικό πολιτικό σύστημα γνωρίζει πως ο μοναδικός του αντίπαλος είναι ο λαός με μπροστάρη την εργατική τάξη, ο οποίος θα αγωνιστεί για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κεκτημένων του, γι' αυτό κι επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις, προκειμένου να πείσει για την αναγκαιότητα αστικής διαχείρισης του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης.

Μπροστά, λοιπόν, στο βάθεμα της κρίσης, η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως παράδεισος για την ελληνική αστική τάξη, προκειμένου να δοθεί μια μικρή παράταση ζωής στο κεφάλαιο, λόγω της προσπάθειας ενσωμάτωσης της πάλης μέσα από μία αριστερή διακυβέρνηση. Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και η αστική τάξη δείχνει ανήμπορη να αναχαιτίσει τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα τα οποία προκύπτουν. Η αναγέννηση της Σοσιαλδημοκρατίας με πυρήνα της τον ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως η πιο κατάλληλη επιλογή για την όσο το δυνατόν ομαλότερη αντίδραση του λαού το επόμενο χρονικό διάστημα.

Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να αλλάξουν την πολιτική τους απέναντι στους λαούς. Η αστική τάξη θέλει σε όλη την Ευρωζώνη να δημιουργήσει σοσιαλδημοκρατικά κέντρα, προκειμένου να εξαθλιώσει τους λαούς όσο το δυνατόν περισσότερο με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρείται κάτι τέτοιο τη στιγμή που η αστική τάξη στην Ευρωζώνη δείχνει ανήμπορη να ξεπεράσει την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει κουβέντα για την επικείμενη εισβολή του ΝΑΤΟ στη Συρία με πρωτομάστορα τον ''σύντροφό'' τους Ολάντ, όπως δεν λένε τίποτα για τα επόμενα σχέδια επέκτασης του ιμπεριαλισμού σε χώρες όπως το Ιράν. Προσκυνάνε τη μεγαλύτερη παγκόσμια δολοφονική μηχανή, η οποία έχει αιματοκυλήσει λαούς ολόκληρους. Δεν λένε κουβέντα για τις βάσεις, τους εξοπλισμούς και τους φαντάρους έξω από τα ελληνικά σύνορα.

Από την άλλη πλευρά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της οποίας ήμουν εκλεγμένος αντιπρόσωπος, θεωρεί θετική την άνοδο της αριστεράς, παραβλέποντας το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ αναφέρονται σε αστική διαχείριση του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο όμως αυτό καθώς και η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφέρεται σε μεταβατικό πρόγραμμα εντός καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και σε ένα γενικότερο σύνολο μέτρων διαχείρισης του καπιταλισμού παραγνωρίζοντας ότι ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και το Σοσιαλισμό έρχεται με ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, συσσωρεύοντας όρους για τη στιγμή την οποία θα κληθεί ο λαός όταν είναι έτοιμος να το πράξει. Δεν είναι τυχαίες οι τάσεις οι οποίες δημιουργήθηκαν στο εσωτερικό της για εκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. τα 50 μέλη της ΑΡ.ΑΝ.).

Η συνάντηση εκπροσώπων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η γενικότερη στάση της απέναντι στην πιθανότητα διακυβέρνησης της αριστεράς δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το πολιτικό κενό το οποίο θα αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ολισθαίνοντας προς το ΠΑΣΟΚ θα έρθει να το καλύψει με απόλυτη επιτυχία. Θεωρώ επομένως πως για τις αυταπάτες τις οποίες καλλιεργεί περί άλλου αέρα με την άνοδο της αριστεράς εγκλωβίζει πολύ κόσμο καθώς το ακροατήριό της θεωρείται ότι διαθέτει πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Η στάση επομένως όλων αυτών των κομμάτων, τα οποία υποστηρίζουν το δρόμο της καπιταλιστικής διαχείρισης θέτουν τεράστια αναχώματα στην προσπάθεια των εργαζομένων και του λαού για μία άλλη εξουσία. Η απογοήτευση του λαού όταν θα αποτύχει το πείραμα της Σοσιαλδημοκρατίας θα είναι πιθανό να είναι πολύ μεγαλύτερη όταν βλέπει πως κόμματα της αριστεράς συστρατεύονται στην υπόθεση της αστικής διαχείρισης.

Μπροστά, λοιπόν, στις μέρες που έρχονται και αναλογιζόμενος την ιστορική ευθύνη την οποία έχουμε όλοι μας στην υπόθεση του Σοσιαλισμού δηλώνω ότι στρατεύομαι με το ΚΚΕ, το μοναδικό πραγματικά κομμουνιστικό κόμμα της εργατικής τάξης, το οποίο δεν πρόκειται να πουλήσει την υπόθεση της εξουσίας του λαού. Τα επόμενα χρόνια θα ακολουθήσουν τεράστιες ανατροπές όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης με ορατό πλέον το ενδεχόμενο της άτακτης χρεοκοπίας, ενδεχόμενο το οποίο πιθανά θα οδηγήσει σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις με όξυνση της ταξικής πάλης. Τι θα πούνε τότε τα κόμματα της αριστεράς στο λαό; Τι προσανατολισμό θα δώσουν, όταν αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι την υπόθεση της λαϊκής εξουσίας και του Σοσιαλισμού;

Επειδή, λοιπόν μόνο το ΚΚΕ έχει γεννήσει Μπελογιάννηδες, θεωρώ πως οι νέοι Μπελογιάννηδες είναι αυτοί που σε συνθήκες αντικομμουνισμού και πολέμου απέναντι στο ΚΚΕ παλεύουν στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές για να πείσουν το λαό πως τα επόμενα χρόνια θα είναι χρόνια ολικής ρήξης με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση».